Het slotakkoord van een voetbaltas

Het vervolg.

Ik had het beloofd hè en gezien de hoeveelheid reacties kom ik er ook niet onderuit om er op terug te komen. Het duurde even, want het slotakkoord heeft pas een uurtje of 3 geleden plaatsgevonden.

Eén dingetje vooraf om recht te zetten: in dit team wordt centraal door de ouders om beurt, de wedstrijdkleding gewassen. Dus dat zat dinsdag niet meer in de tas. Maar wél een gebruikte handdoek, onderbroek, scheenbeschermers en voetbalschoenen. En geloof me. Als dàt bezit is van een 18-jarige, en nat en zweterig is geweest.......that smells like hell.

Afijn. Vlak voor ik zelf de deur uit moest, ging hij zich klaarmaken. Tot mijn verrassing liep hij in één rechte streep naar buiten, op de tas af. Tot hier kon ik nog denken dat hij al die dagen een vlekje in zijn ogen had. Maar die optie vervloog. Hij hàd hem gezien.

Zo nonchalant en onopvallend mogelijk observeerde ik hem op afstand. Wat er gebeurt......hij zet de tas op de buitentafel, trekt de rits open en verblikt of verbloost niet. Hij pakt de zwarte handdoek, onderbroek en slippers er uit en legt die op tafel. Daarna gaat de rits weer dicht. 
Vervolgens maakte mijn hart een huppeltje, want hij pakte zowaar in één hand de losse spullen en in de andere hand de tas. Met de bedoeling het zwart naar de wasmand te gaan brengen. Dacht ik. Hoe naïef kun je zijn? 

Hij stapte namelijk naar binnen en liet alles uit die ene hand, direct over de drempel los.

Kijk. Zó dus. 

Toen ging hij zijn wedstrijd spelen, kwam met een gelijkspel-punt weer thuis, stapte over deze spullen heen naar binnen en ging naar bed. En oh ja.

Hij liet zijn voetbaltas beneden in de gang staan. Wél met de rits open. Om te luchten denk ik, of om de schijn van opruimen op te houden.

Woensdagmorgen, een herhaling van zetten. Hij liep langs de tas, stapte over de spullen heen, de tuin in naar zijn fiets. En verdween naar zijn stage.

Nú stond de boel dus binnen te stinken. En had ik behalve met mijn eigen frustratie, te dealen met Woeste Willem. Ach ach, die was in alle staten. Het op zijn handen zitten lukte niet meer. Hij bracht het zooitje boven.

Zette het op zijn bed. Mét een vriendelijk briefje erbij.

Behoorlijk schappelijk, vond ik wel. En wat betreft die gratis tip: de wasmand is helder neem ik aan. Het CV-hok is bij ons de parkeerplek voor voetbal/sporttassen en sportschoenen.

Hij kwam thuis uit stage en gaf geen kik. Wij ook niet. Hij ging later naar bed dan wij. 
Wij waren er vanmorgen eerder uit. Raad eens wat we aantroffen?

Hij had het woensdagavond blijkbaar opgepakt en buiten zijn kamer gezet. Mét het briefje er nog op. Had hij soms gedacht dat het niet voor hem bestemd was, omdat zijn naam er niet op stond?

Donderdag retourneerde zijn vader het op bed en plakte een nieuwe brief op zijn kamerdeur. 

Ik zeg: een knap staaltje geduld.

Vandaag, inmiddels alweer 2 dagen na de avondwedstrijd, komt hij bij me op de bank zitten.
"Had je een kronkel of zo?"
"Pardon?"
"Nou, moet dat nou, zo'n grote brief?"
"Wat had er dan ook gewerkt denk je?"
"Oh. Nou ja. Sorry. Ik heb het nu opgeruimd."

Over 2 dagen is er weer een wedstrijd. Zullen we een poultje maken?