Eén daarvan is dat er vertraging is opgelopen tijdens een treinreis. Een paar keer per jaar komt die vertraging door, zoals het dan altijd door de omroepinstallatie klinkt, ‘een aanrijding met een persoon’.
Achter die mededeling schuilt steeds weer een heel verhaal dat verder gaat dan de irritaties van de reizigers. Want natuurlijk is het ellendig als je te laat aankomt bij die afspraak. Misschien is het wel een sollicitatie, heb je een afspraak in het ziekenhuis of een date.
Maar ik denk dan aan het verhaal van die ene persoon. Meestal is het geen ongeluk, zo’n aanrijding. Heeft iemand er bewust voor gekozen om voor de trein te stappen en daarmee uit het leven.
Als je zover bent in je besluitvorming dat je geen licht meer ziet in je bestaan en serieus denkt dat het een oplossing is om voor die aansnellende trein te stappen, dan bedenk je blijkbaar ook niet meer dat het enorm ellendig is voor de machinist van die trein dat hij of zij jouw dood ziet aankomen, maar niet meer kan voorkomen. Dan ben je al helemaal niet meer bezig met al die reizigers in die trein die soms uren later pas op hun bestemming aan zullen komen, noch met alle reizigers die niet in die trein zitten, maar wel vertraging op zullen lopen doordat de dienstregeling in de war raakt door zo’n aanrijding.
Maar doorgaans vallen er door zo’n zelfmoordpoging geen andere doden dan alleen de persoon die niet meer wilde leven. Het is een verdrietig verhaal. Dat wel, maar vaak maar levensbepalend voor een paar mensen.
Het verhaal dat het vliegtuigongeluk van deze week waarschijnlijk geen ongeluk was, maar een bewuste actie van de co-piloot, dat is niet alleen een verdrietig, maar ook een eng verhaal. Dat een zelfmoord zo eigenlijk een massa-moord kan worden, dat maakt me stil en geeft me kippenvel. Massa-moord vanuit terrorisme gaat ook regelmatig gepaard met zelfmoordacties. Dat dat soort dingen in de naam van een overtuiging gebeuren is al angstaanjagend genoeg. Maar het idee dat al die verongelukte passagiers misschien niet meer leven door de keuze van een piloot met psychische problemen, dat valt ook niet te bevatten. What was he thinking dekt niet eens de lading van de vraag.
150 mensen komen nooit meer thuis. En duizenden mensen moeten door met hun leven. Een leven waarin ze iemand moeten missen die naar hen toe kwam vliegen, maar die tegen wil en dank mee werd gesleurd in een keuze die nooit te bevatten zal zijn.
Maar ik denk dan aan het verhaal van die ene persoon. Meestal is het geen ongeluk, zo’n aanrijding. Heeft iemand er bewust voor gekozen om voor de trein te stappen en daarmee uit het leven.
Als je zover bent in je besluitvorming dat je geen licht meer ziet in je bestaan en serieus denkt dat het een oplossing is om voor die aansnellende trein te stappen, dan bedenk je blijkbaar ook niet meer dat het enorm ellendig is voor de machinist van die trein dat hij of zij jouw dood ziet aankomen, maar niet meer kan voorkomen. Dan ben je al helemaal niet meer bezig met al die reizigers in die trein die soms uren later pas op hun bestemming aan zullen komen, noch met alle reizigers die niet in die trein zitten, maar wel vertraging op zullen lopen doordat de dienstregeling in de war raakt door zo’n aanrijding.
Maar doorgaans vallen er door zo’n zelfmoordpoging geen andere doden dan alleen de persoon die niet meer wilde leven. Het is een verdrietig verhaal. Dat wel, maar vaak maar levensbepalend voor een paar mensen.
Het verhaal dat het vliegtuigongeluk van deze week waarschijnlijk geen ongeluk was, maar een bewuste actie van de co-piloot, dat is niet alleen een verdrietig, maar ook een eng verhaal. Dat een zelfmoord zo eigenlijk een massa-moord kan worden, dat maakt me stil en geeft me kippenvel. Massa-moord vanuit terrorisme gaat ook regelmatig gepaard met zelfmoordacties. Dat dat soort dingen in de naam van een overtuiging gebeuren is al angstaanjagend genoeg. Maar het idee dat al die verongelukte passagiers misschien niet meer leven door de keuze van een piloot met psychische problemen, dat valt ook niet te bevatten. What was he thinking dekt niet eens de lading van de vraag.
150 mensen komen nooit meer thuis. En duizenden mensen moeten door met hun leven. Een leven waarin ze iemand moeten missen die naar hen toe kwam vliegen, maar die tegen wil en dank mee werd gesleurd in een keuze die nooit te bevatten zal zijn.
Onbegrijpelijk!!
BeantwoordenVerwijderenMooi verwoord Sjaan!!