Naar het Walhalla

vrijdag 6 maart 2020

2019 was voor mij het jaar van de ontdekking van de podcast. Hier *klik schreef ik er al eens over. De Grote Harry Bannink Podcast was één van de eersten die ik met veel plezier luisterde. Een biografische megapodcast over een buitengewoon inventieve componist.

Sinds september 2018 doet de maker en bewonderaar Gijs Groenteman een theatertour, waarin hij herinneringen ophaalt aan het oeuvre van Harry Bannink. Terwijl ik in het ziekenhuis lag, zag ik een bericht voorbij komen dat de tour zijn einde naderde. 
Wilde ik het nog eens bijwonen, dan moest ik dus snel zijn. Maar op dat moment stond mijn hoofd er niet naar.

Enkele dagen later en inmiddels thuis, vertelde zij over haar oog ingreep en dat ze daardoor nu meer podcasts luisterde. Als gedeeld Annie MG Schmidt fan tipte ik haar over de Bannink podcast, maar die bleek ze al te kennen. Ineens schoot me de theatertour weer te binnen. Zij voelde er wel wat voor en voor we het wisten hadden we een date.

Op een originele locatie op Rotterdam Katendrecht. Bij Theater Walhalla voor het ouderwetse theatergevoel.

Vooraf lunchten we in de ernaast gelegen Kantine Walhalla. Heel goed verzorgd, zittend tussen ander gasten aan dezelfde tafel, wat er erg bij hoorde en ik niet als storend heb ervaren.

En om twee uur schoven we het theater binnen. Een vrijdagmiddag voorstelling. 
Ik denk niet dat ik dit al eens eerder deed. 172 stoelen gerangschikt om een eenvoudig podium.
Eenvoud siert.

Gijs diepte het mysterie Harry Bannink verder uit. Met verhalen én zijn ongeëvenaarde liedjes. Daarvoor had hij speciaal Frank Groothof meegenomen. 
Hij zong tientallen liedjes van Bannink in de tijd dat ze samen voor Klokhuis en Sesamstraat werkten. Hij bracht ze nu live op het toneel, begeleid door Pianist Dick van der Stoep, die intensief met Harry samenwerkte en muzikaal leider was van een aantal grote Schmidt/Bannink-musicals.

Het waren er wel wat veel. En voor mij onbekend. En traag.

Ik zat er te ontprikkelen en hoe meer ik uit tunede, hoe meer de vermoeidheid van mijn lijf opspeelde. Uiteindelijk heb ik heel erg zitten vechten tegen dichtvallende ogen.
Ik had het zwaar.

De pauze halverwege was me daarom erg welkom en met een straffe bak koffie kon ik de tweede helft weer aan. Uiteindelijk werden we 3,5 uur bezig gehouden. 
Lang dus, voor een voorstelling.

Het was een unieke middag, in fijn gezelschap in een theater dat ik zéker in de gaten ga houden. Hier wil ik nóg wel eens heen.