Het zal allemaal wel. Het maakt niet zoveel uit wat ze zeggen. Maar het is wél anders. Soms moeilijker, soms leuker, vind ik. Je gedraagt je redelijk onafhankelijk, zelfstandig, gaat je eigen weg maar deelt (gelukkig nog steeds) veel dingen met me.
Op jouw manier, in jouw tempo, wanneer jij daar zin in hebt.
Dagelijks, als je thuis komt van school schop je je schoenen op de deurmat - direct achter de voordeur zodat de volgende binnenkomer er altijd zijn nek over breekt, en je rugtas en jas vallen er met een plof naast. Dan pak je je mobiel van de oplader en zakt in een stoel. Kijkt me aan. "Ja joh.....Weet je wat er vandaag weer was......?"
Ondertussen pak ik wat te drinken en onderzoek jij wat er nog aan restjes in je broodtrommel zit. En jij vertelt. Over van alles en nog wat. En dan wordt het stil. Gewoon stil. Je schakelt af en drinkt langzaam je beker leeg. Ik wacht op wat er nog meer komt. Ineens weet je niet meer waar het over ging of waar je was gebleven. En heb je ook eigenlijk geen zin meer in vertellen, maar meer in digitale gesprekken met de jongelui die je zojuist nog gezien hebt.
"Heb je veel huiswerk?"
"Mwoa,... valt wel mee,.... het meeste heb ik op school al gedaan....."
Ik hoor je aan. Elke schooldag weer. En ik vind het heerlijk. Je bent leuk zoals je bent. Enthousiast met gezonde tegenzin. Ik ben zo blij dat ik er voor je kan zijn man. Ook al heb je me helemaal niet nodig. Maar toch.
Je bent 13. Niet als in: "Alweer 13 jaar??". Nee joh, gelukkig niet. Als je je bij een ijshockeywedstrijd moet legitimeren omdat ze denken dat je geen kinderkaartje t/m 14 jaar meer mag kopen, ben ik allang blij dat je mag zeggen "Ik ben pas dertien...!".
Mijn knul. Ongeveer 174 centimetertjes hoog. Waarin ik me steeds blijf vergissen over hoe dat je je eigen weg gaat. Er hoeft niet aan jou gesleuteld te worden. Je bent goed zoals je bent.
De woorden die je uitspreekt maken het me soms te makkelijk en tegelijkertijd weer verdomd lastig omdat ik me soms afvraag wat er nou werkelijk in dat leuke hoofd van je omgaat. Het zijn de instinkers, weet je dat?
"Maakt mij niet uit..
Wat jij wilt...
Is goed joh...
Ik vind alles best...
Nah,.. ik zie wel...
Oh,.. prima.."
Zou het nog komen? Jouw wil? Jouw eigen beslissingen? Jouw eigen keuzes waarbij je je afvraagt of je nou wel of niet in de gevarenzone komt? Of waarbij je jezelf nou wel of niet tekort doet? Jouw mening, die er heus..., echt waar..., eerlijk waar..., heel erg waar..., wél toedoet? Maar waarvan jij soms denkt dat dat niet belangrijk is? Of waarvan je het lastig vindt om hardop uit te spreken?
Tuurlijk is het belangrijk vent. Het zegt wat over hoe je je vormt. Hoe je karakter is. En heel logisch, wat je écht vindt of wilt.
Aan de andere hand, denk ik dat het zo hoort bij jou. Je bent nou eenmaal een heel flexibel joch. En neem maar van me aan, voor vrouwen is dat een heel, héél handige eigenschap.
Vrouwen, ja de meisjes van 13 van tegenwoordig zijn al bijna vrouwen, je begint ze te zien. Ook zo'n leuke ontwikkeling. Nu ben jij ook zo'n knul die als hij thuis is maar één hand vrij heeft, want in die andere zit al je mobiel. Vastgeklonken, want bij elk bliepje moét je snel kunnen reageren.
Tijd zat joh,...
Je bent pas dertien.
Toch zijn we onlangs in ruw vaarwater terecht gekomen, jij en ik. Keihard werd ik geconfronteerd met de kant van jou die zo ontzettend niet bij mij past. Wat ik stiekem toch niet zo goed aan je vind. Hier valt niet veel te kneden, want op dit chromosoom is de eigenschap die je van je vader kreeg veel dominanter dan die van mij.
Maar het werd voor ons als ouders wel duidelijk dat je hier zonder hulp en zachte dwang zelf niet doorheen ging komen.
Verbijsterd bekeken we namelijk de resultaten van je school.
Ondanks al je goede voornemens, beloften en het vertrouwen dat we je schonken en het je allemaal alleen lieten doen, - want dat kon je en dat wilde je, werd het steeds roder voor onze ogen.
De cijfers die we zagen wekten niet de indruk dat er ijverig voor was geleerd en aan was gewerkt. Dat klopte ook wel met de film die zich hier thuis elke dag afspeelde: veel langer dan 5 minuten hing je nooit boven een boek.
We gingen de strijd met je aan en beloofden je een nieuwe aanpak. Die van Alles Laten Zien en Alles Overhoren.
Toen viel je snel door de mand. Je kon geen touw vastknopen aan het wiskunde hoofdstuk, maar je had ook nog nooit een opdracht gemaakt. Er zat dus een heel andere waarheid achter "Dat heb ik op school al gedaan".
Uren besteedden we aan de 8 hoofdstukken Mens en Natuur waarvoor je een toets zou krijgen. Alsof je de stof voor het eerst hoorde, terwijl je er al lang SO's voor had gehad. Maar ja, daar scoorde je dan ook een 4 en een 3 voor. Op zich best knap, als je nog geen letter gelezen hebt.
Nu was je de wanhoop nabij: "Ik kan het gewoon echt niet meer onthouden mam."
De laatste weken waren pittig, voor jou, maar ook voor mij jongen. Twee tot drie uur per dag waren we er zoet mee. De meeste energie ging zitten in het bieden van weerstand aan je ontzettende negatieve en passieve houding. Ontzettend vermoeiend.
Maar de resultaten kwamen. Niet gek, want met die snappertjes van jou zit het best goed. Maar als je er moeite voor moet doen, stuit het bij jou op verzet. Uitstelgedrag. Nonchalance. Gemakzucht. Slorigheid. En juist daar blijk ik allergisch voor.
Nadat ik bevestigde dat we het samen, jij zuchtend en steunend en ik zuchtend en sturend, gedaan hadden kreeg je je verdiende tien.
Weet je, die tienen hoeven helemaal niet. Zevens zijn ook goed. Zelfs rode cijfers zijn OK, want het kan gebeuren dat je iets niet goed begrijpt of onthouden kan. Maar je moet er wel wat voor gedaan hebben. Geen inzet tonen, dat kan niet. Dat is onze boodschap.
Maar ja, dat is niet chill natuurlijk. We zijn er nog lang niet. Ik vermoed dat het ergste toch nog wel komen gaat. Moeder zijn is één groot avontuur.
Maar nu is het vakantie en komen we weer tot ons zelf. Even geen schoolgedoe en geen strijd. Heerlijk. Doe mij nog maar een paar van die weken.