Picture it. Vlinderhoven. Donker, want het is 11 uur. In de avond.
Het is stil in huis.
Dan. Telefoon. Meen je niet. Die iemand moet wel een verdomd goede reden hebben om mij nu te bellen.
Als ik mijn mobiel oppak, zie ik zijn naam op het scherm.
Hij is het. Mijn lief.
Een half jaar terug kreeg hij een SMS-je van één van zijn maten. Maten uit zijn vroege jeugd.
Of ie voor hem ook weer een kaartje moest kopen. Net als die voorgaande keren in De Kuip, Ahoy en Ipswich dat ze er met elkaar, heengingen.
Zonder dat ik ervan wist had hij 'nee' gezegd. Nee, tegen Rod Stewart.
Onmogelijk vond ik. Maar hij vond het te duur, voor zichzelf.
Ik zette hem onder druk met magische zinnen als: ben je helemaal mal, je werkt je de pest voor ons, doet bijna niets voor jezelf, dit ga jij NIET missen.
En zoals dat gaat hier thuis: hij bestelde een kaart. Uiteraard.
Ik zeg altijd maar: "Vertrouw nooit een man die zegt dat hij thuis de baas is. Hij liegt waarschijnlijk ook over andere dingen."
Dus gisteren waren ze in Ziggo Dome, met nog 17.994 anderen. Rod is inmiddels 68, heeft spillenbenen en geen lekker kontje meer. Maar een strot! Leeftijden vervagen en het was er genieten.
Als vanouds.
Vast onderdeel is dat deze Celtic fan tijdens een lekker nummertje een balletje of 20 het publiek in schopt. Het sta-publiek komt dan in beweging, gaat op scherp staan en zodra er een bal door de lucht vliegt vervagen grenzen, normen en beleefdheden. Dan wordt het graaien.
En toen ging dus mijn telefoon.
Ik neem op en hoor een enorme geluidsgolf op me afkomen. Daar tussendoor hoor ik iemand tegen me schreeuwen. Schor, eerst onverstaanbaar, maar dan komen de woorden één voor één tot me.
Hij had er eentje. Hij dook als Van Breukelen, - dat zijn niet mijn woorden hè, greep hem boven zijn hoofd samen met iemand vast, gaf een rukje en was in 1 klap De Held van Twee Vierkante Meter fans.
Stijf van de adrenaline
Maar hij keek naast zich en zag hem staan. Zijn Grote vriend. Alles is groot aan die man. Ook zijn mond, maar daarmee weet hij iedereen voor zich te winnen. Als er iets georganiseerd moet worden, schakel hém in en je hebt gegarandeerd allerlei gratis voorzieningen.
Of spullen. Of optredens van heuse BNN-ers. Hij is misschien wel op zijn best als er goede doelen aan gekoppeld zijn. Hij heeft veel voor anderen over.
Dus hij keek naast zich en zag hem staan. Grote man, klein hartje. Grote man mist zijn vriend, die hier ook bij had willen zijn. Moeten zijn. Ik kan nooit meer met droge ogen naar 'I am sailing' luisteren.
Deze is niet te koop, zei hij.
Wat wil je er dan voor hebben?
Deze is dus niet te koop, zei hij nog maar eens.
En toen wilde hij mij bellen. Of ik het goed vond. Dat hij thuis de bal aan ons zou laten zien en hem dan morgen aan zijn vriend zou geven.
Natuurlijk. Doen. Mijn hart glom.
Vanmorgen stond de eerste advertentie al op Marktplaats. Er bood iemand 250 Euro.
Hij lachte en stapte op zijn fiets.
Nu ligt hij waar hij hoort te zijn. Op zijn bestemming.
Of hij op de foto wilde? Nee dus. Nou, zei hij dreigend, dan neem ik hem weer mee, want het móet van haar.
En hij wist het: "Er zijn altijd 2 meningen, de verkeerde en die van haar".
Nu kan ik jullie tóch de foto laten zien. Goed ventje, die man van mij.
