We krijgen nieuwe overburen. Eindelijk.
Het huis stond al heel lang in de verkoop. De tijd was natuurlijk niet gunstig, maar het huis had ook niet bepaald de uitstraling van "Koop mij, kijk hoe leuk ik ben!"
Het maakte een verwaarloosde indruk. Luiken loshangend in de scharnieren, half afgebroken overkappingen, losse schuttingdelen, een tuin vol rotzooi en onkruid, het tuinhuisje scheef en zonder deur, de voortuin verdord en op de pui een vergeelde fotocollage met poedels in Feyenoord-kleding.
Van mensen die in het huis waren geweest hoorde ik van de stank en de gaten in deuren, muren en plafonds. Ik bedoel maar.
De eigenaren kenden we niet goed, alleen van 'hallo' en 'dag'. Maar toen Hij vreemd was gegaan wisten we dat toch ineens heel snel. Zij had namelijk het bankstel waarop ze Hem met zijn liefje had aangetroffen direct buiten op de stoep gezet. Voor een week of wat, tot ze het van het grof vuil op kwamen halen. Dan gaan de praatje snel hè.
In de tijd dat de eigenaren er niet woonden, was het huis wél bewoond. Tijdelijk. Maar ik zag er veel verschillende mensen en regelmatig andere auto's voor de deur.
Maar nu is het verkocht. Er wordt al weken druk geklust. Twee jonge mensen. Hondenliefhebbers. Ze pakken het stevig aan. Rigoureus. Ons uitzicht verandert met de week.
En weet je? Ze hebben humor. Bovenstaande foto maakte ik in hun voortuin. Het briefje netjes in plastic verpakt zodat het een paar dagen mee kon. Hun standpunt is duidelijk.
Ik hou er van.
Ik hoop van harte dat het werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten