Write for Rights

maandag 10 december 

Zolang Jongste op deze school zit, wordt daar één keer per jaar een 24-uurs-schrijfmarathon gehouden. Tijdens de tien minuten gesprekjes horend bij het eerste rapport in de onderbouw, stond de hal altijd vol tafels. Elk jaar schoven wij daar dan een half uurtje aan om mee te schrijven.

Inmiddels is Jongste in de bovenbouw aanbeland. Dit jaar wilde hij wel deel uitmaken van het selecte groepje dat de nachtelijke uren moest afdekken.

Hij was alleen vergeten dat daar ook een stuk PR bij hoorde en dat hij zich voor een foto-momentje moest melden.

Even off-topic: het is herfst hè, en bijna winter. Dus loopt bijna iedereen in trui, vest of sweater. Maar hij draagt nog steeds t-shirts. En een shortama. Wat dat betreft is hij niets veranderd. Als 8-jarige liep hij graag met blote voeten in crocs - je weet wel, dat foeilelijke maar o zo populaire schoeisel van een jaar of acht geleden. Ook toen het herfst werd en winter ging hij op eigen verzoek dagelijks naar school, met zijn blote voeten in de crocs. 

Tot de Kerstviering van school er aan kwam. Toen fluisterde zijn juf - degene die heel goed kindjes kon leren lezen, maar sociaal-pedagogisch gezien een heks was - hem in dat hij aan zijn moeder moest vragen of hij naar de viering misschien alsjeblieft sokken en schoenen aan mocht. Mocht ja, want zij dacht serieus dat het míjn idee was om hem zo naar school te sturen.

Maar goed. Terug naar het onderwerp.

Write for Rights is een jaarlijkse actie, georganiseerd door Amnesty International. 

Ieder jaar grijpen jaarlijks honderdduizenden mensen wereldwijd rond 10 december - de Internationale Dag van de Mensenrechten - hun pen. Ze schrijven naar ministers, presidenten en koningen. Ze vragen om gerechtigheid voor mensen die onrecht is aangedaan. Onterecht gevangen gezet, gemarteld of bedreigd. Die massale druk zorgt ervoor dat hun leven verandert. Ze komen vrij, hun marteling stopt of ze krijgen bescherming.

Voor Jongste is dit een enorme motivatie. Hij gelooft er in.

Mijn praktische-ik vroeg hem wat hij mee ging nemen? Om te eten, om te rusten, om het warm te houden en dat soort dingen. Zijn uitstel-ik vond het allemaal niet nodig. 

Hoezo een slaapzak mee zoals school adviseerde, om in de gymzaal even een uiltje te kunnen knappen? Het was toch juist de bedoeling om óp te blijven? In de vroege ochtend vertrok hij dus gewoon met zijn schooltas, zonder extra's. Om 13.00 uur startte de schrijfmarathon. Hij kreeg vrijstelling van de lessen en ging beginnen.

Niet alleen met schrijven, maar ook met nadenken. Dus kreeg ik al snel zijn eerste appje.

* zucht*  Ik zei het toch... Gelukkig had mijn praktische-ik één en ander voor hem in het boodschappenkarretje gegooid.

Zo scoorde ik punten.

Dan was er nog wat. Als avondeten werden er pizza's gehaald. Maar. Hij houdt niet van pizza's, omdat daar kaas en allerlei ander gedoe op zit. Dus. Of ik iets kon regelen?

Ik ging daarom nog meer punten scoren. Omdat goed doen, best beloond mag worden.

Dus bracht ik hem zijn maaltijd. Tot het hek dan hè, want binnen brengen was ècht niet nodig. Of zelfs zéér ongewenst.

Net als foto's maken. Dus me niet verlinken alsjeblieft.

Om 23.00 uur verliet iedereen, behalve de harde kern, de school. Deur op slot, verwarming uit en live stream aan. Zo konden wij mee gluren met wat ze allemaal uitspookten, de 20 leerlingen en 5 docenten die de hele nacht aanwezig bleven.

We zagen hem schrijven,

de polonaise lopen en

iets doen wat wij niet begrepen. Als in 'daar zijn jullie te oud voor'. 

Toch was het een raar idee. Hij daar schrijvend en wij gewoon lekker ons warme bed in. Om voor zessen ging mijn wekker voor de nieuwe werkdag en ik keek direct of hij (nog) op was. 

Dat was hij. Uiteindelijk waren er twee leerlingen en twee docenten de hele nacht wakker gebleven. Hij was er daar één van.

Tot 13.00 uur ging de actie door. De docenten waren rond 10 uur stilletjes naar huis vertrokken, maar hij maakte de 24 uur vol. Petje af.

Ik kon hem zelf niet thuis opvangen, maar legde een briefje op zijn bed. Waar hij tevreden in dook.

Hij sliep van 15.00 tot 23.00 uur. En daarna weer van 01.00 tot 9.00 uur. In de wetenschap dat ze met elkaar een schoolrecord van 2665 brieven hadden geschreven. Dat is gemiddeld 111 brieven per uur, dag én nacht. Dat zijn er best veel. Toch?

Ik zeg: prima actie en prima ventje.