Dat is mijn jongste.
Durft alles, doet nog meer.
Luistert voor geen meter.
Als hij het in zijn kop heeft, kunnen wij op ons hoofd gaan staan, maar hij doet het. Of hij doet het niet en dat kan net zo lastig zijn.
Je kan zijn foto in de Dikke van Dale plakken onder het woord “ondeugd”.
Dan is verdere uitleg overbodig.
Begrijp me goed; er zit geen greintje kwaadaardigheid in, geen greintje geniepigheid of achterbaksheid.
Hij is één bonk, 100% pure, olijke, vrolijke, onschuldige ondeugd.
Met een hoofdletter O.
And he’s proud of it.
Voor diegene die hem niet goed in de smiezen heeft, is hij verbazingwekkend kwetsbaar en gevoelig.
Met een heel groot hart en een heel klein hartje.
Hij heeft haast om groot te worden en hij is snugger.
Streetwise.
En soms is hij gewoon nog heel klein.
Een kusje van mama kan nog steeds alles genezen.
Inmiddels is hij negen. Onze jongste spruit heeft al een tijdje de schoolgerechtigde leeftijd bereikt. We hebben vaak een beetje medelijden met zijn leerkrachten. En met zijn klasgenoten.
Maar dan komt hij met dit thuis. En blijkt dat ook kinderen haarfijn zien waar het om gaat. En dat de ondeugd maar de buitenkant is, waar zij zeker ook de vruchten van plukken.
Want reken maar dat het met Wessel erbij nooit saai is in de klas.
