De vaste keeper van zijn team was afwezig en er werd een stand-in gevraagd. Niemand had er zin in. Hij offerde zich op,voor het team.
Eigenlijk deed hij het best aardig. Zelfs zó, dat zijn teamgenoten zonder gêne, riepen dat hij het maar elke week moest doen. Daar had hij moeite mee. Hij wilde èn de originele keeper niet zomaar van zijn plekje stoten èn eigenlijk vond hij het voetballen veel leuker. Hij vond ook vooral dat hij dat beter kon.
Het seizoen daarna haalden ze hem over om dan met zijn tweeën te keepen, om en om een wedstrijd. Hij ging akkoord, maar onderhandelaar als hij is, 'eiste' hij wél keeperstraining. Want hij moest en wilde dan wel leren hoe het nou eigenlijk moest.
Hij kréég zijn training en Koos stak elke week tijd en energie in hem. Hij groeide in zijn rol.
Omdat de originele keeper er gedurende het seizoen helemaal de brui aan gaf, stond hij er ineens alleen voor. Vanaf dat moment beet hij zich er in vast. Hij wilde goed, beter, best worden.
Volgde een keepers clinic van 6 bijeenkomsten afgelopen najaar en is nu in januari aan de tweede serie van 6 begonnen. Hij wordt daar gedurende één uur flink afgebeuld, maar leert er héél veel van. Ook sluit hij bij zijn eigen club 2 à 3x per maand aan bij een extra keeperstraining.
Het moet gezegd, het werpt zijn vruchten af. Hij is nu dan ook vastbesloten een héle goeie te worden. Dromen mag, grote vriend.
Hij krijgt regelmatig complimenten. Van zijn coaches, ouders van teamgenoten, tegenstanders en uiteraard van ons. Inmiddels is hij ook de aanvoerder van zijn team. Gedurende de hele wedstrijd is hij zo in staat zijn allergrootste hobby uit te oefenen: praten. Hij is continu aan het roepen, sturen en coachen. Ik denk wel eens: kan hij nou niet héél even zijn kop dicht houden!
Vandaag wonnen ze. Met 9-1. Mooie uitslag, zou je zeggen. Maar dat vind hij niet. Want dat ene tegendoelpunt zit hem énorm dwars. Hij wil zó graag 'de nul houden'. Niemand hoeft hem na afloop te vertellen dat die bal houdbaar was. Hij is niet gevoelig voor de verzachtende omstandigheden, dat hij zo weinig te doen had gehad, dat hij gewoon zijn concentratie was verloren. Nee hij was en bleef boos. Op zichzelf.
Totdat de frietjes-traktatie op tafel kwam. Toen was hij al snel weer zijn gekke, vrolijke zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten