Hij haalde zijn diploma's op

Drie jaar geleden schreef ik dit stukje*, over de MAVO-diplomering van Oudste. Ik las het zojuist met een glimlach terug. Ik zag overeenkomsten met nu, maar ook verschillen. 
Dit zijn er zomaar een aantal:

Verschillen:
- Toen geslaagd bij surprise, met niet al teveel actie. Nu verwacht geslaagd, na veel hard     werken.
- Toen een witte roos. Nu een rode.
- Toen een witte huid. Nu gebruind door het fietsen van en naar zijn stage, plus zijn
   pauzes op het bankje in het park.
- Toen, hij zo'n 20 kilo lichter en Jongste een stuk jonger ogend dan nu.
- Toen een foto met ons 3-en. Nu helaas geen.

Overeenkomsten:
- Een formaliteit waar hij he-le-maal geen zin in had.

En wat onveranderd is: Wàt zijn we trots op hem!

Dit laatste - 3e - jaar van zijn MBO-Opleiding was pittig. Het eerste half jaar was schools. Er moesten 2 énorme projecten gedraaid worden. Waar de studenten van de 4-jarige opleiding 2x een half jaar mee bezig zijn. Eigenlijk niet te doen dus. Vindt ook de opleiding zelf, want de verkorte versie van deze 4-jarige opleiding bieden ze momenteel niet meer aan. 

Daar tussendoor moesten ook alle schriftelijke examens nog afgelegd worden. Om dat te kunnen, moest er héél veel - nieuwe - stof geleerd worden. Dikke boekwerken, waarvan hij alles moest kennen en weten dat er in stond.

Hij bleef prachtige cijfers halen. Heeft trouwens in al die jaren niet één toets hoeven herkansen. Dat vind ik al een diploma op zich waard.

Het 2e project belichtte de management-kant van de opleiding. Daarom heet deze natuurlijk ook Manager Havenlogistiek. Hij was er al achter dat hij meer feeling heeft met de Havenlogistieke kant. Het managen laat hij graag aan anderen, bijvoorbeeld zijn broertje die daar zijn hand niet voor omdraait, over. Bij dit onderdeel scoorde hij dan ook zijn enige 5. Maar geen haar op zijn hoofd die er aan dacht deze te herkansen. Nergens voor nodig. 
En hij kan dan misschien niet zo goed de manager zijn, tijd-managen kan hij als de beste. Dus wat niet persé moet, daar besteedt hij geen tijd aan. Geef hem eens ongelijk.

Het tweede half jaar bestond uit stagelopen. Ook daar waren de beoordelingen en toetsen positief, dus niets stond een diploma nog in de weg. Hij moest het alleen nog officieel te horen krijgen. Begin juli kreeg hij een formele brief over hoe dat allemaal gaat met examen- en diplomeringscommissies. Vorige week donderdag zouden alle beslissingen vallen en zou iedereen voor uiterlijk 19.00 uur via de mentrix horen wat de uitslag was. 

Maar het bleef angstvallig stil. Ook bij studiegenoten. Nu zijn we best wat rare fratsen gewend van de afgelopen 3 jaren. Maar serieus stom vond ik de mail die hij na half 8 kreeg, waarin stond dat de resultaten nog niet gecommuniceerd zouden worden. Tot nader order. Vrijdagmiddag was daar dan eindelijk de bevestiging.

Gisteren waren we op het Lloyd om zijn diploma's op te halen. 

Eerst een ontvangst in een grote zaal, waar belangrijke mensen en zakelijke contacten mini colleges gaven. Wie ze daar dachten een plezier mee te doen, mij een raadsel. Het was nogal uh.....langdradig en niet op zijn plek. Tijd om met het fototoestel te spelen. 

Er rolde een gekke variant uit

en een mooie. 

Jongste deed ook een poging, maar die moet ik nog even een cursusje 'scherpstellen' geven.

Daarna vertrokken we met 2 klassen naar de zaal met het mooiste uitzicht, op de 13e etage.

Omdat ze altijd alles 'snel' wilden doen, was zijn klas - de versnelde 3-jarige variant - eerst aan de beurt.

We hoorden enkele korte groeps-wetenswaardigheden.

Waarna alle handtekeningen gezet mochten worden.

Dat was wel even werk.

Een stuk of 5 waren er nodig.

Maar daarna mocht alles mee naar huis.

Achttien jaar oud is hij pas.

Achttien, en al een Beroeps-MBO-diploma op zak.

Ik zeg, dat is reuze knap én rete-snel.

Gewoon. Selluf gedaan. 

Maar op de achtergrond gesteund in zijn studiekeuze en bijgespijkerd in 'studeren', 'algemene ontwikkeling', Duits en Engels, door zijn opa. Dat schept een band en daar boffen ze beiden mee.

Nu rest de vraag: hoe verder? 

Er is in de havenwereld veel behoefte aan jongens zoals hij. Banen liggen voor het oprapen. Vacatures slingerden - letterlijk - rond. Maar ook al heeft hij na zijn moeizame ervaringen tijdens zijn eerste stage vorig schooljaar, nu een fijne tijd gehad, hij wil nog niet aan zijn werkzame leven beginnen. "Want ik ben nog jong en ik moét nog zolang".

Wij vinden dat hij gelijk heeft en geven hem de ruimte om verder te leren. Hij is op zoek naar een nieuwe studie. Hij is pas nèt begonnen aan zijn zoektocht, want hij is een meester in uitstellen. En hij hoeft tenslotte pas eind juli ergens ingeschreven te staan. Pas..... Dus hoezo zou hij zich er al eerder druk om maken?

Wat zal ik blij zijn als dat ei ook weer is gelegd. Dat we weten waar we aan toe zijn.
Dit is voor mij een (mooi?) lesje in geduld.

Maar man man, wat heeft hij dít goed gedaan!