Eindelijk hoefde hij niet te werken op deze ene zaterdag in juni en kunnen we meedoen. Voor het zevende achtereenvolgende jaar wordt hij georganiseerd. het eerste jaar werd gestart met ongeveer driehonderd mannen, vrouwen en kinderen. Vandaag zijn dat er negentienhonderdenveertig.
De keus is vijftien òf vijfentwintig kilometers wandelen. Voor hèm is de langste afstand een mooie om een beetje te trainen voor Nijmegen. Voor mij is het een uitdaging, want verder dan twintig kilometer wandelde ik nog niet eerder.
"Je kan het toch hardlopend ook?", werd me wel gevraagd. Maar mensen, rennen en wandelen zijn - voor mij althans - echt twee verschillende disciplines. Ik merk wel dat mijn rondes postbezorgen me sterker maken. Op een willekeurige zaterdag stap ik zo achttien kilometers weg en dat lijkt me toch een stukkie intensiever dan gewoon alleen rechtdoor lopen.
Dus met een telefoonnummer van een taxi in mijn zak, begin ik aan dit avontuurtje.
Om tien over half negen passeren we met onze eerste haring-stempel de startlijn. We zijn begonnen!
Al binnen enkele kilometers is er de eerste post op Landgoed Hoogstad. Gratis koffie met een ijzerkoekje. Mjammie. Hij doneert er twee euro voor de nieuwe hondenspeeltuin in de Broekpolder. "Geef je zoveel?", zegt de koffieschenker verbaasd. "Ik heb liever dat ze in die speeltuin spelen, dan bij mij thuis op de bank zitten", aldus mijn niet-honden-vriend. De koffieschenker komt dan niet meer bij. Hij vindt het de quote van de dag.
Het is een mooie, groene, heerlijk rustige plek. Nòg wel. Later horen we dat er anderhalf uur later zoveel vijftien kilometer lopers in één keer toestromen, dat de wachtrij énorm is.
Lekker volgend jaar weer allemaal vijftien kilometer doen, doen wij wel weer de rustiger variant.
We vervolgen onze reis.
En duiken de Broekpolder in.
Wat is het toch een prachtig gebied. Onderweg worden we goed verzorgd met een appeltje en een flesje water.
Na een kilometer of tien stranden we bij Clubhuis De Bommeer, aan een haven van de Vlaardingse Vaart. Als we aan het fris zitten, breekt het wolkendek open en laat de zon zich zien. Hij zou voorlopig niet meer weg gaan.
Na een minuutje of twintig gaan we weer verder. Langs de Vaart en ter hoogte van de fietsbrug komen we samen met de vijftien kilometer wandelaars. dat zijn er echt een heleboel meer, dus het wordt gelijk gezellig druk.
Toppunt is echter het terrein van de Scouting Allart Heemstede in de Hoevenbuurt, waar de lunchpost is ingericht. het is er een gezellige en vrolijke boel.
Hier konden we aansluiten in de rij om een broodje te scoren. Het ging goed met de verkoop, want de helft van de keuzes was al op. Maar wat kan mij dat nou schelen. Eet ik toch een broodje gezond zonder kaas en ei?
De eerste haring was een feit. Althans, voor hem dan, want ik begin er niet aan.
Tijd om weer te vertrekken en de haringstempels op de grond te volgen. Daar zijn wij samen niet zo heel goed in. Blijkt. We slaan enthousiast linksaf en ik denk nog: "Waarom staat daar vijftien op de grond?" Maar loop gewoon door, achter de meute aan. Tot na een minuut of vijf toch mijn lampje aan gaat. Gaan we zo wel goed? Of zit hier een splitsing van de twee routes?
Als we teruglopen, tegen de stroom in, worden we natuurlijk raar aangekeken. Stumperds, zie je ze denken.
En ja hoor. Bij de Scouting staat ook vijfentwintig op de grond gekliederd. Die kant op dus. Een vrouw uit Utrecht loopt bij ons in de buurt en de komende kilometers is zij onze redding. Al kletsend missen we echt bij elke zijweg de haringen op de grond en lopen keer op keer de verkeerde kant op. Maar zij roept ons elke keer weer tot de orde. na zoveel jaren samen, blijkbaar nog zoveel te bespreken............Gelukkig maar.
Bij voetbalvereniging CWO laten we voor de laatste maal onze benen rusten. Terwijl iedereen in de brandende zon in het gras zit, zitten wij met een bakkie koffie en de benen omhoog op de tribune. Lekker in de schaduw. Ik begin ze te voelen, mijn onderbenen, maar we hebben dan ook al ruim twintig kilometers weg.
Na een kwartier beginnen we aan de laatste etappe. Mijn benen doen het weer. Geen centje last meer. Sportvrouw hè, die herstelt snel.
Via de nieuwbouwwijken achter de van Hogendorplaan, lopen we door het Havengebied, langs onder andere het terrein van DFDS. Verderop in de haven drinken we een Schelvispekel bij de brouwerij waar ze vulcaanbier brouwen.
Het laatste rechte stuk gaat over de Westhavenkade. Een mooi plaatje.
Samen met wandelende drumband Dream Team gaan we over de finish. Hij dan. Ik wacht een paar minuten, want de mannen worden net gefilmd door de plaatselijke omroep en ik hoef niet zo nodig in die uitzending.
De Westhavenplaats barst uit zijn voegen. Een oase van sportief geluk.
We krijgen een heuse beloning. Voor iedereen dezelfde. Omdat deelnemen belangrijker dan winnen is.
Trouwens, je kunt hier helemaal niet winnen. Er zijn geen prijzen. Wat je hier krijgt is een gezellige dag. Dus wint iedereen.
Hij genoot van de gratis haring.
En gaf nog een interviewtje weg.
Het bleef nog lang erg gezellig, terwijl op de achtergrond het Schiedams-Vlaardings muziekcollectief Ginfish een fraai riedeltje muziek speelde.
Tot de hemel open ging en de zondvloed over de stad trok.
Zo hebben we alle seizoenen vandaag mee gekregen. Gestart in de herfstige mist, gelopen in het voorzichtige lentezonnetje, gesmolten in de brandende zomerzon en afgesloten met regen en winterse hagel.
Het was een èrg fijne dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten