Na het eten fietsten we een rondje hier in de buurt. Dit vooral ter afkoeling, want het was een tropisch warme dag geweest.
Het einddoel is een terras, want hé, het is tenslotte vakantie. Voor de weg er naar toe kiezen we een route waarlangs een aantal geocaches te vinden zijn.
De laatste op ons lijstje, náást een terras - dat kan geen toeval zijn - is een gouden ei. Wanneer we onze fietsen geparkeerd hebben en er naar toe lopen, komen vanaf de andere kant 4 fietsers aanrijden. Door hun houding herkennen wij collega-cachers direct. Oh jee, pottenkijkers. Wij zoeken liever op onszelf en besluiten hen de ruimte te geven.
Zo nonchalant mogelijk lopen we voorbij en gaan we verderop op een bankje zitten. Afkijken hoe het hen vergaat.
Ik heb dan allang gezien dat ik 2 van deze dames ken - herken.
Ze zoeken en zoeken, maar vinden duidelijk niet het ei. Het tweetal dat ik niet ken, fietst alvast weg en de andere 2 staan nog wat te klooien bij hun fietsen. Dat is het moment dat ik op ze afstap. "Geven jullie het op?", en ik geef ze een hand en noem mijn voornaam. Nog voor de eerste háár naam kan noemen zeg ik "Ja, jij bent Tine". De verbazing in haar ogen......geweldig. En daarop zegt Marga: "Hé jaaaaaa, Diana Reijgersberg!"
Dàt was lang geleden zeg, dat iemand me zo bij naam noemde. Begin 1988 liep ik mijn stage voor de HBOV-opleiding bij de - toen nog - Kruisvereniging van Vlaardingen Holy. De één was daar mijn stagebegeleider, de ander was er de baas. Dertig (!) jaar geleden dus.
Uiteindelijk vind hij voor ons allemaal alsnog het gouden ei. Iedereen blij.
Een dag later komen we hen weer tegen. Op een terras, want hé, het is nog steeds vakantie. We halen oude koeien uit de sloot. Gieren bij namen en situaties uit lang vervolgen tijden.
Erg leuk, zo'n onverwachte ontmoeting.
PS voor Pa: dit is team Betmen13, wonende te Almere. Er liggen daar enkele caches van hen.
Dat is nog eens een leuke ontmoeting!
BeantwoordenVerwijderen