Zelfs het geluid van de wekker hadden we best uit kunnen zette, want om even na 3 uur zijn we klaar wakker. Het is stikdonker buiten. Op deze 2e dag hebben ze de vroege start van 5 uur, dus alle acties schuiven een uurtje op naar voren. Om half 4 horen we Broer uit bed komen en tien minuutjes later stapt hij er zelf ook uit. Fris en fruitig is iets teveel gezegd, maar het gaat prima.
Even na 4 uur hoor ik de sleutel in het slot en rijdt daarna hun auto weg. Na een seconde of dertig hoor ik er wéér eentje ronken. Wanneer ik ook het deurslot hoor rammelen, besef ik dat ze het zelf zijn. Petje vergeten, en dat kan hij zich met deze luchten niet permitteren. Als ze uiteindelijk definitief vertrekken, kijk ik ze door de gordijnspleet na. Overal, in alle huisjes om ons heen, brandt licht. Allemaal Vierdaagse activiteiten.
Ik ga terug in bed, maar kan de slaap niet meer vatten. Mijn gedachten dwalen af naar het laatste stuk vlaai dat in de koelkast staat. Om kwart over 4 besluit ik dat dit van mij is, en wel nú. Een uurtje later stap ik weer terug in bed, om nog een paar uurtjes te knorren. Inmiddels zijn de vogeltjes aan hun eerste dag-concerten begonnen.
Zo'n 10 voor 5 verschijnt zijn foto vanaf de startlocatie in beeld. Ze zijn er klaar voor.
Uitgezwaaid door de studenten beginnen ze aan hun trip richting Alverna. Die éne student zien ze niet. Meestal staat hij er ook alleen op de eerste én laatste dag. Hij is een bekende verschijning en wordt echt herkend. Gisteren werd hem nog door een loper toegeroepen: "Ben je er weer? Hoelang duren die studies hier eigenlijk?"
Niet iedereen die gister gefinisht is, meldt zich vanochtend. Velen moeten de tol van een snikhete dag betalen. Een flink aantal begint wel aan deze nieuwe dag, maar moet onderweg toch constateren dat het onbegonnen werk is opnieuw Nijmegen te halen.
Op tijd. Want ze zijn streng hier. Gisteren moest iedereen namelijk om 17.00 uur binnen zijn. Degene die om 2 minuten over aan kwam, werd keihard gezegd geen startkaart voor de 2e dag te krijgen. Tja. Ergens moet er een grens getrokken worden, maar als jij nou nèt die loper bent, is het wél een zure. Uiteindelijk blijken er aan het eind van De Dag van Wijchen 1344 wandelaars niet een 3e startkaart te hebben gekregen.
Voor hem begint de dag ook niet makkelijk. Ondanks het betere kneedwerk van Richard, doen zijn achillespezen verrekte zeer. Hij loopt zéér moeizaam van de parkeergarage naar de start en beseft dat dit niet te lang moet duren. Voor het eerst in al die jaren denkt hij: "Dan moet ik ermee stoppen." Ergens ben ik blij dit te horen, want ik ben er altijd een beetje 'bang' voor dat hij zijn verstand niet zal gebruiken, koste wat het kost door zal gaan en de boel kapot zal lopen.
Gelukkig verdwijnt het pijnlijke gevoel na de eerste kilometer. De lucht is weer strakblauw, maar nu al is voelbaar dat het minder warm zal worden vandaag.
Al heel snel, ter hoogte van het Radboud Ziekenhuis, lopen ze Sjaak en Petra van Team WUK, achterop. Team WUK, vraagt u zich af? Zij zijn van de Wandelclub Uit Kethel. En dat is waar wij vandaan komen hè? De club telt 2 leden, waar Sjaak en Petra de voorzitter, secretaris, penningmeester én sponsorcommissie van zijn.
Verder maar weer. Op naar Alverna. Daarna door naar Wijchen, de naamgever van deze dag. Daar houden ze voor het eerst rust.
Blijkbaar hebben ze vertraging opgelopen, want hij denkt nu om 11.15 uur in Beuningen te zijn, terwijl hij eerst dacht daar rond 11 uur aan te komen.
Maakt niet uit. Kan Oudste een kwartiertje langer blijven liggen. Hij gaat mij namelijk met de auto - lang leve zijn rijbewijs - in Beuningen af zetten. Zodat ik me daar bij de mannen kan voegen en de laatste 12 kilometers voor de gezelligheid en afleiding mee kan lopen.
 |
| ~ Wanneer we over de A73 rijden, zien we bovenop het viaduct de wandelaars lopen. ~ |
Terwijl wij rond kwart voor elf Beuningen naderen, gaat mijn telefoon. Hij is er al! Was zijn eerste berekening toch de beste geweest. Nu moet hij daar op mij gaan zitten wachten. Gek hè, dat ik de naam binnen ons gezin heb, om altijd overal te laat te zijn?
Al wachtend informeert hij of ze het daar al druk gehad hebben, bij de Rode Kruis post. Niet dus. Slechts 1 klant, en dat was niet eens een lopert, maar een toeschouwer die over een hek wilde klimmen maar dit niet helemaal slim aanpakte.
Broer besloot door te lopen, want zijn stijve scharnieren reageren niet goed op al te lange looppauzes. Wel jammer, want ik had beloofd loopfoto's van hem te maken vandaag. Uiteindelijk moet Wimmie zo'n 25 minuten op me wachten.
 |
| ~ Kijk, daar staat ie! ~ |
Véél te lang, zo blijkt. Als we herenigd zijn en gaan lopen, schrik ik van wat ik naast me zie. Hij strompelt, harkt en trekkebeent. Zijn pezen spelen op. "Effe doorzetten, ik loop er zo wel doorheen." En zo geschiedde. Wat een bikkel hè?
Bij de volgende rotonde wacht een bekende. Het is de vader van de vriendin van de zoon van zijn vriend. Snap je? Ook al weten we dat hij er staat, toch kost het moeite om hem te spotten. Maar, gevónden!
Hij slaat een biertje af, want hij moet nu niet weer gaan zitten. En verder.
Ik heb hier nog niet eerder gelopen en kijk mijn ogen uit. Wàt een leuke gemeente, wàt een drukte en wàt een gezelligheid hier. Alle kinderen willen high-fiven met je, om de 5 meter staat er iemand met een bakje lekkers in zijn uitgestrekte arm. Werkelijk alles bieden ze aan. Watermeloen, komkommer, tomaatjes, drop, zoutjes, snoepjes.
Wanneer we door Weurt lopen, valt op wat een prachtige huizen hier staan.
Iedereen is buiten. Er is hier echt geen sterveling die werkt. In het Brabantse heeft iedereen de Carnavalsweek vrij, hier neemt iedereen tijdens de Vierdaagseweek vakantiedagen op.
Qua temperatuur is het perfect loop weer vandaag. Vaak bewolkt, en zeker 5 graden minder warm. Maar toch houdt hier niemand zich aan het landelijke verzoek om zuinig met het watergebruik te zijn. Overal langs de weg staan tonnen water, lopen de kranen om flesjes bij te vullen, worden we aangevallen door super soakers en lopen we met grote regelmaat onder ingenieuze douche- en vernevelingssystemen door. De lopers hebben dit ook ècht nodig.
Er worden zakjes chips uitgedeeld en zelfs waterijsjes. Wat mij betreft mogen alle supporters daar een lintje krijgen.
En zo lopen we langzaam richting Nijmegen. Dan hoort hij een bekende stem. Hij kijkt en ziet dan de Schiedamse van Dijkjes. Ik verwonder me er opnieuw over, hoe het toch mogelijk is om tussen 40.000 mensen, toch weer bekende koppen te zien. We lopen een stuk met ze op om bij te praten.
Wanneer Pa van Dijk een sanitaire stop wil houden, maak ik een foto voor PopUpTV.
Ja ja, plaatselijke bekendheden zijn het. Daar scheiden onze wegen.
Voor even dan, want enkele kilometers verderop hebben ze ons weer bijgehaald. Ter hoogte van de Waalkade voelt hij ineens hoe moe hij is. Zoals dat vaker gaat, als het einde in zicht is, is dat laatste hem eigenlijk teveel. Hij is het zat, maar toch gaan we niet even zitten, maar door. Nu wil hij gewoon de stal in.
Eerst nog even zijn 6e knip van die dag halen.
Moet je zien hoe getraind die gasten zijn. Met uitgestrekte hand naderen ze de gaatjesknippers, alsof er geen tijd te verliezen is. Later hoor ik, dat er daadwerkelijk goed gecheckt wordt of je aan het eind van de dag de juiste knipjes in je kaart hebt. Vandaag zijn er bijvoorbeeld 2 lopers uit de Vierdaagse gehaald, omdat zij met een eigen tang gaatjes in hun kaart hadden geknipt. Dan ben je toch best een beetje zielig, als je dít doet.
In het Centrum lopen we de gebruikelijke roze zône in.
Of je wilt of niet, je begint als vanzelf mee te zingen met alle Hollandse liederen. Ik heb ze weer allemaal gehoord vandaag.
Dan, om tien over één, is daar de eindstreep.
Wéér volbracht.
Hij meldt zich af, krijgt zijn 3e startkaart en we gaan op zoek naar Broer die al in zijn auto een bammetje zit te eten.
 |
| ~ De stroom mensen die nog finishen is nog lang niet opgedroogd. ~ |
Terug op de camping nemen ze een welverdiend drankje.
En eitjes voor het spierherstel.
Ik kèn betere combinaties.
Ook de thuissupporters nemen er ééntje op hem. Het is geweldig te merken hoe mensen op afstand meeleven.
Hoe vaak komt het nu voor dat je in één zin genoemd wordt met zo'n sport-grootheid?
Daarmee is ook hun 2e wandeldag tot een goed einde volbracht. Morgen verder.
Diana wat leest je Blog weer lekker!
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk hoe jij schrijft.
Gelukkig dat Wim door de pijn heen kan lopen en dat het verdwijnt. Wauwie 2 dagen zitten er alweer op. En jij hebt ook nog meegelopen tijdens de 4 daagse sferen..