Als er een schooltoernooi georganiseerd wordt, is hij er altijd bij. Zo ging hij al korfballen, schaken, zwemmend redden en voetballen. Deze woensdagmiddag stond er honkbal op het programma.
Hij borrelt altijd van de spanning, wil zo graag, zo veel, zo snel en o zo graag de beste zijn. In de loop der jaren heeft hij gelukkig geleerd te verliezen. Met zijn verlies om te gaan. Maar eerlijk is eerlijk: hij kan ook heel goed winnen en draagt zijn winst dan als een echte kampioen.
Sporten doet dat met mensen. Sport stript je van je normale manier van doen en laat je karakter doorschijnen. Je kern. Sport geeft kinderen de kans zichzelf te leren kennen.
Twee potjes hadden ze al gehad. Beiden gewonnen.
Waar ze de eerste wedstrijd nog moeite haden de bal te raken, mepten ze hem gedurende de tweede al een stuk verder het veld in. Ze begrepen nu ook dat je dan best nog een honk kunt lopen en dat je niet hoeft te stoppen op het eerste.
Rekenen kunnen ze als de beste, dus dat die 3e pot belangrijk zou worden in de kans op een prijs, voerde de spanning maximaal op.
De tegenstander had er ook 2 gewonnen en stapte overduidelijk met dezelfde motivatie het veld op. En met een loeifanatieke coach.
Hij borrelt altijd van de spanning, wil zo graag, zo veel, zo snel en o zo graag de beste zijn. In de loop der jaren heeft hij gelukkig geleerd te verliezen. Met zijn verlies om te gaan. Maar eerlijk is eerlijk: hij kan ook heel goed winnen en draagt zijn winst dan als een echte kampioen.
Sporten doet dat met mensen. Sport stript je van je normale manier van doen en laat je karakter doorschijnen. Je kern. Sport geeft kinderen de kans zichzelf te leren kennen.
Twee potjes hadden ze al gehad. Beiden gewonnen.
Waar ze de eerste wedstrijd nog moeite haden de bal te raken, mepten ze hem gedurende de tweede al een stuk verder het veld in. Ze begrepen nu ook dat je dan best nog een honk kunt lopen en dat je niet hoeft te stoppen op het eerste.
Rekenen kunnen ze als de beste, dus dat die 3e pot belangrijk zou worden in de kans op een prijs, voerde de spanning maximaal op.
De tegenstander had er ook 2 gewonnen en stapte overduidelijk met dezelfde motivatie het veld op. En met een loeifanatieke coach.
Zij hadden de eerste slagbeurt. Onze veldspelers namen hun posities in en spraken nog even door wie wat wanneer zou gaan doen.
Toen alle 8 spelers hun slagbeurt hadden gehad, stond de teller al op 7. 7-0 dus.
Onder het toezicht van de opa's begonnen ze aan hun eigen slagbeurt. Het leek mij een onmogelijke opgaaf om met hun 8 spelers ook minimaal 7 punten binnen te lopen. Maar evengoed stonden wij op scherp, langs de kant.
De eerste slag was mis...............
......en ook de 2e werd niet geraakt.
Maar toen sloeg ie een hele mooie honkslag. Rennen Wes, rennen!
Er werden punten gescoord. Ze kregen kansen. Een slag leek zo in de handen van een veldspeler te komen, maar hij miste hem op een haar na. Oh, dat was mazzel. Een collectieve zucht van verlichting ging door het publiek langs de lijn.
Ik weet het wel, ik weet het - het gaat helemaal nergens over. Zesdegroepers zijn het nog maar, in een schoolcompetitie, waar een schepnet bij de team uitrusting hoort om de ballen uit de bosjes en tussen de brandnetels vandaan te vissen.
Maar weet je, deze snakies hadden zo hard gewerkt.
De tijd leek steeds langzamer te gaan. Nog 2 slagmannen. We werden er fanatiek van - we moedigden aan, prezen, juichten bij iedere stap die ze zetten.
Tot de laatste geslagen had en de punten werden geteld.
7. Gewoon ook 7 punten binnen gelopen. Gelijkspel.
Tot de laatste geslagen had en de punten werden geteld.
7. Gewoon ook 7 punten binnen gelopen. Gelijkspel.
De heren van de wedstrijdleiding gingen tellen. Voor- en tegenpunten van beide teams.
En toen hè.
TOEN WAREN ZE KAMPIOEN!
Ze waren zo blij.
Tranen bij de tegenstanders, die het ook zo graag hadden gewild. Bijna tranen bij mij, want ik jank al als er iemand een mixer wint bij een prijsvraag.
En dit was niksniet een mixer.
Dit waren een beker én medailles!
Dit was mijn dappere jongste, die keer op keer bewijst dat grootse dingen komen in kleine verpakkingen.
Mijn kampioen. Die won. Die feestvierde. Zelf. In een team.
Zijn liefde voor deze sport was weer aangewakkerd. Hij herinnerde me aan een belofte die ik hem deed. Als hij na een jaar judo, dit nog steeds deed en niet tussentijds zijn zinnen weer op een ander sport had gezet, mocht hij ook nog op honkbal.
Morgen. Morgen mocht ie komen voor een proeftraining. Van mij mocht het ook.
Maar toen kwam het: "Mam, doen ze daar ook douchen na de wedstrijd?"
"Ja, natuurlijk".
"O, dan ga ik er toch maar niet op. Verkleden enzo, dat ze mijn onderbroek zien, vind ik wel OK. Maar ik ga er niet douchen. Ik wil gewoon wat privacy".