Wat was het slecht weer die dag.
Het begon al in de middag. In de stromende regen waren veel mensen, vooral jongeren, in de weer om langs een ongeveer 2 kilometer lang parcours glazen potjes met verlichting te plaatsen.
Het zag er triest en troosteloos uit.
Maar er was uiteindelijk belangstelling genoeg, hoewel het aarzelend op gang kwam. Ook van een radioomroep die een heus interview wilde met één van de Romeinse Omroepers.
Toen de eerste wandelaars van start gingen, zagen alle lokaties er sfeervol uit.
Nat was het nog steeds, vooral het eerste uur. Heel erg nat.
Zo nat, dat ik na een kwartier en met uitzicht op nog veel langer, de worsteling aan ging met een poncho. Ik won en bleef daarna gelukkig wel droger. Kijk, daar rechts, dat ben ik.
Zij waren ook gekomen, om vooral met eigen ogen te zien hoe hun stuiterbal getransformeerd was tot een statige Romeinse Omroeper die zijn taak zeer serieus nam.
Hij deed het prima. Met steun van de andere omroepers begon hij aarzelend.
"Wat moet ik ook alweer zeggen?" "Moet ik ze nu echt zomaar aanspreken?"
Maar het duurde niet lang of hij zat volledig in zijn rol. Tegen iedereen die het horen wilde, en degenen die het niet horen wilde liet hij desnoods struikelen - als ze maar even bij hem stil bleven staan - vertelde hij zijn verhaal.
En gaf hij uitleg over hoe de route te volgen was, over de lichtjes, en de stempels.
Na het eerste uur werd het gelukkig droog en dat trok veel mensen uit hun huis. Het werd steeds drukker.
Na nog eens een half uur gingen we zelf ook op pad, de route langs.
Het was prachtig.
Geweldig dat dit kan, zo dicht bij huis.
Er heeft voor een aantal mensen veel voorbereiding ingezeten en ze hebben het voor elkaar gekregen om heel veel vrijwilligers op de been te krijgen.
Dit verdiende betere weersomstandigheden en nog meer wandelaars, maar ja, soms zit het mee en soms......
Ik ben benieuwd of het een vervolg gaat krijgen.
Wij zijn in elk geval voor en zullen zeker weer van de partij zijn.
You only live once,
but if you do it right,
once is enough.
