Het uitje dat toen nog mocht

 26 en 27 september

Vriendinnen. 

We hebben het al lang leuk met elkaar. Om dat te vieren maken we eens in de twee jaar een kort buitenlands tripje. Ik kom dan op plekken waar ik met mijn gezin niet zou komen. Barcelona, Nice, Monaco, St. Tropez, Ibiza, Valencia...ik was er. Met hen.

Dit najaar stond al tijden een vijftal dagen geblokt in onze agenda's. Daar begint het altijd mee.
Een uitdaging op zich, om dezelfde dagen niet te hoeven werken en allemaal een thuisfront te hebben dat die dagen goed zonder ons kan. Dat laatste is tegenwoordig veel eenvoudiger dan in onze beginjaren. Want ja, onze kinderen groeien mee hè.

Het werd dit keer een planning waarbij we vaak van koers wisselden en bleven schrappen.
Het buitenland lieten we al vroeg vallen. Vijf dagen werden daarna een weekend. Een weekend werd uiteindelijk één nachtje. In Nederland.

Achteraf bleek dat we nog nèt op tijd waren gegaan. Twee dagen na thuiskomst werd winkelen voor de fun geschrapt en dat was precies wat we gedaan hadden. De weersverwachtingen waren vooraf namelijk zo nat en slecht, dat ook onze fiets- en wandelplannen van ons lijstje waren afgevallen.

Pas op de zaterdagmorgen van ons geplande vertrek besloten we definitief om te gaan. We hadden zolang mogelijk afgewacht of geen van ons lichamelijke klachten zou ontwikkelen. Voor de zekerheid reisden we niet allemaal met dezelfde auto én boekten we drie aparte hotelkamers.

Maar. We gingen. Mondkapjes mee en de navigatie op Zeist. Waarom Zeist? Omdat daar een kledingwinkel zit waar we heen wilden. Zo gaat dat dus, als je continu je plannen bijstelt. Dan doet het er uiteindelijk niet meer zo toe waarheen je gaat om wat te doen, maar dàt je gaat. 

Na flinke regenbuien onderweg, brak naarmate we dichterbij 't Gooi waren, de zon door. Die mazzel hadden we alvast. 

We troffen elkaar bij de parkeergarage, dwaalden precies de verkeerde kant uit door het centrum, tot we neer konden strijken voor koffie en thee. Met lekkers. De toon was gezet. Ik denk niet dat ik de voorgaande weken zoveel gegeten en gesnoept had als gedurende deze twee dagen.

Zie je wie daar ook zat? Voor herkenning is het wel handig als je kinderen in de leeftijd van die van mij hebt. Anders heb je waarschijnlijk géén idee. 

Het is één van de grondlegers van het vloggen in Nederland. Mister Enzo Knol himself. Respect voor die jongeman. Terwijl wij daar waren zijn er toch zeker vijf personen naar hem toe gekomen met de vraag of ze op de foto mochten. En dat mocht. Hij zette dan zijn petje af en zijn glimlach op. Met het grootste geduld.

Eén dame vertelde dat haar dochter jarig was. Hij pakte haar telefoon over en sprak een felicitatiefilmpje in. Hoe leuk is dat? Moet je wel weten wie Enzo is natuurlijk.

Ons volgende doel was winkelen. Zeist is niet heel spectaculair, maar we hebben ons goed vermaakt en geld uitgeven was niet heel moeilijk.

Na een lekkere lunch op een buiten terras, lieten we Zeist achter ons en trokken met de auto's door naar Blaricum.

Bellevue was een prettig hotel, met fijne kamers. 

We deden nog een klein rondje dorp. Maar behalve mooie huizen kijken, viel er verder niets te beleven.

Hoewel we bij de pluktuin wél gecharmeerd raakten van de dahlia's. Wij zijn alle drie stellig van plan deze volgend jaar in onze tuinen te introduceren.

Omdat de menukaart van het hotel er heel goed uit zag, bleven we hier hangen voor het diner. Erg lekker, maar niet helemaal corona proof vonden wij achteraf. 

Omdat we twee tafelgenoten kregen, waarvan we dachten dat ze aan de andere kant van onze grote tafel aanschoven om alléén een drankje te doen. Maar later kwamen er nog twee mensen bij en bleken het eet-gasten te zijn. Waarvan er eentje nogal dominant aanwezig was.

Buiten dat, dit kon eigenlijk echt niet. Achteraf vind ik het gek dat we daar toen niets over gezegd hebben. En dan heb ik het alleen over de afstand hè?

Afijn. We sliepen allemaal lekker en zaten de volgende ochtend weer fris, onder de open ramen, aan een prima ontbijt.

Vanwege het aangekondigde natte weer, wat achteraf reuze meeviel, hadden we voor de zondag een binnen programma bedacht.

We bezochten het museum voor beeld en geluid in Hilversum. 

Die stond al een poosje op mijn wensenlijstje. 

Bij de kassa kregen we onze Televizier ring, waarmee we binnen interactief konden zijn.

Er viel zeker veel te zien en te luisteren.

Voor mij eigenlijk een beetje té veel.

Ik geloof dat ik meer van de korte, vluchtige dingen ben. Zoals het kijken naar de kleding van Teun, Toon en August.

Voor langere films en geluidsfragmenten heb ik te weinig geduld.

Maar de ware liefhebber kan hier zeker zijn hart ophalen.

Rond twee uur zat het er voor ons op, op het Mediapark. We lunchten nog op een terras in Hilversum centrum, struinden daarna langs wat winkels en vertrokken toen huiswaarts.

Kort maar krachtig was het. Maar fijn dat we er toch samen tussen uit zijn geweest. Net op tijd.