Vandaag een vroege start en dus een wekker alarm om half vier. Vergeefs wachtte ik op een foto van de start. Maar die kwam niet. Later bleek waarom. Pijn, ongemak en gewoon geen zin in. Oef.
In Beers - hun eerste stop na 23.2 kilometers - kwam er een teken van leven. Ik denk dan al: "Waarom in g*dsnaam pas na 23 kilometer?" Dat is 4 en een half uur wandelen achter elkaar. Het is toch geen wedstrijd? Maar het is ook overleven, heb ik begrepen, want na elke stop kost het meer en meer moeite om op te starten en weer een beetje een soepele pas te hebben.
Het gaat niet zo goed met de pootjes c.q. achillespezen. Twee uur lopen om geen pijn meer te voelen, dat is echt niet zo prettig. Zo benoemt hij het ook. Er zijn dit jaar teveel ongemakken, waardoor het plezier in het wandelen een beetje verdwijnt.
Maar ja. Liever afscheuren en hierna een half jaar bij zijn vrouw in de verzorging moeten, dan nu opgeven. Daarbij, hij heeft al een aantal jaar een missie. En dat is het 11e kruisje halen. Zijn (voorlopige) einddoel.
Rond elf uur staat er speciaal voor hem iemand langs de kant: zijn schoonvader.
En een tiental meters verderop de reporter van PopUpTV met zijn gezin.
Na een lekkere koude Radler, stapt hij er weer op, om de oversteek via het ponton over de Maas te maken. Ze sturen mij een berichtje dat hij er aan komt.
Ik sta namelijk aan die overkant op hem te wachten. Oudste heeft me met de auto in Mook afgezet. Daarvandaan ben ik tegen de stroom lopers in - als een vreemde eend in de bijt - zo'n drie kilometer terug gaan lopen, in de richting van Cuijk.
Alwaar ik een geweldig uitzicht had. Echt een fantastisch gezicht.
En daar is ie dan, mijn wandel-held. In zijn Harries Tuincentrum - shirt. Het is grappig om te merken hóeveel leeftijdsgenoten dit nog herkennen van de bestseller Allstars.
Vanaf hier komt het zéker allemaal goed, want ik ga hem hier doorheen slepen. We praten bij en lopen zij aan zij door Mook, Molenhoek en Malden.
Onder een parasolletje zit een oudere dame met voor zich een bordje: "Ik zit hier al voor mijn 92e Vierdaagse als supporter." Menig wandelaar staat voor haar stil en geeft haar een applaus.
Eerlijk gezegd vind ik het een oersaaie route. Hij had vooraf ook al gezegd dat het tot aan Cuijk leuk is, maar daarna eigenlijk niet zo. Ik beaam dat. De mensen, de muziek, dat maakt het leuk. Maar qua wandeling loop ik liever door gebieden waar iets te zien is.
Ik begrijp ineens heel goed wat mijn moedertje járen geleden bedoelde met: "Er is geen r*k aan, dit doe ik maar 1 keer." Hoewel ik betwijfel of ze toen het woordje r*k gebruikte.
Dan hoor ik een hele hele diepe zucht naast me. "Zeg het eens?" "Ik heb er zó geen zin meer in." Ik snap dat en stel voor toch nog maar even ergens te gaan zitten. Want dan is 5 kwartier lopen - zo'n 6 kilometer - toch nog een heel vervelend eind. En het moet juist leuk zijn, voor zover mogelijk. Alsof het mijn beste idee ooit is, zo kijkt hij me aan.
Hij ploft op een stoel en ik ga de drankjes halen. Wanneer ik terugkom, zit hij bijna te slapen. Om zichzelf moed in te praten zoekt hij via Google Maps uit waar we nu precies lopen en wat er nog voor ons ligt. Nou daar werd hij in elk geval niet somberder van.
Dus met frisse moed beginnen we aan het aller aller laatste stukkie.
Uiteindelijk lopen we vanuit Malden Nijmegen in en staan daarna aan het begin van
de St. Annastraat - de kilometerslange, uiterst langdradige laatste straat van de Vierdaagse.
Er staat en zit een ongelofelijke partij volk op straat. Ook hier ligt de hele economie op zijn gat, want er is geen hond die werkt vandaag.
En daar is dan officieel het begin van de Via Gladiola. De straat die altijd in één naam genoemd wordt met dit grootse evenement.
Net als ik hem er op wijs dat vóór ons de knipperende verkeerslichten staan, klinkt er vanaf links een oerkreet. Daar is ie weer. De super-supporter.
Een klein stukje verderop worden we staande gehouden, zodat er verkeer over kan steken. De agent die midden op de kruising staat, krijgt veel applaus.
Vanaf hier zien we overvolle balkonnetjes, mensen in de raamkozijnen zitten en zelfs boven de daken. Eigenlijk best link. Ze zullen toch geen bakkie bier op hebben?
Er lopen steeds meer mensen met gladiolen rond. Dat is ook te doen. Minder begrijp ik de mensen die 'hun' wandelaars al in Cuijk deze grote zware bloemen in hun handen drukken. Die hebben vast zelf nooit langer dan 5 kilometers achter elkaar gelopen, want dat gesjouw doe je toch niemand aan? Had ik al gezegd dat het wéér erg warm was vandaag?
Nu is het file lopen dan echt begonnen. Hoogtepunt van deze dagen? Tja, ieder zijn ding, maar wij denken daar anders over. Van hem mag het gerust allemaal overgeslagen worden.
Stug stappen we door. Het eind is nu in zicht.
En dan, dan zijn daar de tribunes. Dan weet je dat je niet zo ver meer hoeft. Nog een bocht naar rechts en de wedren ligt voor ons.
Hè hè, we benne dur. Op de finishlijn staat Harm met zijn cameraploeg. Hij vraagt Wim: "Where are you from?" Als hij gewoon zijn shirt had gelezen was de vraag onnodig geweest. Naast hem staat paparazzi Edwin Smulders, de BNN-ers op te wachten.
Moe maar voldaan sluit hij aan in de rij om zijn zwaar bevochten medaille in ontvangst te nemen.
Ze hebben het geflikt. Kleine Broer voor zijn 11e keer en Grote Broer voor zijn 13e. Ik hoef zeker niet te zeggen dat ik ape-trots op hen ben?
 |
| ~ Zo zien 19 saaie wandel-kilometers er op de kaart uit. ~ |
Dat was het dan. Het -voorlopig - einde van een tijdperk.
Tussen 1984 en 1990 liep hij 5 Vierdaagses, 50 kilometers per dag. De laatste 6 jaar liep hij hem elk jaar. Eerst 3x 50 kilometers, daarna 3x 40 kilometers omdat hij 50-plusser is geworden. Dat zijn alles bij elkaar 2080 wandel-kilometers. Dat zijn er gruwelijk veel.
En wat hem betreft zijn het er ook genoeg. Dit was het. Hij heeft altijd gezegd zijn 11e kruisje te willen binnenharken en er daarna de brui er aan te geven. Zoals het er nu uitziet, blijft hij daarbij.
Iedereen bedankt voor het meelezen en meeleven. Dit wordt énorm gewaardeerd!
Wat weet je het spannend te beschrijven, ik sliep je woorden op. Maar hij heeft het gehaald! Heel veel respect en een diepe buiging voor Wim....
BeantwoordenVerwijderen