Dag mannetje, dat me altijd met meewoed doet terugdenken aan onze eerste Kerst met zijn drietjes.
Hoi hartje. Jou vind ik misschien wel het allermooiste. Omdat ik het zo'n mooi, warm, persoonlijk cadeau vond. Van Opa, voor zijn kleinzoon, toen hij voor het eerst Kerst moest vieren zonder Oma.
Ha jongen! Van jou hebben we er twee. Eén voor elke zoon.
Hallo Pooh en Knorretje, die we lang geleden kregen van broer en schoonzus, en die de takken door zijn gewicht altijd flink doen doorbuigen.
Dag Peter. Jouw kochten we toen we in Florida waren. Samen. Een half gezinsleven geleden. Met totaal geen weet van wat ons allemaal nog te wachten stond. Samen.
Ha hartje. Jij bent dit jaar nieuw bij ons in de boom.
Dag teer klein vogeltje, waarvan ik altijd zo bang ben dat je valt, omdat dan ook de herinnering aan de boom van Oma weer een stukje verder weg is.
Hallo mooierd. Zoals jij worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.
Hé jij daar. Jij gaat al jaren mee, van de vorige generatie naar de onze.
Net als jij. Ik hang je voor de zekerheid ook nu weer aan een sterke tak.
Dag ouderwetse paddestoel. Misschien overleef jij ons met je soortgenoten wel allemaal.
Ha gekkerd. Ook dit jaar hang je weer omgedraaid en helemaal achteraan. Want niet iedereen in ons huis wil kunnen zien wat er nu precies op je bolling staat.
Het is fijn jullie weer te zien.
Nog even, en er landen weer cadeautjes onder de boom.
De Kerstkaarten zijn de deur uit.
Ontbijtbroodjes liggen in de kast.
De schoolmaaltijden met onze worstenbroodjes zijn achter de rug.
We hebben het gezellig gemaakt in huis.
De schoolKerstkerkdienst is gevierd en de fotoreportage gemaakt.
In de stroom van werk en school-Kerstdingen zijn het drukke dagen, deze laatste donkere dagen voor Kerst. Maar 't is nog maar eventjes. Dan hebben we lekker vakantie. Ik kan niet wachten.