Het was in Hilversum en het waren de Blind Auditions. Op straffe van vijfentwintighonderd euro mocht ik niets vertellen over het hoe en wat en de afloop. Maarre......vandaag was ik in Halfweg, dus.....dat dus.
Sugar City. Een oude suikerfabriek. In 1863 wordt in Halfweg de eerste suikerfabriek geopend. Er wordt suiker geproduceerd uit suikerbieten. Vanaf het midden van de jaren zeventig van de twintigste eeuw, is het bedrijf uitgegroeid tot een groot concern. In 1992 sloot de suikerfabriek voorgoed en kwam er 110.000 vierkante meter vrij voor herbestemming. Inmiddels is in de voormalige suikersilo's een kantorencomplex herrezen. De oude fabriekshal wordt gebruikt voor evenementen.
Ik was niet alleen. Oudste ging mee. Wilde ook wel eens zien hoe zo'n TV-show opgenomen wordt.
We kwamen aan in de stromende regen. En tóch wilde ik een rondje om het gebouw lopen. Want het is écht prachtig. Hij kent me, hij snapt me niet, maar hij liep wel met me mee. Ik mocht zelfs zijn IPhone gebruiken om foto's te maken. Ik deed dat op mijn geheel eigen wijze. Per shot maakte ik er zo'n zesentwintig, omdat ik nog steeds mijn vinger te lang op de afdrukknop houdt.
Toch maar snel naar binnen, want nat was het wel.
Daar was de ingang
en hier kwamen we uit. Indrukwekkend en bijzonder.
Aanmelden, groepjes vormen, formulieren invullen.
We vonden hem en haar. Hij is de trotse opa van de ster waarvoor we kwamen.
Tassen en jassen inleveren, flesje drank kopen en broekzakken vol snoepjes proppen.
Die meneer in de blauwe blouse vertelde over onze staanplaatsen. Dat die in de ring recht boven het podium te vinden waren. En dat wij dan over die reling moesten gaan hangen.
Oeps. Handig als je hoogtevrees hebt?!
Zo ziet de fabriekshal er leeg uit.
Dit hadden ze er voor vandaag van gemaakt.
We werden naar onze plaatsen geloodst. Tóch zitplaatsen.
Snel bleek waarom. De minst goede zitplaatsen moesten wél gevuld zijn, vanwege het beeld op camera. Lege plekken in het publiek staat tenslotte raar. Wij 'mochten' achter de paal. Protesteren en aangeven dat we dan toch echt liever onze eigen staplaatsen hadden, vond geen gehoor.
Uiteindelijk ging een RTL medewerker direct achter de paal zitten, Oudste links daarvan en ik rechts. Met wat verzitten op zijn tijd was het ook eigenlijk best goed te doen.
Onder de trappen zit de band van en met Jeroen. De Battle kandidaten kwamen vanaf de trappen richting podium.
We zagen zeven Battles.
Er zat een mooi liedje bij, een swingende, een kabbelende en een vurige.
De commentaren waren af en toe niet mals. Ben zo benieuwd wat daar uiteindelijk van uitgezonden wordt.
Bij de jury vloeiden tranen, er werd gegeind, gegaapt en heel veel geërgerd. Aan elkaar welteverstaan. Van eventuele onderlinge chemie en plezier zag ik bar weinig terug. Er zijn er twee die zo duidelijk niets met elkaar hebben, twee die zich kapot ergeren aan elkaar, één die zijn tijd uit zit te zitten en hoera - dan toch ook eentje die er wél lol aan heeft en zich er vrolijk tussendoor laveert.
Leco poederde en Martijn presenteerde. De tekst van de intro's kwamen vanaf de autocue. De rest was spontaan. Hij was ook professioneel en bijzonder aardig en bovenal attent naar het publiek. Een heuse gastheer.
Toen zij aan de beurt was, ging ik op het randje van mijn stoel zitten. Het werd een knock out. Na afloop een grote grijns en two thumbs up richting de overkant. Wat een mooi avontuur beleeft ze hier toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten