Ome Leo

Tussen begin 1938 en half 1944 werden er 3 kinderen geboren in het Schiedamse gezin Reijgersberg.

Twee broers en één zus.

Hun jeugd brachten ze door in De Gorzen.

In hun volwassen leven vlogen ze uit, over het hele land. Later zelfs over de landsgrens.

Enkele overeenkomsten? Het zijn alle drie levensgenieters, en ze kunnen goed lachen en kletsen.

Ze bleken ijzersterk. Ze verloren allemaal hun partner(s), maar bleven als trio overeind.

Als je dan 78, 72 en 77 bent, en zo op een familiedag in de nazomer van 2016 bij elkaar kunt zitten, vind ik dat erg bijzonder. Wat heb ik die dag genoten van hun vrolijke verhalen over 'die goeie ouwe tijd'. 

Het zou de laatste keer zijn dat ze bij elkaar waren. Maar dàt wisten we toen gelukkig nog niet.

Een jaar geleden namen we afscheid van de oudste broer, mijn ome Leo. Met onze kleine familie bij elkaar. We droegen hem uit zijn huis, wat ik nog best een toer vond, over de smalle galerij en door het trappenhuis. Met een zwart vlaggetje op mijn auto reden we naar het crematorium. We luisterden zijn muziek en hoorden zijn kinderen vertellen over hun leven samen.

Mijn herinneringen vormen een beeld van een aimabele, sociale man. Eén met zijn sjekkie. Werkzaam bij de politie. Boekschrijver. Met hart en ziel lid van de Operette vereniging Bel Banto. Reislustig. Ontelbaar keer als begeleider mee geweest met andermans vakanties. Stukjes schrijver voor de krant, die hij vanachter zijn typemachine op papier rammelde. Enorm begaan met de sportverenigingen in zijn buurt. Op latere leeftijd trouwe aanhanger van de handbaldames van Dalfsen. 

Maar ook de man wiens hart en huis groot genoeg waren om mij, een jaar of drie en een half, deel van zijn gezin uit te laten maken. Een tijd waar ik, gek genoeg, nul herinneringen aan heb. Alleen een gevoel van eenzaamheid.

Ik denk dat zijn laatste jaren ook een deel eenzaamheid in zich hadden. Hij loste dit op zijn manier op. Hij bracht veel tijd door in zijn tweede huis. De Zeven Deugden. *klik 

Hij was er vaste klant. Dronk er dagelijks 's ochtends zijn koffie en borrel, en at er 's avonds zijn maaltijd. Had er zijn eigen stoel en plek. Liet zich er op vaste tijden heen- en thuisbrengen door een taxi. 

Jaar in, jaar uit. 

Logisch en passend dus, dat wij daar op hem proostten. Er stond een tafel klaar, als prachtig eerbetoon. Berenburg, cappuccino met koekjes, jus d'orange, snoepjes én de asbak.

Ik vermoed dat de omzet daar gekelderd is afgelopen jaar.

Maar voorlopig is er, behalve de herinneringen en foto's, één ding dat blijft. Ik ontdekte het bij toeval, toen ik vorig jaar via Google Maps me aan het oriënteren was op parkeerplekken in de buurt van De Zeven Deugden.

Ome Leo. Via Streetview kwam hij zo mijn beeldscherm in. Omdat De Zeven Deugden en hij met zijn taxiritjes zo aan elkaar verbonden zijn.