Met de Rotterdam Running Crew had ik mijn kans gehad, maar gemist.
Dus zodra ik hoorde dat er opnieuw een loopje door De Kuip georganiseerd werd, wist ik dat ik daar bij moest zijn. Ik ben er dol op, rennen op bijzondere locaties.
Uiteindelijk gingen we met acht vrouwen. Nou ja, er waren er meer, maar die kende ik niet allemaal.
De week ervoor ging ik de startnummers alvast ophalen.
Zodat we ons op de bewuste woensdagavond niet meer zo hoefden te haasten. De meiden kwamen me ophalen en zo reden we gezamenlijk naar Zuid. Zo kom je er nooit en zo kwam ik er drie keer binnen één week.
De gratis parkeerplek die ik wist was prima. Het loopje naar de start toch wat frisser dan gedacht, voor de mensen onder ons die kort gekleed waren.
Een prachtig gezicht. Allemaal sporters die één kant op liepen. Bijna waren er ook enkele platte sporters onder ons. De meiden komen namelijk uit Maasland. Een dorp zonder verkeerslichten, druk verkeer en trams. En Rotterdam is wél de grote stad hè? Hier en daar moest ik echt aan armen trekken en even gillen om ze op tijd tot stilstand te brengen. Maar gelukt.
Veilig arriveerden we op de juiste plek. Ik in mijn Feyenoord shirt. Wie had dàt gedacht? We hebben ze in huis van héél klein tot héél groot. Ik heb ze al eens op willen ruimen - lees: weg willen gooien - maar dat kwam me op hele boze gezichten te staan. Was blijkbaar een slecht plan. Dit was voor het eerst dat ik er zelf eentje aan trok. Maar ik vond het erbij horen vandaag.
We waren er zeker niet alleen, maar gelukkig was het niet té massaal. De kinder- en bedrijvenloop was al voorbij en de vijf kilometer lopers waren onderweg.
Tijd voor een foto.
Na een gezamenlijke warming up vertrokken we uiteindelijk in de achterhoede op weg voor twee rondjes van vijf kilometers. Rustig an. Aanzetten kon ik niet, want mijn voet was nog steeds èrg pijnlijk. Maar op het gemakkie hobbelen zou best gaan. Ook pijnlijk, maar niet meer dan wanneer ik gewoon wandelde.
Bij de start kregen we een high five van......ja gut, wíe was hij ook al weer?
De eerste honderden meters bleef ik denken, tot ik besloot het voor dat moment los te laten. "Dat zoeken we later wel op."
 |
| ~ foto van internet ~ |
Obiku. Mike Obiku. Twee jaar jonger dan ik en in negentienhonderdtweeennegentig debuterend in het eerste van Feyenoord. Híj was het.
Het was warm om te lopen. Maar niet te warm om ten volle te genieten van waar ik liep. Eerst een rondje rondom het trainingscomplex Varkenoord. Daarna de Coen Moulijn weg af, over het Stadionviaduct , richting Breeweg. Daar keerden we om, om bij het viaduct de trappen af te dalen.
Daarna renden we achter het stadion langs en sloegen we uiteindelijk linksaf de Stadionweg op. Aan het eind hiervan draaiden we linksaf de Olympiaweg op. Recht op De Kuip af.
Eenmaal op het stadionterrein klommen we de trappen op en af. Wat een leuk gezicht. We namen ruim de tijd om foto's te nemen. We waren er nou toch, nietwaar?
Toen de tribunetrappen op. Dat waren er een stuk of vierentwintig. dat klinkt als niet zoveel, maar geloof me, dat waren er héél véél, als je ze rennend aanvalt.
Daarna passeerden we de kleedkamers en vlogen we door de spelerstunnel. Geweldig!
Stonden we plots op het heilige gras. Voor de zijtribune stonden onze Vlaardingse vrienden de Wannebiezz hun vrolijke liedjes te zingen. Gezellig! Maar wij moesten door. Na een ronde langs het hoofdveld begonnen we aan onze tweede ronde.
Nog een keer langs al die highlights.
Toen we voor de tweede keer in het stadion waren maakte een medeloopster twee foto's van ons.
Eén op het logo en één in de dug-out. "Ik weet niet of het goed gaat hoor, want ik heb mijn bril niet op." Oordeel zelf.
De vierentwintig tribunetreden waren killing deze ronde. Haast hadden we allang niet meer. We dachten zelfs dat we de alleraller laatsten waren.
Dat bleek nog mee te vallen. We lieten toch nog negentien vrouwen achter ons.
Dit alles leverde een prachtige, zware medaille op. Het was een gedenkwaardige avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten