Jaarwisseling

De laatste dag van 2018. Een dag waarop veel mensen terugkijken en vooruitblikken. Ik doe dat eigenlijk nooit. Herstel. Ik doe dat best vaak, maar niet persé op de laatste dag van een jaar. 

Oud en Nieuw. Het is nooit belangrijk voor me geweest. Behalve dan het andere jaartal en een nieuwe agenda. Maar ik heb er geen speciaal gevoel bij, wil niet ineens champagne drinken, geld uitgeven aan vuurwerk, heb geen goede voornemens vanaf 1 januari, hoef geen top-avond te hebben op een bijzondere locatie en iedereen een Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Saai? Ja, misschien wel, maar van mij hoeft het leven niet spannender dan het elke dag al is. Ik hoef niet meer overal bij te zijn. Morgen is het gewoon dinsdag. Toevallig een nieuw jaar.

Al die berichten en wensen 'op de automatische piloot' voel ik niet. Het is vaak makkelijk en snel gezegd "Gelukkig Nieuwjaar", maar als je ook maar een beetje menselijkheid in je donder hebt, gun je dat iedereen. Oprecht. Elke dag opnieuw. Ik hoef dat niet persé die ene dag hardop te zeggen. Ik hoop dat iedereen die me kent, zo wel weet wat ik ze toewens en hoe erg ik dat meen. Elke dag opnieuw. En dan niet het soort geluk waarbij je stroopwafels wint in de loterij. Maar levensgeluk.

Dit gezegd hebbende vind ik de sfeer rondom de jaarwisseling wél leuk. De knalletjes overdag - en ja, ik vind het serieus ook vervelend voor alle huisdieren, maar ik heb daar geen invloed op. De beelden van de onwerkelijk lange rij voor de oliebollenkraam in de stad, die een hele goede beoordeling kreeg. Het zelf bakken van bollen en flappen, ook al had ik het dit keer beter door Oudste kunnen laten doen. De speciale tv-programma's - wij verheugen ons op het Queen concert. Het samen aftellen met de klok. De gang naar de bovenverdieping om daar met elkaar naar het vuurwerk om ons heen te kijken.

Maar de leukste herinnering heb ik aan de jaren dat de jongens nog klein waren. Wakker om twaalf uur, en een half uur later slaapdronken niet naar bed willen vanwege de nog niet afnemende herrie buiten. We sleepten dan matrassen naar onze slaapkamer, onder het schuine dak. En gingen samen met hen naar bed. Praten, giechelen, luisteren naar de knallen. Op de camping, zoals we dat noemden.

De kans is groot dat wij ouwetjes vanavond samen naar de camping gaan, omdat de heren dan nog zo hun eigen programma hebben. En dat is ook helemaal prima.

Op de rand van het nieuwe jaar, gooi ik er nu toch ook eens een terugblik tegenaan. Omdat ik me van de week afvroeg hoelang ik nou eigenlijk aan het hardlopen ben. Ik ging terugzoeken en voor ik het wist was ik aan het vergelijken en beleefde ik allerlei 'oh ja!'-momentjes.

Mijn allereerste wandel-rennetje deed ik op 15 maart 2012. Ik begon die dag aan de MP3-cursus van Evy en legde in 20 minuten 2.78 kilometers af. Sinds die dag rende ik in totaal 4565 kilometers. Op de schaal van hardlopend Nederland is dat he-le-maal niks. Want èchte runners doen daar twee jaar over. Ik dus zeven.

In 2016 en 2017 leek het er op dat ik mijn beste jaren achter me had liggen. Ik kampte toen met rug- en knieproblemen. Deels overgehouden aan mijn buitenspeelavontuur tijdens de Mud en Obstakel Run. Deels door het strand- en trailrunnen. 

Maar zowaar, dit jaar rende ik de meeste kilometers ooit. Met een spectaculair afstandsrecord van 6 kilometers. Ik heb dit jaar váker gerend, maar wel kortere afstanden per keer. Ik leerde dat vier keer hardlopen per week, voor mijn lijf te veel is. Drie kèn net. Ik en mijn spieren herstellen daarvan niet goed genoeg. Het duurde daardoor best lang voor ik weer op had gebouwd naar tien kilometer achter elkaar. Het werken aan een acceptabel looptempo duurde nóg langer. Maar het voordeel van het niet op de agenda hebben staan van wedstrijden is, dat ik alle tijd daarvoor had. Geen haast, geen druk, geen deadline.

Ik heb er bewust voor gekozen voornamelijk op asfalt te lopen en ik heb voor het eerst géén zomer dip gehad. Maar liep door, ook bij +32 graden. Stok achter de deur daarvoor, was de Duomarathon in september.
Andere hoogtepunten dit jaar waren de halve marathon van Rotterdam in het voorjaar, de Colour Run en alle leuke loopjes met de Rotterdam Running Crew.

Mijn thema was dit jaar: niks moet, ik mag alles. Dat is goed bevallen. Met veel plezier liep ik zoveel mogelijk dinsdagavonden met De Vroege Vogels mee, de Schiedamse loopgroep.

Dieptepuntje was het kapot gaan van mijn Garmin Sporthorloge. Gek misschien, maar ik was gehecht aan dat ding. Ontdekte na al die jaren nog steeds nieuwe functies, die leuk waren om te gebruiken en uit te proberen. Toen de polsband brak, verving ik hem gewoon zelf door een nieuwe. Zodat hij weer jaren mee kon. Dacht ik. Een week of twee daarna was het einde oefening. Tijdens de Duomarathon - de dag waarop het meeste hemelwater per vierkante centimeter per seconde viel - stopte hij er ineens mee. Vocht onder het glas. Gek hè?

Wat dat betreft ben ik weer terug bij af. Zoals toen ik net begon. Mijn smartphone gaat mee in een jaszak, omdat ik een cijfer-nerd ben en alles wil blijven registreren. En hij zit in mijn jaszak, omdat de heupband die ik in noodgevallen gebruikte, de dag ná het horloge-debacle afbrak en dus ook de geest gaf. Tja, soms zit het mee...maar hé, het zijn maar spullen hè.

Tot op de dag van gister was ik er nog niet uit waar ik mijn verdiende eurootjes aan uit ging geven. Aan een nieuw horloge, een tekentablet voor mijn creatieve buien, of de laptop die Oudste graag mee naar de opleiding wil kunnen nemen, omdat het toch wel onhandig is dat hij de enige daar is zónder. Maar dat heeft zich vanzelf opgelost, omdat er gister een harde knal uit het washok klonk en er een brandlucht uit de wasmachinetrommel kwam. Vrijdag komt er een nieuwe.

Ik leerde dit hardloopjaar:
- dat fietsers regelmatig weinig geduld hebben met hardlopers
- dat hardlopers in groepjes ongenadig met elkaar de weg kunnen blokkeren
- dat ik sommige fietsers dan toch een stuk beter begrijp
- dat ik voor bepaalde sportactiviteiten te oud aan het worden ben
- dat het hele douche-ritueel mij vaak nog meer tijd kost dan dat hele hardlooprondje
- dat 21,1 kilometer een pokken eind blijft
- dat ondanks welke opstartproblemen en weerstand dan ook, ik me altijd fijner voel ná dan vóór het rennen.
- dat intervaltrainingen zeker niet de makkelijkste, maar wél effectieve trainingen zijn.
- dat loopdagen in de winter een heel stuk korter zijn, omdat je met goed fatsoen en veiligheid je 's avonds niet alleen op pad kunt
- dat ik na het lopen hetzelfde ruik als mijn Jongste na het sporten
- dat Oudste dit ver-schrik-ke-lijk vindt
- dat rennen zonder sporthorloge best kan, maar
- dat rennen zonder achteraf te weten hoever het was, een no-go is
- dat ik dankzij het sporten gewoon chips, koek en taart kan blijven eten
- dat je nieuwe hardloopschoenen nooit ongepast in dezelfde maat als je oude schoenen moet kopen
- dat rennen in een donker, maar verlicht Rotterdam, nooit gaat vervelen
- dat zij nog steeds mijn liefste en meest favoriete loopmaatje is

Op de rand van het nieuwe jaar van mij dus toch een terugblik. Doe ik er gratis en voor niets ook een wensje bij...

Dansen door de dagen

Dat is wat ik wens

Zon zien in de regen

Liefde voor elk mens

Naar 2019 met een glimlach van liefde

en een traan van gemis,

omdat het zonder jullie

nooit meer hetzelfde is...