Amsterdam City Walk 2019

zaterdag 19 oktober 2019 

De afgelopen twee maanden waren bepaald niet mijn fysiek meest sterke maanden. Hierdoor had ik af moeten zien van deelname aan twee leuke wandel evenementen. 
Maar vanaf een week of drie voor deze 19e oktober, ging het eindelijk weer de goede kant op en kwam er geen terugval. We besloten dan ook vroeg van start te gaan, zodat we de hele route op het gemakkie af konden leggen, met zoveel pauzes als we nodig hadden.

We gingen deze inschrijving dus wél verzilveren en stapten om even na zeven uur in de auto richting onze hoofdstad. Start en finish was in en buiten het historische Olympisch Stadion en onder het Stadionplein hadden we een geweldige parkeerplek geregeld.

Het Stadion heeft de status 'rijksmonument' toegekend gekregen. Helemaal terecht, wat mij betreft. Wat zou het eeuwig zonde geweest zijn wanneer dit gesloopt had geworden. Ooit gebouwd als iconisch gebouw voor de Olympische Spelen van 1928. En zo mooi wanneer je er in staat. Het ademt echt een bijzondere sfeer uit.

Nog even een sanitaire stop in een hypermoderne dixie. Daar hing namelijk behalve toiletpapier ook een spiegel in. Dat had ik nog nooit gezien en ik heb toch al heel wat dixies van binnen gezien inmiddels. Daarna op naar de eerste stempel en de start.

De DJ ergens hoog op een tribune verwende ons met allerlei Hollandse meezingers en dijenkletsers. Waardoor we met warm gezongen stembanden na het startschot om half negen onze eerste stappen konden zetten.

Met uitzicht op de 46 meter hoge Marathontoren, waarin het Olympisch vuur ontstoken is geweest, liepen we eerst een ronde door het stadion om er vervolgens uit te lopen, op weg naar meer Amsterdam. 

Kijk waar we tegenaan liepen! Ze zijn weer terug hoor, de letters die mevrouw Halsema weg had willen moffelen.

Via de Cornelis Dopperkade en het Beatrixpark liepen we eerst richting de 19e eeuwse wijk De Pijp. Een buurt met een levendig en gevarieerd karakter. Langs de Heineken Brouwerij en het Sarphatipark. 

We passeerden dit plekje in de Frans Halsstraat, waarvan ik nu pas weet dat het niet zomaar een bankje is. 

Ik zag een grappige tekst op een muur. Meer zag ik er eigenlijk niet aan.

Maar wat blijkt? Het is een in juli 2013 gemaakt kunstwerk en een heuse toeristische attractie. Zo eentje waarvoor in de zomer een rij wachtenden staat. Serieus hoor. Wachtenden, om een foto te mogen maken terwijl zij zitten of liggen op dat bankje. Moderne influencers schijnen er gek op te zijn en maken er een bedevaartsoord van. Bij Tripadvisor vind je zelfs internationale beoordelingen. Het moet toch niet gekker worden.

Het is inmiddels een uurtje of half tien. Mijn oog valt op een wit tasje aan een deurknop. Als het klopt wat ik denk wat daar in zit, is dit op zijn minst merkwaardig te noemen. 
Van hem moet ik me er niet mee bemoeien en natuurlijk heeft hij daar gelijk in. Maar mijn nieuwsgierigheid is veel groter. Dus ik ga er naar toe en gluur op het briefje.

Ja hoor. Twee Kapsalon. 

Een uurtje of vier geleden bezorgd, maar nooit naar binnen gehaald. Gek, of niet dan? Mijn fantasie slaat op hol. Was de slaap sterker dan de honger? Ik zal het nooit weten, want aanbellen ging me net te ver. En dat zou al helemaal niet door mijn wandelpartner geaccepteerd worden.

Wanneer we er vijf kilometers op hebben zitten, strijken we neer in een fantastische Italiaanse koffiebar. Met een heerlijk bakkie pleur plus iets lekkers, maken we de balans op. De conclusie is dat lichamelijk alles goed voelt en alle onderdelen het nog prima doen. Op naar de volgende etappe dan maar.

De sfeer is ontspannen, alle wandelaars zijn vrolijk, alle vrijwilligers vriendelijk.

Bij de Nederlandse Bank krijgen we onze tweede stempel, met een lekker chocolaatje.

Het telefoontje met verdrietig nieuws dat we daar vanuit Schiedam krijgen, haalt ons in één klap uit onze wandel-bubbel. Op afstand leven we mee en zoeken we contact. 
Lang leve internet. Behalve dit kunnen we nu niet veel doen en dus schakelen we maar weer terug naar waar we mee bezig waren. Wandelen.

We passeren het Amstel Hotel en het Koninklijk Theater Carré. 

Daarna lopen we via de houten Magere Brug, die tegenwoordig alleen nog maar door fietsers en voetgangers gebruikt wordt, over de Amstel. Ondanks de dreigende voorspellingen, is het nog steeds perfect wandelweer. Droog, met een prima temperatuur.

Voorbij de Hermitage lopen we over de Herengracht.

De Oudemanhuispoort, een kenmerkend gebouw van het Universiteitskwartier laat ons zijn historische binnentuin zien. Het ligt echt midden in de stad. 

Weer gaat de telefoon; dit keer de mijne. Mijn werkgever. Ik loop de weg af, ga uit het looppad staan, met mijn rug tegen een gevel, mijn hoofd naar de grond gericht. Wanneer ik op kijk, staart een dame in prachtig ondergoed me vanuit haar etalage aan. Ja hoor, dat heb ik weer. Stonden we dus middenin het Red Light District. 

Via De Waag, een 15e-eeuws gebouw op de Nieuwmarkt lopen we uiteindelijk het centrum van Amsterdam binnen.

Wat ze zeggen, is ook echt waar. Overal, echt overal, ruik je de joints, wiet en of hasj.
Wanneer je elke tien minuten een snuifje omgevingslucht inneemt, kun je de hele dag onder invloed zijn.

Vlak bij de Bijenkorf krijgen we op het Beursplein een derde stempel. Met een lekker stukje Old Amsterdam. Wat een mazzel dat mijn wandelmaat geen kaas lust.

We lopen door Chinatown en passeren de boeddhistische Tempel He Hua aan de Zeedijk. Net als de toeristen ben ik verbaasd dit gebouw 'zomaar' hier aan te treffen.

Via de Dam lopen we langs het Nationaal Monument en Madame Tussauds. Op dit punt van de route is het aantal wandelaars duidelijk ondergeschikt aan het worden aan het aantal stadsbezoekers. Het is hier loei druk. En waar we tot hier konden volstaan met het eenvoudig volgen van de mensen voor ons, moeten we nu donders goed op de pijlen letten om op de juiste route te blijven.

Maar het lukt en we naderen de Westermarkt. Daar staat ie hoor, de 'Ouwe Wester'.

De Westertoren. Bezongen in veel Amsterdamse smartlappen, en ook genoemd in het dagboek van Anne Frank. Met zijn 85 meter de hoogste kerktoren van Amsterdam. 

Hiervandaan lopen we door de Jordaan langs het Johnny Jordaanplein, genoemd naar de bekendste Amsterdamse volkszanger. 

Sterker nog, we gaan zelfs even op het plein zitten. Even kijken naar Johnny zelf, Johnny Meijer de accordeonist, tante Leen, Manke Nelis, Bolle Jan en Mien Froger.

Via de Prinsengracht naderen we het Museumplein.

We dachten er een drankje te gaan doen, maar werden wat ongeduldig toen we na 15 minuten zitten nog geen bestelling hadden kunnen plaatsen en tafeltjes om ons heen al wel. Het moment dat de dame achter ons een sigaret op stak en de wind in ons gezicht blies, was een teken. Wegwezen hier. Dan maar geen drankje.

Terwijl wij langs het Leidseplein liepen, zagen we ineens overal politie- en ME-busjes opduiken. Waarom? Geen idee, want de stad lag er rustig bij.

Toen we later het Vondelpark binnen liepen, viel op dat daar nog veel meer ME-busjes stonden te wachten. Precies op het moment dat wij hen passeerden leken ze als een wesp gestoken. Iedereen stapten vliegensvlug in en ze reden achter elkaar het park uit. 
Later hoorden we dat er een opstand van Koerden aangekondigd was en dat ze daar op af gingen. Gelukkig waren wij toen het Museumplein al lang voorbij.

In het park was veel gezellige muziek én een fotograaf. 

Maar belangrijker nog, er was 't Blauwe Theehuis, waar heel vriendelijk personeel rondliep en ons voorzag van bitterballen. 

"Hoeveel ballen zitten er in jullie portie?" 
"Zes"
"Doe maar twee porties dan". Want zes kun je natuurlijk niet delen, dat is te weinig.

We zaten er heerlijk. Wat een geweldig leuke dag hadden wij. Zoveel gezien onderweg en genoten van de prachtige oude gebouwen die de stad rijk is. Ze hebben humor ook trouwens, die Amsterdammers. Wij hebben namelijk de Kapsalon. Zij het Haar Theater.

Bij de uitgang van het Vondelpark wist hij een cache te liggen. We hoefden geen coördinaten op te zoeken, want terwijl zij dachten dat ze niet opvielen, zagen wij van verre al welke twee mensen op zoek naar iets waren. Toen zij wegliepen was het voor ons een koud kunstje om hem tevoorschijn te toveren. Weer een puntje erbij.

Nu was het niet ver meer naar de finish. Ruim achttien kilometers hadden we gemaakt. 
En het goede nieuws: geen lichamelijke klachten.

Onderweg had hij contact gehouden met zijn Haagse collega die de 10-kilometer route had gelopen. Hij bleek recht achter de finish ons op te wachten en maakte deze foto.

Ha ha, wat is ie trots hè, op zijn medaille. 

We deden met elkaar nog een drankje en sloten daarmee een hele leuke wandeldag af.

Wat ons betreft is een dergelijke City Walk een aanrader wanneer je het leuk vindt om meer te zien van een stad die je niet zo goed kent. 

Den Haag en Amsterdam hebben we nu gedaan. Which is next?