Tot nu toe wilde Wessel altijd Overal Op. Dus ging hij Op Voetbal, ging hij er van af, zat hij wéér Op Voetbal en Op De Schooltuintjes.
Maar als je Ergens Op zit, dan moet je ook Regels Volgen, en in het ergste geval ook nog Luisteren Naar Iemand. En dat vond ie niet zo nodig. Daar had ie mij al voor, en zijn juf.
Hoe dan ook, fast forward naar een tijdje geleden. Mei 2011. Hij had merkbaar behoefte aan iets fysieks. Hij moest meer energie kwijt. En hij wilde heel graag iets van zichzelf. Dus zonder teamgenoten, die dingen beter denken te kunnen dan hij en zonder coaches, die denken te kunnen bepalen waar hij wanneer moet lopen in het veld.
En toen wilde hij Op Judo, 'echt heel graag mam, echt heel heel heel graag.' Nadat hij er van ons een tijdje over na moest denken mocht hij het eens gaan proberen. Natuurlijk.
Hij vond het leuk en wij vonden het heel goed en leerzaam voor hem. Maar zoals dat gaat in het leven lopen ook hier de dingen niet altijd zoals hij ze graag ziet.
Als meester Dimitri hem iets vraagt, dan geeft hij hem al snel 53 redenen waarom dat niet kan, waarom hij liever iets anders wil doen en waarom het beter zou zijn als hij het hem überhaupt niet had gevraagd.
Er zijn judodagen dat de discussies die hij voert, niet onderdoen voor de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer in de week na Prinsjesdag.
Maar goed. Dan komt vandaag. Vandaag had hij zijn eerste toernooitje. Clubkampioenschappen. Vol plannen, zat ie. 'Ik ga alles geven mam, alles.
Ik ga hier veel leren en plezier hebben. Ik doe dit voor het eerst, dus winnen hoef ik niet.'
Ik sta langs de kant, knip mijn fototoestel open, zie een jongetje over de tatami rollen en zie daarnaast Wessel staan, verdwaasd en verbaasd om zich heen kijkend. De scheidsrechter roept hem terug naar het midden en steekt een hand omhoog in zijn richting. Het kwartje valt niet, maar hij heeft gewoon al gewonnen.
Voor ons is deze dag hier al geslaagd. Dit geeft hem zo'n goed gevoel.
Uiteindelijk judoot hij 5 potjes, waarvan hij er 4 wint met ippon. Wat dat betekent begrijpen wij als onervaren judosupporters ook pas als bij de prijsuitreiking éérst zijn naam wordt genoemd. De jongen waarvan hij had verloren, had in totaal minder punten gescoord en mocht op het blok met de 2 er op klimmen.
Maar hé. Die van mij stond recht boven de 1. Met zijn beide handen hoog boven hem in de lucht.
Ik ben zo trots op hem. Mijn wildebras. Het is niet een kind dat zich eenvoudig in groepen beweegt of zich makkelijk neerlegt bij autoriteit. Ik weet dat hij echt heel erg zijn best doet. Hij moet er hard voor werken en het vergt meer zelfbeheersing dan je kan verwachten van iedere negenjarige. Maar hij probeert het en hij doet het.
Hij krijgt het steeds vaker voor elkaar zich aan te passen aan de massa, zonder zijn eigen identiteit te verliezen.
Ik vind hem een KANJER. Echt waar.
Mijn kleine held.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten