Je weet hoe dat gaat met kinderen.
Het begint al direct na de geboorte. Driftig wordt er gezocht naar gelijkenissen met één van beide ouders.
The battle begins: zit er meer in van de Reijgersbergen of de Schuurmansen?
Ons als kerverse ouders zal het worst wezen.
Wij zijn gewoon blij, zo blij! Hij is er! Hij maakt wij.
Met het verstrijken van de jaren ontkomen wij er toch ook niet aan.
Hoe vaak hebben we nu al gehoord dat Oudste uiterlijk sprekend zijn vader is?
Zelf zien we het niet, maar we horen het zo vaak dat we het inmiddels ook zijn gaan geloven.
Qua houding en gedrag is het overduidelijk: gut wat hebben die 2 mannen veel overeenkomsten........
Bij Jongste ligt het er niet zo dik bovenop.
Maar het is mooi om zijn liefde voor natuur te herkennen. Het ontzag voor leven,
het zien van een luchtverkleuring bij het vallen van de avond, zijn vraag wanneer we weer eens in een bos op vakantie gaan - want daar ruikt het zo lekker, het verwonderen over de boon die een plantje wordt.
Dus deze zag ik al van ver aankomen.
"Mam, ik wil met de schooltuintjes meedoen!"
Nee toch hè?
Want schooltuintjes staat voor mij synoniem aan een houten naambord langs het fietspad.
Elk jaar rijden we er regelmatig langs en roepen dan alle namen hardop, we kiezen de mooisten uit en proberen namen en afbeeldingen te koppelen aan kinderen die wij kennen.
Allemaal leuk en aardig, maar moet daar dan zo'n bord van Jongste tussen komen te staan?
En dat mag niet van papier, karton en lijm? Deze materialen kan ik namelijk makkelijk aan, maar hout?
Ik ben dat getob met de figuurzaag op de middelbare school echt nog niet vergeten hoor.
Maar, we weten het allemaal, voor je kind doe je alles, dus ik ga de mouwen opstropen en wil aan de slag.
Mijn enthousiasme verdwijnt snel als Jongste geen genoegen neemt met een op het oog eenvoudige maar voor mij al uiterst ingewikkelde vierkante vorm.
Nee, hij wil wel iets van The Simpsons, want dat heeft nog niemand!
(Had ik al eens gezegd dat hij dol is op aandacht en graag opvalt; dat heeft ie dus duidelijk niet van mij.)
Allemachtig, dat is ingewikkeld, dat is niet te doen, dat kan ik helemaal niet.............
Ik besluit terug te schakelen naar de strategie die me altijd helpt als ik niet over de berg heen kan kijken. Ik neem hem in etappes en kijk niet vooruit naar de etappe van morgen, maar rijd alleen die van vandaag uit.
Met stap 1 word ik geholpen door De Mannen.
R. regelt de materialen en Wim schaft een figuurzaag aan.
Al na een minuut of 3 breekt het 1e zaagje. Direct laten Wim en ik er een wiskundige berekening op los. Met 1 zaagje heb ik toch zeker zo'n 3 cm. gezaagd, dus gaan we de eindstreep halen met nog 11 zaagjes op voorraad?
Na de volgende 3 cm. - alles in rechte lijn, want ha, ik begin natuurlijk bij het meest eenvoudige zaagtraject - is het 2e zaagje nog steeds heel. De eerste bochtjes dienen zich aan en verrek, die lukken ook.
Ik begin er langzaam aan lol in te krijgen en kan een glimlach niet onderdrukken, als na verloop van tijd Bart Simpson los laat van zijn achtergrond en zijn contouren toch duidelijk zichtbaar worden.
Sjonge - ik kan het!
Met het inkleuren gaat het ding steeds meer spreken. Wat zwarte lijnen en aflakken, zodat de kleur er tijdens een buitje niet direct weer afdruipt, en klaar is Bart.
Mmmm, niet slecht mompel ik voor me uit.
Jongste bedenkt zelf de vorm van zijn naambordje én dat hij de letters in allemaal verschillende kleuren wil. Nou, zo kan hij het krijgen. Pienuts.
En dan, na een weekje knutselen en frutselen, kan Wim de spijkers er in jassen en er één geheel van maken.
Opeens zijn de rollen omgedraaid. Ben ik plots de appel en is Jongste de boom.
En heeft de appel héél veel behoefte aan complimentjes over haar zojuist afgeronde knutselproject. "Kijk eens, vind j'um niet mooi en goed gelukt?"
Gelukkig is hij het met me eens.
Eind goed, al goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten