Nèt niet

Begin van dit jaar viel ik op televisie in, bij een programma dat refereerde aan de documentaire-serie over Annie M. G. Schmidt. Smiet, wie kent haar niet?

Ik, eigenlijk. 

Natúúrlijk. Ik kende wel veel van haar werk. Maar over de mens Annie wist ik nagenoeg niets. Ik zocht de serie terug en ging kijken. Hij zag mij kijken en dacht 'verhip, dat is leuk'. Ik googelde en keek oude interviews terug. En raakte gefascineerd door haar persoonlijkheid. Dat zelfde had ik eerder bij mensen als Boudewijn Büch, Arjan Ederveen, Theo van Gogh, Marc-Marie Huijbregts, Martin Bril en Pim Fortuyn, om er maar eens een aantal te noemen. Ieder met een eigenheid die ik aantrekkelijk vind. Allemaal karakters.

Daardoor kwam ik op het idee om tóch de musical 'Was getekend' te gaan zien. Ze waren allang in Schiedam langs geweest, dus ik moest het verderop gaan zoeken. Het mooiste alternatief vond ik het theater waar de première had plaatsgevonden. Het De La Mar in Amsterdam. Voorzichtig polste ik hoe hij daarover dacht. Toen hij 'prima' zei, boekte ik direct. Want ik weet hoeveel moeite hij met de stad 020 heeft.

~ Het fort van Kudelstaart ~

Gisteren was het zo ver. Beiden geen werk, dus een mooie gelegenheid om al eerder die kant op te vertrekken en er een leuke middag aan vooraf te laten gaan.
De Westeinderplassen waren ons doel. Een mooi recreatiegebied, voldoende horeca, water en caches.

Zo kwam het dat we in Kudelstaart belandden. Omdat je tenslotte overal eens geweest moet zijn. Ook in Kudelstaart. Of toch niet? Hier een gratis tip: sla het gerust over.

De wandeling was teleurstellend. Het thema van deze dag noemden we "Net niet".
Er bleek geen pad langs het water te liggen, dus het grootste deel liepen we door de dorpsstraten. 

Net niet wat we leuk vinden. De watertoren van Aalsmeer waar we op wilden klimmen voor het mooie uitzicht over de plas, was net niet open. Vandaag is namelijk de open dag. De tuin aan de overkant waar we in wilden, was nog net niet open. Vanaf komende maandag wel.

~ Brievenbussen in het oude postkantoor ~

We besloten terug te gaan lopen en vanaf de auto de andere kant langs de plas te gaan kiezen. Maar eerst een bakkie mét. De versnaperingen waren het net niet. Of te wel: de moorkop en saussijzenbroodje waren véél te klein. 

Die andere route bleek ons ook net niet langs het water te leiden. Het eerste terras aan het water dat we vonden was een prima plekje. Om 16.05 uur voelden onze billen de zetels. Net te laat voor de lunch, want die kon na 16.00 uur niet meer besteld worden. Weer een 'net niet' dus. Met 3 verschillende borrel happen kwamen we toch aan onze maaltijd. Hoewel het brood net niet het goede was, want hij houdt niet van donkerbruin met pitjes. Ik wél, dus we verdeelden de buit iets anders. Iedereen blij.

Volgens plan waren we op tijd terug bij de auto. Op naar het 2e doel van deze dag. Amsterdam. Hoe dichter we bij de parkeergarage daar kwamen - op 10 minuten loopafstand van het theater -, hoe groener hij werd. De route liep namelijk dwars door het centrum en man o man, dat is bepaald niet het centrum van Schiedam. Zelfs niet van Rotterdam. Een gekrioel van mensen, lopers, fietsers, scooteraars en vooral trams. Allemaal op dezelfde rijbanen, dus dat is echt opletten geblazen. En dan moet je bedenken dat hij deelnemen aan het verkeer van Maasland - het dorp zonder stoplicht - al rete spannend vindt. "Wat een kl*te stad is het toch ook. Ik begrijp die scene uit de film De Marathon nu nóg beter!"

Hij vond het dus een helse rit en was blij dat we in de garage waren. Ik ook. Kon ik me even opfrissen en omkleden. Ik kàn dat. Met flesjes water, oplosbare zeep, deootje, schone kleding. "Hóe ga je dat doen dan?" Met afgrijzen en in opperste verbazing keek hij toe. Maar weet je, wat je ooit leert op de camping, vergeet je nooit. En wanneer er op de hele verdieping he-le-maal niets dat ademt te zien is, wat is dan het probleem?

Fris en fruitig liepen we een kwartiertje later de bruisende stad binnen. Eigenlijk wilde hij direct het theater in. Anderhalf uur voor aanvang. 

Terwijl we midden in Amsterdam stonden. Zo niet op zijn gemak was ie, mijn Rotterdammert. 

Uiteindelijk liep hij mee en eenmaal aan een biertje bij Café Americain ontdooide hij.

De voorstelling bleek al zijn geld waard. Misschien was het het net niet, omdat Simone een vrije avond had. Graag had ik haar eens in het echie aan het werk gezien. Maar Doris, was evengoed geweldig. Een pràchtige musical, met mooie rollen, een goed verhaal, herkenbare liedjes en leuke humor. 

Uiteindelijk waren we net iets later thuis dan gepland. File, midden in de nacht. Dat scheelde ons zo'n 45 minuten. Maar al met al was het een fijne dag om op terug te kijken.