Soms denk ik wel eens, ik ben een behoorlijk slechte moeder. Ik hou natuurlijk enorm van mijn kinderen, maar is dat wel genoeg? Als ik dan in bed lig en de dag nog eens doorneem, kwel ik mezelf met de blunders, missers, lichte driftbuien, verlies van geduld, te weinig aandacht en al die andere fouten die ik gemaakt heb. Heb ik weer te snel en te vaak gezegd dat ze maar lekker moeten gaan spelen? Gaan ze me nu later verwijten dat ik nooit aandacht voor ze had? Ik neem me dan steeds heilig voor om het de volgende dag beter te doen - terwijl ik natuurlijk allang weet dat ook die dag weer zijn eigen stommiteiten met zich mee zal brengen.
Als moeder leef ik voor de kinderen. Ik rij ze naar clubjes en afspraken, bied ze een afgewogen pakket aan bezigheden, voedsel en tv aan, ga niet te laat naar bed en heb in helderde letters boven mijn hoofd VERANTWOORDELIJK staan.
Maar het stoort me wel eens dat, als ik thuis kom, ik meteen door ze word besprongen en bestookt met vragen en verzoeken. Het ergert me dat ze me niet eens een gedachte laten afmaken en dat ze me geen gesprek met een andere volwassene laten voeren, in echt of aan de telefoon. Kinderen helpen je vooruit, maar tegelijkertijd vormen ze soms een belemmering.
Het is de kunst een balans te vinden tussen mijn wensen (als ik die nog weet) en mijn verplichtingen (die ik nooit vergeet).
Goed. Daar ga ik dan vanavond in bed maar weer eens over nadenken.