Zeventig

zaterdag 26 oktober 2019

Zo af en toe schrijf ik over hem. *klik 

De man die mij zo'n zesenveertig jaar geleden, niet alleen in zijn huis, maar ook in zijn hart liet wonen. De man, die ik met veel warmte mijn vader noem. 

De vader naar wie ik veel onzichtbare lijntjes heb lopen. Bij wie ik veel herkenning vind. En met wie ik vaak overeenkomstige gedachten deel op zelfde momenten. 

"Ach ja, het zit in de genen." We zeggen het regelmatig, kijken elkaar in de ogen en kunnen er eindeloos om giechelen. 

De man met het standbeeld. *klik Ineens was hij zeventig. De man die er vroeg bij was.  Want ja, ik ben drieënvijftig en 70 - 53 = 17. Ook hier hebben we al zo vaak pret om gehad. 
"Nou hè", is en blijft ons antwoord.

Hij is niet van de feesten en partijen, maar wilde op zijn manier wél aandacht besteden aan deze toch bijzondere dag. Dus draaide hij voor en met ons een uitje in elkaar.

We verzamelden bij het Jan Anderson Streekmuseum. In de jaren 80 en 90 ben ik er eindeloos vaak langs gefietst, toen ik als wijkverpleegkundige werkzaam was. Want het lag midden in mijn wijk. Anderson, een begrip in Vlaardingen. Een verzamelaar, met veel liefde voor de geschiedenis van Nederland en in het bijzonder die van Vlaardingen.

In een oude dorpsboerderij stalde hij zijn spullen uit en runde er de afgelopen 35 jaar zijn museum. Hij verzamelde er waarschijnlijk de breedste collectie ooit door een particulier bijeen gebracht. 

Bewaren is niet alleen terugkijken, het is ook vooruitzien. Op het moment dat de dingen nog vanzelfsprekend zijn is het moeilijk ze op waarde te schatten. Later als de tijden veranderd zijn worden alledaagse voorwerpen bijzondere bronnen van informatie. Dankzij het historisch besef van Jan Anderson is een schat aan materiaal bewaard gebleven die voor jong en oud te zien en te beleven is.

Bovenstaande is terug te vinden op de website.

Op deze zaterdagmiddag was het museum twee uurtjes open. Zonder entree te betalen mochten we er naar binnen. Er waren twee vrijwilligers aanwezig én meneer Jan zelf was er ook. Hij nodigde ons uit in de schoolbanken en gaf een kleine demonstratie van waar hij zo goed in is en groot mee is geworden: verhalen vertellen.

Tot geluk van onze jongens, die ik langzaam onderuit zag zakken, konden we ons na een twintig tal minuten aan de greep van 'de meester' onttrekken. En konden we zelf op onderzoek uit, door de twee verdiepingen tellende boerderij.

Het was een feest der herkenning. Echt geweldig dat deze spullen er allemaal nog zijn en ik hoop van harte dat er een goede bestemming voor komt en dat het allemaal behouden blijft. Want meneer Jan, met zijn drieëntachtig jaren, gaat er een eind aan breien en zoekt nieuw onderdak voor zijn verzamelingen.

Na een gift in de donatie-box vertrokken we naar onze volgende bestemming. Daar dronken we een drankje en verwenden we de jarige met onze cadeaus. Hij is zelf altijd erg attent bij feestjes van anderen, maar bescheiden in zijn eigen wensen. Toch is het met elkaar gelukt om hem een tafel vol leuke dingen te bezorgen.

Het volgende uur testten we de jonge, soepele en oudere, stramme spieren op de bowlingbaan.

En daarna kregen we ook nog een feestmaal voorgeschoteld.

Met een toetje waarop we een actuele discussie konden voeren, want welke schadelijke stoffen kwamen er allemaal wel niet vrij bij deze smaakexplosie?

Hiermee kwam een eind aan een mooie dag. Zeventig. Een jaartje ouder, maar nog reuze vitaal en fris, bewijst maar weer dat leeftijd alleen een getalletje is.