Verkooppunt #43

De afgelopen periode was er een van opruimen en organiseren. Van weggeven en weggooien, van verkopen, schoonmaken en herinrichten. Dat resulteerde in veel tripjes naar Het Goed en het grofvuil, met een volgestouwde auto. Het leverde ook een klein spaarpotje op.

Misschien is het mijn leeftijd. Mijn onrust. Misschien is het omdat de kinderen groter worden. Misschien is het de tijd van het jaar - een nieuw begin met frisse wind in je haar. Wat het ook is, ik merk dat ik steeds meer zoek naar een zo simpel mogelijk leven met zo min mogelijk ballast.

Zoveel is er weggegaan, deze maanden. En ik ben er ook nog lang niet hoor. Er zit progressie in.
Zoveel zooi die we eigenlijk alleen maar hadden omdat we ze hadden, zonder verder duidelijk doel. Of omdat het nog wel eens van pas kan komen, ooit. Ik was er klaar mee.

Serviesgoed dat een kastje vult en dat ik in al die tijd nog NUL keer op tafel had gezet? Weg ermee.
Apparatuur dat we hadden vervangen door betere. Waar stond dat op te wachten dan? Als het huidige kapot gaat, pakken we waarschijnlijk de betaalkaart en gaan iets nieuws kopen. We grijpen dan toch niet terug naar dat oude. Naar Het Goed dan maar.
Speelgoed dat de jongens al lang ontgroeid waren. Laten we er een ander blij mee maken.
De thuis-tap, die ik won met een goed ingevulde WK-poule. Er is geen verjaardag meer waarbij we hem van zolder halen. Want we delen weer flesjes uit. Hoppa. Weg!

De hoeveelheid spullen die je verzamelt als je jarenlang met zijn vieren in een huis woont is overweldigend, en ik was er gewoon klaar mee. 
Ik wil tijd hebben om dingen te doen die ik leuk vind met mensen die ik liefheb, in een huis waar dingen staan die we gebruiken, die we heel erg mooi of praktisch vinden, of waar een speciale herinnering hangt.
Al het andere?
Niet meer nodig.

Ik realiseer me keihard dat we werkelijk alles hebben wat er nodig is.

Genoeg is gewoon genoeg.

Het leven wordt eenvoudiger van minder spullen, en dat simplificeren werkt door op andere gebieden, alhoewel ik nog een lange weg te gaan heb. Ik leer beter nee te zeggen tegen dingen die ik niet belangrijk genoeg vind. Ik leer beter na te denken over de dingen ik echt belangrijk vind voor mij en ons gezin. Ik leer beter wat 'genoeg' eigenlijk betekent.

Ik zei het al. Ik ben er nog lang niet. Nog niet alle verkoopbare spullen zijn het huis uit. Daarna volgt het grote schuiven en herinrichten. Bergruimte opknappen en maken, en de kamers opnieuw indelen.

Ik bracht aan de achterzijde van het gebouw weer een doos naar Het Goed en liep er aan de voorzijde weer in. Het is leuk om er rond te snuffelen.
Bij de lijsten- en schilderijenhoek viel mijn oog op een geborduurde beer. In het tijdperk voordat ik een poes in huis kreeg, borduurde ik graag. Deels gepriegel, maar het gaf me ook ontspanning. Omdat de poes steeds in mijn draad hing, hield ik ermee op. Ik hing de eindproducten eigenlijk nooit op, want hoe leuk het maken ook was, als het klaar was vond ik het lelijk. 

We hadden ook een hele rits lijsten weggebracht de afgelopen periode. Ook die met de geborduurde beer. Grappig om hem terug te zien in de winkel. Maar iets klopte er niet aan. Hij was niet ingelijst zoals de mijne.
Toen ik mijn hoofd iets naar links draaide zag ik een kloppend plaatje. Want daar stond hij.
Wat een toeval. Twee dezelfde exemplaren, door hun eigenaren het huis uit gebonjourd. 6,95 Euro stond achterop.

Met lege handen verliet in de winkel. Het is goed zo.