Ik kan er weer 10 jaar tegenaan

Het lijkt zó lang, tien jaar. Het is ook best lang. Maar toch leek het snel voorbij toen ik bericht kreeg dat mijn rijbewijs verlengd moest worden. Nu alweer?

Tijd gaat snel en procedures veranderen. Tien jaar terug kon je hier nog 'gewoon' naar het stadskantoor om een aanvraag te doen. Je sloot dan achteraan in de rij aan en wachtte geduldig op je beurt. Geduld moest je hebben, want in mijn beleving was het er altijd druk. Het is een kwestie van je er op instellen en het lukte me altijd om netjes af te wachten. Altijd, behalve die ene keer.

Het ging echt tergend langzaam. Er stonden meer mensen achter de balie dan ervoor. Maar de meeste mensen achter de balie stonden daar te weet-ik-veel-watten, maar in elk geval geen klanten te helpen. Toen ik dan eindelijk aan de beurt was - hoera - gaf ik mijn formulier af en mijn pasfoto. Het werd uitvoerig bestudeerd en goedgekeurd. Eerst het papierwerk, daarna de foto. Deze laatste werd hoog in een hoek vastgehouden en ik zag lichte paniek uitbreken...nietmachine weg.
Gelukkig dook daar een collega op die dus niet aan het weet-ik-veel-watten was, maar de nietmachines bewaakte en onder controle hield. Waar zouden we zijn zonder?
Probleem opgelost en pasfoto vastgeniet. Ik mocht aan de balie een plaatsje naar rechts opschuiven, terwijl mijn formulier achter de balie voor mij zichtbaar in een bakje werd gelegd. In afwachting van wat komen ging.
Na enkele minuten zag ik een nieuwe collega richting dat bakje gaan en mijn formulier daar uit nemen. Vervolgens ging hij op zoek naar een ontnieter - ik lieg het niet - en haalde daarmee het nietje uit de foto en ging deze samen met het formulier verwerken.
Ik dacht dat ik gek werd.
'Nu ben ik bijna klaar' dacht ik. Maar de collega die naar mij toe kwam om mij te verlossen, had een andere boodschap. "Een collega helpt u zo verder; ik ga even pauzeren."

Je snapt, deze scene ben ik nooit vergeten.

Inmiddels werkt het stadskantoor op afspraak. Best handig. Vanaf je computer of telefoon maak je digitaal een afspraak op de dag en tijd die beschikbaar is en jou uitkomt. Cruciaal zijn hierbij de woorden 'computer' en 'telefoon'.

Deze week hoorde ik namelijk een familielid vertellen hoe het hem was vergaan. Picture it. Hij is een man, 60 jaar, normaal intelligent, maar wars van de moderne digitale wereld. 
'Als er iets is, moet je me maar gewoon bellen', zegt hij altijd.
Ook hij moest zijn rijbewijs verlengen. Ging naar het stadkantoor, trok er een nummertje en ging aan de balie staan toen hij aan de beurt was.
"Ik kom mijn rijbewijs verlengen".
"Hebt u een afspraak?"
"Ja, hier ben ik toch..."

Dàt was niet de bedoeling. Dat was namelijk alleen een informatie balie. Tot zover alle begrip. Ik zei al, hij is niet dom. 
"OK, doet u mij dan maar zo'n echte afspraak."

Maar dat ging dus niet. Dat moest hij zelf digitaal doen. Ondanks zijn verhaal over geen smartphone en geen computer, kon deze dame geen afspraak maken voor één van de balies twee tot toen meter naast die van haar.
"Dan moet u maar aan familie of vrienden vragen dit voor u te doen."

Ik. kan. dat. dus. niet. begrijpen. En alle ouderen in onze stad natuurlijk ook niet. 
Gek land.

Afijn. Ik om 12.12 uur achter het scherm gaan zitten om die digitale afspraak te maken. 
Of 12.20 uur me schikte? What the f*ck. Ik kan mezelf toch niet binnen enkele minuten naar u toe teleporteren?

Een half uurtje later mocht ook. Zo gezegd zo gedaan.
Dit keer geen aandacht voor de pasfoto, zodat er - lekker makkelijk en voordelig - een drie jaar oude op mijn vernieuwde rijbewijs komt. Of ik gelijk een afspraak wilde voor over een week, om hem op te komen halen?
Ja, handig, doe maar. Het lag natuurlijk op mijn lippen om te vragen waarom die collega van vier meter naar links dat vanaf haar balie ook niet kon. Dat had mijn familielid een hoop gedoe gescheeld. Maar waarom zou je het logisch doen als het ook ingewikkeld kan?

Afijn. Eén week later parkeer ik de auto, stap uit en zoek alvast in de agenda waar ik mijn afsprakennummer had opgeschreven. Want bij binnenkomst moet je je aanmelden mét dit nummer. Pas dan krijg je een nummertje voor de wachtrij. Met andere woorden: zonder afsprakennummer ook geen wachtnummer, ook al heb je wél een afspraak. Volg je het nog?

En je raadt het misschien al...mijn nummer stond niet in de agenda, maar op het afhaalformulier. Dat nog thuis lag. Zucht.

Dus ik weer naar huis. En wéér achter de computer. Want mijn afsprakentijd was inmiddels voorbij en dus moest er een nieuwe afspraak gemaakt worden. Uiteraard kon het nu natuurlijk niet binnen een half uur, maar pas na twee uur.

Lang verhaal kort: ik kan er weer tien jaar tegenaan. Het was leuke bezigheidstherapie.