Project Koek is geslaagd afgerond

Het waren een aantal drukke dagen.

Zó leuk hoeveel enthousiaste reacties en aanmeldingen ik kreeg. Maar ook zodanig overweldigend dat ik op zondagavond besloot het bordje vol = vol op mijn bakkerijtje te plakken. Dertig leek me voor nu het maximum aantal koeken dat ik met goed fatsoen binnen deze termijn gepresenteerd kon krijgen.

Sorry voor de mensen die achter het net visten. Maar hé, je weet waar mijn huis woont hè? Gewoon een keertje vragen en dan maak ik het alsnog voor je.

Tellen, tellen en uitrekenen. Boodschappenlijstje maken. Bij twee supermarkten de hele voorraad kaneel opkopen. Dozen vouwen. Vloeipapier knippen.

Ik vond het allemaal leuk.

Wegen, mixen, kneden. Bakken, afkoelen.

Voor het koelen maakte ik van twee tuinstoelen, doeken en roosters een hartstikke handig afkoel-tentje in de tuin.

Achteraf gezien een briljant plan. Want het werkte.

Dankzij een geleend bakblik kon ik toch nog vier koeken tegelijk afbakken.

Toen het buiten dreigend donker werd, kreeg mijn tentje een regenjas aan.

Eenmaal afgekoeld konden ze de nacht doorbrengen in de koelkast.

En kon ik de volgende dag eerst de administratie doen en betaalverzoeken rondsturen. Om daarna alles te gaan snijden en inpakken.

Precies op tijd stond alles klaar voor de afhaalmomenten. Reuze gezellig bij de voordeur.

Dat velen de moeite namen om me na het opeten een berichtje of foto's te sturen, was hartstikke leuk.

Al met al een geslaagd project. Bedankt!

Vroeger was alles beter.

Zo'n anderhalf jaar geleden ben ik begonnen met vaker bakken. Dat deed ik soms ook 's morgens ver voor zes uur. Omdat ik toen slecht sliep en wel veel energie had.

Op één van die dagen vroeg ik uit balorigheid via social media of iemand misschien ook een baksel wilde? Daar reageerden mensen op en zó ontstond er een leuk éénmalig project.

Ik bakte alles in mijn kleine oventje. Eén baksel tegelijk.

Inmiddels ben ik wat verder gevorderd in mijn ervaring en heb ik mezelf ook geschoold op het versieren van koekjes. Het kan jullie niet ontgaan zijn.

Ook heb ik nu een grotere oven. Oh nee, ik heb nu twee grotere ovens. Waarmee ik acht bakplaten tegelijk kan verwarmen.

Zo ontstond het idee om bij enige belangstelling de bak-actie weer eens te herhalen. Gevoed door verschillende verzoeken, prikte ik een datum. Nog voor het weekend om was besloot ik een streep onder het aantal aanmeldingen te zetten. Dertig boterkoeken en ijzerkoekjesboterkoeken. Dat is wel even genoeg.

De boodschappenlijstjes liggen klaar. Negenentwintig pakjes boter. Negen pakken basterdsuiker. Vierhonderdenvijftig gram kaneel. Drie balen van twee en een halve kilo bloem.

Ik bestelde alvast vijf boterkoek-bakblikken, met snijmes. Zo ongeveer als de drie die ik al jaren en jaren in huis had. Ze zijn niet zo makkelijk te vinden. Uiteindelijk vond ik ze van het merk Patisse.
De recensies waren niet allemaal even goed. Zo zou het mes zwak zijn en niet goed de koek uit het bakblik snijden. Maar een andere keus vond ik niet. 

Ik haalde ze woensdag op en heb er de afgelopen dagen twee keer mee proef gebakken. Conclusie: waardeloos. Van alles geprobeerd. Maar het materiaal is zó dun dat het mes flink is verbogen in het blik, de buitenrand verkruimeld achterbleef en grote delen van de halve bodem niet losgesneden werden.

Niet te doen dus. Vanmiddag bracht ik ze terug. Dan maar niet.

Jammer is het wel. Het is waar: vroeger was alles beter, Nou ja, misschien niet alles, maar zeker wél de kwaliteit van de boterkoekbakblikken.

Dus heb je nog zo'n degelijk exemplaar bij jou thuis in de weg liggen, of bij je (schoon)moeder...en wil je er afstand van doen...voor het bedrag van de nieuwprijs (€6,39) neem ik hem graag van je over.

Attente mannen, ze bestaan.

Attente mannen, ze bestaan.

Ik kwam er onlangs eentje tegen die vertelde dat een favoriete collega afscheid nam. Althans, niet helemaal, maar ze ging een andere functie bekleden. Daardoor op andere tijden werken. En als gevolg daarvan niet meer met hem een vast koppel vormen in de avond- en weekenddiensten. 

Hij werkte graag met haar samen. Zelf is hij met zijn vijfendertig dienstjaren bijna de langstzittende collega op de afdeling. Hij heeft er velen zien komen en nog meer zien gaan. Hij heeft ze allemaal geprobeerd de kneepjes van het vak bij te brengen. 

Met meer, maar ook met veel minder succes. Met grappen en grollen, met veel geduld, maar vaak ook met ergernissen en verbazing. "De werk-mentaliteit is niet meer als vroeger", zei hij dan. Daarmee promoveerde hij definitief naar 'ouwe lul', maar het is wat het is.

Bij haar was het anders gegaan. 

Hij verraste haar al op haar verjaardag met een attentie. Nu ging ze verhuizen naar haar eerste woning. Hij wilde zijn dank en waardering ondersteunen met een aardigheidje. Ik mocht toepasselijke koekjes maken voor bij de bloemen. Zo gezegd, zo gedaan.

Attente collega, toch? Ik smelt dan.

Maar weet je wat gek is? Dit is dezelfde man, die er niet aan denkt dat zijn vrouw jarig is. Die zich door haar in alle vroegte met zijn oudste zoon, een vriend en diens zoon, af laat zetten op het station omdat ze een dagje naar Zandvoort gaan. Maar haar niet feliciteert. De zoon ook niet trouwens.

Dit is de man bij wie 's ochtends om half elf een lampje gaat branden, waarop hij zijn vrouw appt 'Gefeliciteerd hè xx'. 

Bijzonder toch, een attente man met twee gezichten. 

Mijn man.

We hebben er hard om gelachen. Hij in Zandvoort. Ik in Schiedam. 

Ga, waar het kan, lachend het leven door. Het helpt.