Is dat een verdienste? Welnee.
Is dat iets dat ik nodig heb om me goed te voelen? Welnee.
Is het belangrijk voor me? Welnéé.
Het zal wel een samenspel van factoren zijn.
Geen gekreukeld gezicht. Kleurtje op de wangen van het buiten zijn. Niet dagelijks gekleed in een boemetjes jurk of overgooier. Geen permanentje. Slanke lichaamsbouw. Mijn diep grijze haren - als ik op tijd ben- keurig onder een laagje verf.
Dan vandaag. Ik ben aan het werk op de post-voorbereiding. Iedereen zit daar met de ruggen naar elkaar toe. Er is er maar één per team die over de werkvloer mag bewegen. De rest zit op een stoel voor een kast en verhuist hooguit naar een stoel voor een andere kast.
Dat is om geen seconden te hoeven verliezen. Dat is namelijk belangrijk voor meneer Post*NL. Het versturen en bezorgen van brievenpost is een verliesgevende business in dit digitale tijdperk. En dat verlies moet zo klein mogelijk gehouden worden. Dus verdien ik net iets meer dan het minimumloon, worden de postzegels almaar duurder en verdwijnen de straatbrievenbussen uit de wijken.
Het is dus niet gek als ik door collega's niet word opgemerkt wanneer ik om half acht binnen kom. Zij zijn allen vroeger begonnen. Al verdiept in de klus.
Na een minuut of vijf hoor ik hem - de man die vanuit een ander team bij ons invalt gedurende de laatste twee weken - vragen: "Dat meissie komt toch ook nog om half acht?"
Ik keek nog om me heen en dacht: "Wie heb ik gemist? Is hier dan iemand nieuw aangenomen die ik nog niet ken?"
Tot hij zich omdraait, mij ziet en lachend zegt: "Hé, je bent er al!"
Ha ha ha, hij bedoelde mij - een 51 jarige - met dat meissie..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten