Zoekpunt #76

Vandaag deed ik een fietsspeurtocht vlak bij huis. Ik kreeg 252 poststukken mee met een totaalgewicht van ruim 25 kilo en die moest ik op 140 verschillende adressen afleveren.

Het werd een avontuur. Niet vanwege het aantal, maar wél door de afstanden.

Vanochtend liep ik even snel mijn eigen bezorgwijk, - gewoon een portiekje hier, wat straten met rijtjeshuizen daar, even doorwandelen en je bent rond - om tussen de middag op de fiets te springen om deze invalwijk te gaan doen. Dat een kluif zou worden wist ik. Maar de kluif bleek groter dan gedacht.

Neem deze weg, de Groeneweg. Ik fietste 1,95 kilometer om 10 brievenbussen te vullen. Heen. Ik moest ze ook weer terug, want efficiënte rondjes rijden kon hier niet. In mijn eigen wijk zouden dit 40 stappen zijn geweest.

Of de Kandelaarweg, ook zo'n 2,93 kilometer lang.

Maar ik heb genoten. Mijn mazzel was dat het vandaag de mooiste dag van 2015 tot nu toe was. Heerlijk voorjaarsweer. Met mijn snuit in de Zwitsal en m'n fleecejack in de fietstas toerde ik rond.

Ik zag zwanen, meerkoeten, ganzen, fazanten en lammetjes

bloembakken vol viooltjes

wuivend riet

blauwe luchten

vliegtuigen die strepen trokken in de lucht

geknotte wilgen

tractoren

brievenbussen in alle soorten en maten. In de oudere huizen van die héle smalle waar de post van tegenwoordig echt niet doorheen past zonder er eerst een origami kunstwerk van gemaakt te hebben. 

Bij de landhuizen een enorm grote waar je zelfs pakketten in achter kunt laten.

Soms zelfs aan de overkant aan een lantaarnpaal vastgemaakt.

kinderen die naar me lachten

honden die wild en woest heen en weer gingen rennen, gelukkig met een hek tussen ons in

een huis pal naast de spoorlijn

werknemers die op een krukje voor de deur van een pauze zaten te genieten

paardenvijgen

spelende schoolkinderen

een oudere mevrouw achter een rollator, die me bezorgd vroeg of ik alles wel vinden kon

een meneer die zijn huis uit kwam, me terugriep en vanachter de heg vroeg hoe het nu toch met Nicolette is? Dat bleek de vaste bezorger te zijn. Na een praatje namen we afscheid. "Ik vind u een hele sportieve, knappe dame en als ik dat als 86-jarige zeg is dat een compliment en hoeft u daar verder niets van te denken want ik heb verder geen bedoelingen omdat ik al helemaal inactief ben."

Dus. Dan ga je vanzelf stralen.

Hier moest ik ook zijn. Daar, die witte 'doos'. Daar woont dus ook iemand.

Ik zocht me de krampen. Naar huisnummers, naar brievenbussen. Alles loopt door elkaar op die polderweggetjes, er zit geen logica in. Had ik dan weer eens een bus gevonden, stond er geen nummer op.

Of ik vond deze.

Het was een tijdrovend klusje, maar ook een fijne werkdag.

Maar op een regendag hoeven ze me hier niet voor te vragen. Dan voor mij graag een ander.