Een kwartaal geleden, zo rond half maart, begon ik met leren rennen.
Ik vond er nooit wat aan. Dat zwoegen en je zelf voortslepen. Ik vervloekte iedere stap. Zie je wel, dacht ik dan. Ik heb gewoon gelijk. Al die rennende mensen zijn niet goed bij hun hoofd.
Toen begon mijn lijf te kraken en zocht ik naar een manier om meer te sporten en mijn conditie te verbeteren. Ik was serieus in matige conditie. En dat wist ik altijd al wel, maar ineens wist ik het echt. Ik kan het niet uitleggen - er zijn zoveel dingen die je Heus Wel Weet. Zoveel kleine of grote destructieve gewoonten waarvan je weet dat je jezelf ermee tegenwerkt, maar die je toch niet laat, omdat wat je weet zich vooral ophoudt ergens in je achterhoofd. Ergens ver weg in een wolk van andere dingen die je ook nog bezig houden.
Ineens trok mijn wolk weg. Ik wilde meer sporten. Zonder verplichtingen. Zonder afspraken. Zo kwam ik uit bij rennen. Ja - ik.
Ik ontmoette Evy en haar MP3 lessen. En ik vond een appje dat Endomondo heet. Er zijn een heleboel van dit soort programmaatjes, en ze werken allemaal even goed.
Samen met Evy ging ik beginnen. Toch rennen. En verdomd, ik ging het lollig vinden. Dit was mijn kans om weer eens iets nieuws te leren. Ik zag ineens de uitdaging en besloot hem aan te gaan.
Evy bouwt heel langzaam je trainingsschema op. Ze doet dat prima.
Toch gaan mijn knieën regelmatig in protest. Ik ben dus ook nog lang niet zover dat ik
5 kilometer onafgebroken rennen kan. Inmiddels is mijn hart het met mijn hoofd eens en heb ik me daar bij neergelegd.
Een paar weken geleden besloten we ons als gezin in te schrijven voor Waterweg Beweegt. Een thuiswedstrijd. We zetten niet hoog in, maar gingen het met zijn allen doen.
We kozen de 1 km. en de 3 km. Het ging om het meedoen. Samen.
De verdeling was niet moeilijk. De 1 was voor Jelmer te kinderachtig en de 3 voor Wessel te ver. Omdat geen van hen te motiveren was om alleen hun rondje te rennen, maakten we koppeltjes. Mijn knieën kozen zonder twijfel voor de 1 km.
Het ging er officieel aan toe. We kregen een startnummer, polsbandje en een chip voor op onze schoenen of om onze arm. Het deed zomaar suggereren dat we echte sporters zijn, heuse hardlopers.
Tot onze verrassing kwamen we B. tegen, onze voetbal-bierdrink-fotograaf-wathebjehetafgelopenhalfjaarveelmeegemaaktvriend tegen. Hij maakte een foto van ons. Samen. Als gezin. Nu heb ik foto's in overvloed, maar van ons samen.................nee, die zijn zeldzaam. Dus deze koester ik.
We werden opgewacht door de fanfare. We voelden ons erg welkom. Tja, elke loper is er één, bleek later.
We verzamelden achter de startmat en om even na 11.00 uur vertrokken we. Allemaal tegelijk. Het duurde maar even. Eerst viel het jongetje voor me op zijn snufferd en moest ik hem van de startstenen plukken. Toen ik daarna de sprint inzette om Wessel bij te halen, kwamen ze allemaal alweer terug. De route bleek niet goed aangegeven te zijn en iedereen was na 200 meter al verkeerd gelopen. We mochten opnieuw starten.
Maar Wes bleek zijn kruit al verschoten te hebben. Toch liepen we ons rondje, samen. Hij hoefde onderweg maar één keer te wandelen, de kanjer.
Hij sleepte zichzelf richting finish. KOM OP! JE KAN HET! Met het zicht op de haven perste hij er een eindsprint uit. Gelukt.
Helemaal stuk zat ie.
Inmiddels begonnen Wim en Jelmer aan hun 2e ronde.
Bij het ingaan van de 3e en laatste kilometer, was Jel wat achterop geraakt, omdat hij ook even gewandeld had.
Om hem zijn laatste rondje er doorheen te helpen, liep ik met hem mee. Hij hield vol. Rende non-stop door. "Ga maar jongen, rennen, ik hoef niet meer over de finish. Rennen maar!"
Ik voelde trots. Hij had niet opgegeven. Hij had meegedaan. Vrijwillig. En hij haalde het - makkelijk.
Er volgde een heuse prijsuitreiking. Die was hilarisch. Mijn beide 3 kilometerlopers mochten het podium beklimmen.
Ze werden n.l. eerste en tweede op deze afstand en kregen uit handen van de wethouder beiden een bos bloemen en een beker.
Als ze minder hard hadden gerend hadden ze de prijzen trouwens ook wel gewonnen. Ze zijn namelijk ook laatste en éénnalaatste geworden. Ofwel: er waren maar 2 mannelijke deelnemers op deze afstand.
We hebben er de hele dag nog hartelijk om gelachen.
Het was een dag met een gouden randje. Deze dag was van ons samen.