"Hoe doe je het toch allemaal?", vragen mensen dan.
Weet ik veel. Het leven is gewoon het leven - ik Doe het niet allemaal, het Gebeurt allemaal gewoon en welke andere keuze heb je dan, naast er maar gewoon in meegaan?
Maar ja, zo zijn vrouwen. Daar praten wij over. Als we koffiedrinken of bijpraten of elkaar treffen in de supermarkt of op het schoolplein. "Goh, jij heb het ook druk - hoe doe je het toch allemaal?" Voetbaltraining, judoles, feestjes, schooltoernooien, logeerpartijtjes, je brengt ze en haalt ze en juicht voor ze, en dan is er ook nog de schoolarts, vrijwilligerswerk, het schoolreisje, hand- en spandiensten bij en voor wie dat nodig heeft, school, sporten, konijntje opvangen en huishouden.
En die heeft een baby die nooit slaapt en die heeft een hond die vijf keer per dag uitgelaten moet worden en jeetje, die heeft de zorg voor een ziek familielid, en dat moet nog bij haar eigen gezin, en hoe doen we het toch allemaal.Ik zie het dagelijks om me heen. Ik vraag het me dagelijks af als ik naar de volle levens van anderen kijk.
En dan heb ik nog niet eens een betaalde baan, die zovelen er wél bij hebben.
Het punt is, het leven is het leven en je drijft mee op de stroom die je deels zelf creeert, en waar je deels geen invloed op hebt. En je doet je allermeestbeste best. Want we zijn allemaal stapeldol op onze kinderen, en we stellen allemaal de prioriteiten die op dit moment het beste werken in ons leven.
Ik wou dat vrouwen zich wat minder schuldig voelden. Want jee, ook dat doen we allemaal. Maar dat hoeft helemaal niet, want het is OK.
Als je je echtgenoot een week lang in het voorbijgaan ziet en dan eindelijk even samen op de bank hangt en dan te moe bent om een zinnig gesprek te voeren - het is OK.
Als je kinderen op de bank pannenkoeken of patat eten om half acht en dat 'feest' vinden, maar de realiteit is dat je gewoon echt geen zin meer hebt om te koken en de muizen dood voor de koelkast liggen van de honger - het is OK.
Als ze vandaag gym hebben, maar de gymkleding ligt nog ongewassen in de wasmand - het is OK.
Als je je jongste naar school laat gaan zonder zijn huiswerklijst getekend te hebben, zodat hij zijn toets vandaag niet mag doen, maar pas morgen - het is best OK.
Ik was het ook even vergeten. Maar het is OK. Ze weten het. Ze weten hoeveel je van ze houdt, ze voelen het in alle onbetaalbare, dierbare tijd die je *wel* met ze doorbrengt. Je neemt de omstandigheden die je hebt, en je werkt ermee. Je lacht en je leeft en je lieft iedereen om je heen een slag in de rondte, iedere mooie minuut die je krijgt. Je maakt het werkend, en je geeft het, hen, alles wat je hebt, al je passie, tot in dat kleine stukje van je hart dat de dingen tegen ze zegt waarvan je hoopt dat ze ze horen.
Zoals, "Jij bent belangrijker dan alle andere dingen in mijn leven".
En om dat vol te houden piep ik zo af en toe naar buiten. Ga een rondje fietsen.
Want weet je, vanuit alle ramen van ons huis zie ik alleen maar andere huizen. Maar binnen een halve kilometer, fiets je overal in het groen. En dat is hier prachtig.
En héél erg OK.
