Wanneer we dan daadwerkelijk weg zijn, proberen we het één en ander weg te vinken. Zodat we allemaal aan onze trekken komen. Om het iedereen naar de zin te maken is, hoe ouder de jongens worden, steeds meer een uitdaging. Gemeenschappelijke interesses worden namelijk zeldzamer.
Oudste had iets gezien over Voetbalgolf. In het dorp Oranje. Aan het begin van hun jeugd waren we daar ook al eens. Toen bestond Speelstad Oranje nog. Een overdekt attractiepark, ter grootte van vier voetbalvelden. Gelegen in en om een voormalige aardappelmeelfabriek. Omdat uiteindelijk de bezoekers wegbleven, werd het park in 2015, na 23 jaar in bedrijf te zijn geweest, door eigenaar Hennie van der Most gesloten.
We vergapen ons eerst aan het gebouw dat er nog steeds staat. En fantaseren er op los hoe het er nu van binnen uit zal zien.
 |
| ~ foto van internet ~ |
Aan de overkant van het Oranjekanaal ligt een tuincentrum waarachter De Tuinkabouter een Voetbalgolfbaan heeft aangelegd. Terwijl we erheen lopen, denken we "Waar gaat dit heen, en waar komen we terecht?" Het lijkt een zooitje ongeregeldblijkt een bijzondere plek te zijn. Gek, maar wél leuk gek.
In het toilet ligt gras op de grond en alles - inclusief het lichtknopje- is blauw geverfd.
De medewerker excuseert zich over de eenvoud en zegt dat ze binnenkort iets nieuws hopen te gaan bouwen. "Maar dan moeten er eerst meer mensen komen golfen". Later begrijp ik pas goed wat hij hier mee bedoelt.
In de kas zijn allemaal originele zitjes geplaatst. Het oogt op het eerste gezicht wat rommelig, maar wél met een goede vibe. Heel gek; ik ervaar er een bepaalde energie, waar ik een dubbel gevoel van krijg. Een warm gevoel, maar ook alsof de ziel er hier uit is.
Aan de achterwand, hangen allemaal wit geschilderde kistjes. In één daarvan staat een paar klompen, naast een foto van een man met een olijk gezicht. Een paar kistjes verder staat nog een andere foto van hem. Er is iets met die man, maar wat? Het doet me denken aan herinneringskistjes.
Wanneer ik niet naar het toilet zou zijn gegaan, had ik de medewerker aan de mannen kunnen horen vertellen, dat zijn maat was overleden. En dat zij de zaak weer op proberen te bouwen. Maar ja dat gesprek miste ik.
Wij zijn hier met een missie. Althans, zij zijn dat. Want zij gaan alle drie bewijzen dat ze de beste voetballer van het gezin zijn. Met de allerbeste skills en techniek. Ik mag voor de vorm ook meedoen. En de tas sjouwen en de punten bijhouden.
Er is hier een 18-holes golfbaan gemaakt. Waarbij je de bal met de voet moet verplaatsen en in zo min mogelijk beurten in een gat moet laten verdwijnen.
Natuurlijk zijn er allerlei obstakels ingebouwd. Zoals heggen, dug-outs, onze Rotterdamse (bad)Kuip en een rode kaart.
Het is nog helemaal niet zo eenvoudig.
De mannen beginnen tegen de ballen te rossen en zien pas na enkele holes in, dat mijn manier van rustig de hole benaderen, veel meer oplevert. Dat betekent mijn ondergang. Al snel bungel ik kansloos onderaan.
Dan begint The Battle of the Ages. Waarbij de oudste van het stel, vals spelen niet schuwt. Hij is namelijk in veel dingen best goed. Behalve in verliezen.
Uiteindelijk wordt dit ons gedeelde belang: er alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij niet wint. Dat mislukt jammerlijk. Hij blijft zijn zoons twee punten voor. Spannend tot de laatste hole.
Thuisgekomen googel ik naar De Tuinkabouter - Oranje. Direct komen er veel hits tevoorschijn. Allen met dezelfde naam én foto's van De Man met het Olijke Gezicht.
Het verhaal laat zich lezen als een sprookje. Maar dit sprookje kent geen lang en gelukkig einde. Helaas.
Jan Voortman. *klik De kleurrijke, markante ondernemer woonde zijn hele leven, samen met nog zo'n 130 andere inwoners, in Oranje. Hij zorgde er voor leven in de brouwerij. Had er zijn kwekerij annex tuincentrum. Groot geworden door de verkoop van vaste planten voor €0.50. Hij bedacht en organiseerde de WK's Kerstboomgooien en Bureaustoelracen.
Toen honderden asielzoekers in Oranje kwamen wonen - in het leegstaande Vakantiepark Oranje ook wel 'Pipodorp' genoemd, aan de overkant van zijn tuincentrum - betekende hij veel voor hen. Hij zag hun komst niet als een bedreiging, maar als een kans. De mouwen opstropende aanpakker werd een symbool van humaniteit. De kwekerij van de mensenvriend werd een multiculturele oase. Het werd een bakermat voor nieuwe ontmoetingen, nieuwe vriendschappen en nieuwe activiteiten. Al die tijd was Jan de spil, de verbindende schakel tussen mensen. De samenwerking met medewerkers met een afstand tot de arbeidsmarkt kreeg vorm en er ontstonden steeds meer bruisende ideeën. Ondertussen kreeg Jan Voortman landelijke bekendheid vanwege zijn bijzondere inzet voor het versterken van de banden tussen vluchtelingen, dorpsbewoners en anderen.
Na de sluiting van het AZC, werd het stiller in Oranje. Maar echt stil werd het pas, toen Jan plots ziek werd begin 2017 en in dezelfde zomer kwam te overlijden.
Gelukkig wordt de droom van Jan Voortman in 2018 door vrienden omgezet in concrete daden, via de coöperatie De Tuinkabouter.
Ik neem me voor om als ik weer eens in de buurt ben, hier een drankje te komen doen.
De ontwikkelingen te volgen. En om te kijken of de Wall of Fame meer gevuld is. Want nu weet ik dat het een wens is, om alle witte kistjes vol te zetten met foto's van Jan met zijn vrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten