Voor de mannen begon het al zo'n 4-en-een-half uur eerder. 'Pas' om halfvijf gaat de wekker, want ze hebben de late start.
Even na zes uur vertrekken ze voor hun derde etappe. Eerst opnieuw met pijnlijke achillespezen, maar gelukkig trekt het ook nu weer langzaam weg na de eerste kilometers. Is het verstandig om zo tóch weer 40 kilometers er op te gaan lopen? Nee, dàt niet. Maar naar mijn mening is het gros van de Vierdaagse lopers voor 4 dagen hun slimmertjes verloren.
In de vroege ochtend lopen ze een Schiedammer tegen het lijf die voor het goede doel loopt en ook verslag doet voor PopUpTV. Ze kennen elkaar niet persoonlijk, maar hérkennen elkaar van hun verslagen.
Om half elf krijg ik een appje dat ze op schema liggen en hun eerste stop in Milsbeek hebben. Een half uurtje later loop ik de camping af, de drukte in. Ik heb besloten om niet, zoals vorig jaar, bij de camping de route op te stappen. Ik hoor namelijk altijd de verhalen over de gezelligheid en drukte in Groesbeek Centrum. En dat wil ik ook wel eens zien.
Dus ik loop, tegen de stroom in, die richting op. Dat kan wonderbaarlijk goed. Het ziet zwart van de mensen, maar overal laten ze een keurig weggetje vrij waar mensen kunnen passeren.
Op de T-splitsing bots ik bijna op zijn grote vriend. Eigenlijk vindt hij het een vreselijke man, die Harm, maar hij moet nog steeds lachen als hij terugdenkt aan hun fotomoment van twee jaar geleden.
Even twijfel ik. Zal ík dan nu een foto met hem maken? "Ik lijk wel gek, ik doe het niet ook." En ik loop door.
Het is ècht druk in Groesbeek.
Maar ook serieus gezellig.
Ruim op tijd ben ik op de afgesproken plek. Ja, vandaag wél. Op de rotonde bij 'onze' supermarkt. Aan weerszijde van de rotonde staan auto's en fietsen te wachten. Hebben die onder een steen gelegen of zo? Je wéét toch dat je er niet door kan hier?
Verkeersregelaars houden eens in de zoveel tijd de wandelaars op, zodat er even verkeer over de rotonde kan. Anders hadden deze mensen als een kippetje gebraden geweest, van al dat wachten in de zon. Want warm is het toch weer vandaag. Warm en erg benauwd. En al lang niet meer bewolkt. Dat blijkt aan het eind van de dag aan 1225 mensen de kop gekost te hebben. Dat zijn er beduidend meer dan vorig jaar op dag 3.
Ik heb nu de tijd om eens goed te kijken wat voor verschillende types er allemaal meedoen. Uiteraard zag ik diverse bolletjes truien, mensen met lange kousen in de Vierdaagse kleuren - links oranje en rechts groen - , een rolstoeler die achterstevoren tergend langzaam de heuvel op rolde (mijn hemel, hoe moet dat straks bij die echte heuvelen?), mensen met ingenieuze doek-systemen om hun hoofd, unisex geklede stelletjes en een jonge meid die op 1 kunstbeen liep. "Die heeft in elk geval aan één voet geen blaren", hoorde ik een vader tegen zijn zoontje zeggen.
Ook was ik getuige van een militaire gewoonte. Bij het naderen van een rotonde gaat dan één van hen, die met een vlag loopt, hard een rondje rennen. Soms met wel 4 nationaliteiten achter elkaar. Alsof wandelen al niet vermoeiend genoeg is.
Dáár zal je ze hebben. Vrolijk huppel ik de weg op om verder mee te lopen. Ja, ik wel.
Hij heeft het wat moeilijker. Het gaat niet helemaal van een leien dakje dit keer. Hij moppert niet, hij klaagt niet. Want dat lost niets op, zegt hij zelf. "Uitlopen doe je hier, tussen je oren", zegt hij naar zijn hoofd wijzend.
Daar gaan we dan, richting Groesbeek Centrum en de camping, waar onze jongens langs de kant zullen staan. Maar hoe we ook turen, we zien ze niet. Tot mijn telefoon gaat, wat op zich al een wonder is. Want het bereik is matig tussen al die mensen hier. Het is Jongste. "Jullie liepen me zo voorbij. En ik riep nog wel." We keren om en lopen zo'n 10 meter terug.
Tóch nog gezien. Eenmaal thuis horen we dat we ook Oudste voorbij zijn gelopen. Hij had ons telefonisch níet kunnen bereiken.
Dan gaan we beginnen aan de Zeven Heuvelenweg.
Een verzamelplaats van campers, stoeltjes, bandjes en heel veel mensen.
En toen. Toen stond hij daar weer. Doorlopen was geen optie. Er móest een nieuwe foto komen. Nou, daarvoor ben ik mee hè, dat is één van mijn taken.
Er wordt onderweg regelmatig naar zijn shirt gewezen. Mensen herkennen het van de film De Marathon. Ergens op de Heuvelen herken ik een dame die hem aanspreekt. Ongelofelijk. Tussen ruim 41.000 mensen loopt zij nu naast ons. Een Schiedamse, waarvan ik op haar allereerste dag als krantenbezorgster, haar fiets liet omdonderen.
Omdat het windkracht 9 was die dag en mijn postfiets omviel, tegen die van haar.
Die natuurlijk ook viel, waardoor de krat waarin zij de kranten los had liggen, scheurde en alle kranten op de grond vielen. Met windkracht 9. Hoef ik zeker niet uit te leggen wat er toen met die kranten gebeurde? Ze herkende mij niet meer, maar dit verhaal natuurlijk wel.
In Berg en Dal wacht het traditionele broodje braadworst. We ruiken ze al van verre. Want hier houden ze elk jaar hun 2e en direct laatste stop.
Gebraden door dezelfde kerel als vorig jaar, de grootste worstenbrader van het hele kabouterdorp.
De zaken gaan er goed. Er worden veel drankjes weggeschonken, voornamelijk fris. Opvallend vond ik dat de militairen de grootste bierbestellingen deden en zelfs om 20 cognacjes vroegen.
Vanaf hier is het nog een uurtje lopen. Even stijf en stram van het zitten, maar daarna gaan de benen weer draaien.
We lopen van muziekje naar muziekje en dat is heerlijk lopen. Lekker mee galmen met "Laat de zon in je hart", "Kom pak je lasso maar" en "Dans nu de hele nacht met mij".
Van Abba tot Bee Gees, alles is leuk. Ook de jongen die in zijn eentje op een gitaar zit te pingelen en tegelijk via een megafoon wat zangklanken uitstoot, krijgt applaus.
Dan komen we langs een enorme luidspreker waar keihard "You'll never walk alone" uit klinkt. En dan precies dat stukje dat de aftiteling van de Marathon vormt. Dat ziet er in beelden dan zo uit:
Er is daar geen hond die het begrijpt, maar ik lach me gek.
Bij Begraafplaats Rustoord staat Monuta peren-ijsjes uit te delen. Die vinden gretig aftrek na alle spekkies, stukken meloen, Napoleons, mueslibollen en appels. Er wordt weer veel water uitgedeeld en als mensen smachtend naar toeschouwers met een blikje bier in hun hand kijken, wordt het direct door hen afgestaan. Alles wordt gedeeld.
Als je een goodiebag bij je zou hebben en je zou van iedereen iets aanpakken, dan hoef je serieus twee weken geen boodschappen te doen. En weet je wat ik ook zo bijzonder vind? Er ligt nagenoeg geen afval op straat. Er wordt niets neergegooid, maar bewaard tot er ergens een vuilnisbak of zak opdoemt. Daar moet je in bijvoorbeeld een voetbalstadion eens mee aankomen.
Men staat er trouwens ook met zweetblokjes kaas en balletjes gehakt. Maar dat vinden wij iets te onverstandig, met deze temperaturen. Wie weet hoelang dat al buiten heeft gestaan?
Via het witte Dommerdam - vanaf hier nog 2000 stappen - en de Rode Straat lopen we naar de finish.
Om vijf voor half drie zijn ze weer binnen.
Ze hebben het maar mooi weer volbracht. Het gaat dit jaar niet zo makkelijk. Er zijn zéker pijntjes. Van de week zei hij nog: "Mijn lichaam is een tempel." "Het ligt alleen even in puin", voegt hij er vandaag aan toe.
Morgen nog één keer vroeg op. Half vier de wekker. Maar ze hebben er gewoon weer zin in.
_____________________________________________________________________________
Zelf liep ik vandaag uiteindelijk ruim 20 kilometers. En op de wedren had ik mijn eigen meet and greet. Lang leve de technologie en smartphones van deze tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten