Egmond Wandel Zevenkilometers

De jonge heren in huis hebben er af en toe behoefte aan om het huis voor zich alleen te hebben. De oudste heer in huis is er niet zo goed in om zich dan onzichtbaar te maken.

Wél hebben wij als ouders tegenwoordig zin om er af en toe wat langer dan één dag samen op uit te trekken, nu we niet meer continu in de buurt te hoeven zijn om te zorgen.

We hebben dat echt heel lang niet gedaan. Dat is niet zielig, dat is niet onverstandig en ook niet veel te bezorgd. Het ging hier thuis gewoon zo. Met onregelmatig werk, leuke privé afspraken en veel sport afspraken, was de agenda altijd best snel vol. En ja, wij voelden ons lang verantwoordelijk voor het reilen en zeilen binnen ons gezin en alle bijkomende logistieke perikelen. We hadden er geen moeite mee om de prioriteiten niet bij onze eigen logeerpartijtjes te leggen.

Ons streven was al die jaren: gezond blijven en ouder worden. Dan zou onze beurt vanzelf wel weer komen. En hé, het was ineens zover.

Ons oog viel op een leuk wandelevenement langs het Noordzeestrand en door het Noordhollands Duinreservaat. Zaterdag én zondag een wandeling over strand en door de duinen. Daar paste precies een hotelovernachting tussen. Die mooi kon samenvallen met een game-pizza-party in ons huis. Win win.

Zaterdagochtend om kwart over zeven zaten we in de auto richting Castricum. Voor half negen liepen we ons hotel binnen waar we zowaar ook al in konden checken. Waren we mooi onze tasjes al kwijt. De welkomst-koffie sloegen we af, want we hadden 'maar' tot half elf de tijd om voor onze eerste wandeletappe van start te gaan. Daarvoor moesten we nog rijden naar een P+R in Heiloo.

Waar we nog een pendelbus moesten nemen, naar sporthal De Watertoren in Egmond aan Zee. Maar eerst nog even in de wachtrij daar.

Uiteindelijk liep het allemaal best gesmeerd en zaten we rond tien uur aan de koffie met onze nog lege stempelkaart.

We hadden er heel bewust voor gekozen om per dag geen 21 kilometer, maar slechts 10,5 kilometer te gaan wandelen.

Zo zou er in de middag ook nog tijd over blijven om Castricum te gaan onderzoeken op het beste bitterballen-terras. Boekjes te lezen. Uit te rusten. Bij te praten. En dat alles op het gemakkie.

Vandaag liepen we de Noordroute, richting Bergen aan Zee. Zondag zouden we de Zuidroute richting Castricum aan Zee lopen. 

Het was heerlijk op het strand. Wind, veel wind. 

Guur. 

Maar hé, wél wind in de rug op het strand en in de wetenschap dat het niet voor uren zou zijn. 

Dixies, die waren er gelukkig ook. Want zonder dixie is het geen echt evenement. 
Je moest er wel zeebenen voor hebben en kunnen mikken, want dat ding zwiepte flink heen en weer door de wind.

Hier kregen we een stempel, geen koffie want die was even op én een bitterkoekje waarvan mijn voorganger zei: oeps, die is zeker nog van vorig jaar. Een gebittenbreker, maar toch best te pruimen hoor.

Enkele honderden meters verderop verlieten we het strand en ploegden we door het diepe zand naar de duinen van Bergen aan Zee.

Er was veel mul zand. En daar hoorde ik hem beginnen te klagen over pijn aan de knie. 
Er ging veel te laat een lampje bij ons branden. Want hij is de laatste weken enkele keren door zijn knie gezakt, met als dieptepunt Tweede Kerstdag. Toen kon hij ook echt ineens niet meer op het been staan en lopen. Het herstelde en de klachten verdwenen. Ook uit onze gedachte. 

Hij zocht zijn weg expres over verharde weggedeeltes en dat liep prima. De muziek van de volgende stempelpost kwam dichterbij. We hielden hier even halt, om op ons kaartje te kijken hoelang we daarna nog moesten. Rekenden uit hoe snel we alweer bij de finish zouden zijn en aan de rest van ons programma konden gaan beginnen. Toen zag ik hem vanuit mijn ooghoeken plots onderuit schieten. Zomaar. Ongecontroleerd. Maar het was direct duidelijk. Einde oefening.

Het werd in één klap onzeker of hij de stempelpost wel op eigen houtje zou kunnen bereiken. Geschrokken pauzeerden we zittend op een stuk hout. En strompelden daarna linea recta naar de EHBO post.

Daar zat ie dan. De man die elf keer zonder al te grote problemen de Nijmeegse Vierdaagse heeft uitgelopen. Na zeven punt vijftien wandelkilometers als uitvaller in het busje terug naar de start. Dat was énorm zuur.

Méér stempels dan deze twee gingen we niet verzamelen dit weekend. We brachten onze jongens op de hoogte, die zeker wel meeleefden maar ook heel graag wilden weten wat we nu gingen doen? We zouden toch zeker niet vervroegd naar huis komen?

Dat deden we niet. Wel testten wel het hotelbed, voor een schrik- en powernapje.

We gingen lekker ergens eten.

Deden een drankje in de lobby van het hotel.

En keken op de kamer naar de derde aflevering van Wie is de Mol?

Na een prima nachtrust en een fijn ontbijt reden we naar een leuke strandtent.

Daar sloten we ons weekendje weg af. Zónder medaille, zónder soepele tred, maar met het voornemen om het gewoon nog eens over te doen. 

Tenminste, niet meer de strandwandeling, want dat kunnen de kniebanden niet meer aan. De Vierdaagse wil hij nog niet opgeven, dus vanaf nu is zijn herstel daar helemaal op gericht. Voorlopig kan hij nog steeds niet fietsen, dus of hij op schema ligt..?