Ons kwartet

Er zijn niet zoveel foto's waar wij met ons gezin op staan. Tussen de plaatjes die mijn oom schoot tijdens de viering van mijn vorig blog, zat deze. Mijn eerste impulsieve gedachte was: 'Hè, jammer dat we er niet allemaal met het gezicht deze kant, op staan'.

Maar nu ik er weer naar kijk, zie ik ineens de symboliek. Eigenlijk is dit juist een heel karakteristiek plaatje van ons vieren. Wat ik er dan allemaal in zie?

-> Hij en ik. Door dik en dun, altijd naast elkaar opererend. Nu al dertig jaar.                          Zonder hem voel ik me niet compleet.
-> Twee jongens. Ze kunnen niet altijd goed met, maar ook zeker niet lang zonder elkaar.
-> Ouders, die onvoorwaardelijk achter hun kinderen staan. Langzaam afstand nemend,          maar over hun schouders nog meekijkend en waar nodig bijsturend.
-> Twee o zo verschillend gebakken kinderen. Oudste met meer genen qua uiterlijk,                karakter en gedrag van zijn vader dan moeder. En bij Jongste is dat precies andersom.

Het lijkt een gewoon plaatje. Maar is het echt toeval dat er twee aandachtig dezelfde kant op kijken? En twee een beetje dromerig voor zich uit zitten te staren? 

Het geeft precies de tweedeling binnen ons gezin weer. Mooi toch?

"De mooiste plek op deze wereld

is de plek waar ik met jullie ben.

Want jullie zijn de liefsten

de liefsten die ik ken."

van Yes spreuken