Raamvallei Duo Marathon

zondag 23 september 2018

Al twee keer eerder deden we met zijn vieren aan een Duo Marathon mee. Het principe hiervan is, dat je de marathon afstand van 42 kilometer met zijn tweeën aflegt, samen met één fiets. Dus terwijl de één fietst, rent de ander en andersom. Onderweg mag je het lopen en fietsen zo vaak je wilt afwisselen, zolang je maar samen blijft.

Vorig jaar sloegen we over, maar dit najaar schreven we ons opnieuw in. Wél weer op een andere locatie. En met een duo extra.

Om half acht vertrokken we met zijn zessen van huis, en een half uurtje voor de start draaiden we in Beers het grasveld op bij Landgoed de Barendonk. Omkleden, tasjes pakken voor onderweg en de fietsen uit de bus laden. Ook haalden we onze startnummers op bij de 'Meldtoffel Uutslovers'

Natuurlijk ook een fotomomentje en weg waren we...Of toch niet? Nee dus, want er moest nog een sanitaire stop gehouden worden. Intussen klonk het startschot al. Uiteindelijk gingen we als aller laatsten van start. What's new?

Kijk eens, wat een vrolijke snoetjes. Ik weet nog dat we hier tegen elkaar zeiden: "Als het hierbij blijft, mogen we niet klagen."

Maar het bleef er niet bij, want zo'n vijf minuten later ging de hemel open en hield het de komende zes uren niet meer op met regenen.

Het leuke van dergelijke evenementen is, dat er veel stops op unieke locaties onderweg zijn waarop de sporters getrakteerd worden op streekgebonden hapjes. Ook is er overal entertainment met allerlei live bandjes. Ook een opgaaf hoor, met dit weer. Niet alleen voor de spelers, ook voor de instrumenten.

Ontzettend jammer dat dit allemaal in het water viel. Hoe anders zou de totale sfeer geweest zijn bij een fijn najaars zonnetje?

Zo renden we na 4.3 kilometer door de stal van een Melkveehouderij en kregen we daar allerlei variaties op kwark en yoghurts.

Drie kilometer verderop kregen we een gekookt eitje en weer 2 kilometer later stond er heerlijke Molensteenkoek en een biertje voor ons klaar. 

Nog geen tien kilometer achter de rug en al helemaal verzopen. Tijd om een droog jasje aan te doen.

Na de Bakkersfrietjes en de Boergondische pastasalade kwamen we aan bij de volgende Smikkelplatske 'Onder de Kersenboom'. Een prachtige plek, maar onder deze weersomstandigheden kwam het niet goed uit de verf. Eerlijk gezegd had ik er ook niet al teveel aandacht meer voor. 

Op dit moment was er onder ons zessen niemand meer die het nog leuk vond. Negentien kilometer afgelegd en geen droge draad meer aan ons lijf. Ook de derde kleding set was al gesneuveld en de poncho droeg ik meer voor de sier dan dat het functioneel was.

Koud hadden we het inmiddels, heel erg koud. Maar stoppen was geen optie. Want waar moesten we heen? We wisten nergens de weg en de weg terug was bijna even lang als de weg vooruit. Dus hup, gaan maar weer, langs de volgende landgoederen en landerijen.

Ter aanmoediging lagen de bewegwijzerbordjes al in de berm. Achter ons was alles al weggehaald. Hekkensluiters waren we.

Ik probeerde nog, fietsend het tafereel voor me vast te leggen, zodat jullie een beetje een beeld zouden krijgen hoe sfeervol het was die dag. Ondoenlijk, want de camera gleed steeds uit mijn hand. Maar toch...je zou zo zin krijgen om mee te doen, toch?

De site vertelde het al: het gaat bij een duomarathon vooral om het genieten van de natuur, de gezelligheid en de beleving van het gebied. Mislukt, wat mij betreft.

Vooral het fietsen was afzien. 
Ontzettend koud, in tegenstelling tot het hardlopen waarbij je jezelf best warm kunt houden. Ontzettend ongemakkelijk, op een heren mountainbike die niet de mijne was. Ontzettend zwaar, omdat het merendeel van de route off road ging. De vele regen had de bosweggetjes omgetoverd tot modderige, zompige baantjes met kuilen overal.
Ik vond het fysiek enorm zwaar en keek steeds uit naar de momenten dat ik weer mocht gaan rennen.

Toch moest ik zo'n acht kilometer voor de finish het hardlopen opgeven, omdat mijn kniebandjes al teveel gegeven hadden deze dag. Het continu corrigeren op onregelmatige ondergrond, ging zich wreken. Geleerd van een vorige keer, besloot ik niet te forceren, maar dat betekende wél dat ik nog langer op de fiets moest zwoegen.

Ik geloof niet dat ik eerder de laatste kilometers zo weg heb gekeken. Zó koud, zó moe en zó'n gevoel van: waarom wilde ik dit eigenlijk?

Het was een gevoel dat we alle zes deelden. 

De champagne bij de finish kon me gestolen worden. Maar dat worstenbroodje...hartig én warm. Zelden zo iets lekkers gegeten. Wat was dat welkom.

Je zou dan toch verwachten dat je beloond wordt met een prachtige medaille. Maar. We kregen een button. Beetje jammer. Ik had hem graag ingeruild voor nog een worstenbroodje.

Eén grote smeerboel was het geworden. 

Naast de auto deden we droge kleding aan en probeerden we wat op te warmen in de auto. Dat lukte niet.

Uiteindelijk bracht de Mac uitkomst, want daar hadden ze warme koffie en thee die we tussen onze handen konden houden.

Daar daalde ook het besef in, dat we een heroïsche prestatie hadden geleverd. Ergernis en ongemakken, maakten plaats voor trots.

Achteraf gezien, was dit het nu allemaal waard geweest? Voor deze keer wel, maar toch heb ik de conclusie getrokken, dat ik dit niet weer ga doen. Ik word te oud voor deze gekkigheid.