Simsalabim

Het was een spannende dag in Huize Schuurmans. Ik kan gerust zeggen dat het verreweg de meest stressvolle 24 uur waren in zijn nog zo prille leven.

Hij ging beginnen aan zijn eerste baantje. Dat pakte hij zéér serieus aan. Wilde niets aan het toeval over laten. Eindeloos samen filosoferen over de 'wat als-sen'. Best apart om te zien, want plotsklaps was zijn gebruikelijke nonchalance daar niet meer. En nog aparter: ik zag en hoorde daar een mini-me.

Tegelijkertijd speelde er op keepers-niveau voor hem énorm belangrijke dingen. Dit ging niet alleen over voetbal, maar ook over vriendschap, redelijkheid, sociale vaardigheden, de kar trekken en ergens voor gaan staan. Maar bovenal over vertrouwen en eerlijkheid. Hij kreeg tikkies uit voor hem onverwachte hoek. Een harde leerschool over onze volwassenen-wereld, waar hij van mij nog niet mee geconfronteerd had hoeven worden. 

Het kostte bakken met energie. En slaap. Zijn woorden: "Ik ben nerveuzer over hoe dit gaat aflopen, dan over die hele examen uitslag".

Zulke 24 uur dus.

Tussen de bedrijven door, zochten we alvast de vlag op. Dat bracht herinneringen aan vier jaar geleden, toen zijn broer *klik door een Houdini act wist te slagen.

Ik dook de keuken in om zijn favoriete taart te maken. Of het nou Feesttaart of Troosttaart zou worden, taart moest er zijn.

Ik maakte een klein cadeautje, met zijn lievelingssnoepjes. Elk jaar maakte ik wel zoiets, maar nog nooit voor mijn eigen kroost.

Ik werkte in de stromende regen mijn post weg. Zag onderweg blije berichten mijn smartphone binnen floepen, maar parkeerde die voorlopig om zo snel mogelijk door te werken. Om op tijd thuis te zijn, voor het voor hem zo belangrijke belletje van zijn mentor. Dat lukte. 

Na drie uur zou hij iets horen. Om tien over half drie verdween hij naar boven, naar onze man cave. Het bleef daarna dood stil in huis. Het werd kwart over drie. Half vier.

Hij bleef volhouden dat het niet spannend was. Nou daar dachten zijn vader vanaf zijn werkplek en ik, anders over.

Uiteindelijk hoorde ik hem om vijf voor vier de trap af hobbelen. Ik had mijn toestel in de aanslag en drukte af. Niet scherp, maar wél een legendarisch moment.

"Natuurlijk ben ik geslaagd!"

Hij belde op de speaker zijn vader en deed voor ons drieën verslag van het vrolijke gesprekje met zijn mentor.

Daarna belde hij zijn opa's.

"De mentor vroeg hoe ik mijn examens had gemaakt. Ik zei dat het best ging, maar alleen Scheikunde ging niet zo goed." *klik
"Oh", zei de mentor, "dat is gek, want je hebt daar een 7,5 voor gehaald."

Die grijns op zijn gezicht én die bulderlach van opa. Onbetaalbaar. 

Ze hebben het simsalabim gewoon geflikt samen.

Oudste hielp de vlag uithangen, want nu moest en zou die naar buiten. Dat lukte nèt niet vanuit het raam.

Maar wél met de geleende trap die nog niet terug gebracht was.

OK, OK, ik mocht dan snel een foto maken. Maar dan echt alleen omdat ik dat zo graag wilde. Voor hem hoefde het niet. Hij heeft later met verbazing op social media veel uitbundige en vrolijke foto's van mede geslaagden bekeken. Dit was de meest vrolijke versie die ik van hem maken kon.

Terwijl hij naar school ging om zijn cijferlijst op te halen, hoefde ik geen feestje voor te bereiden. Ik had hem vorig jaar namelijk al moeten beloven toen vrienden van hem slaagden, dat ik ab-so-luut het niet in mijn hoofd moest halen om iets surpriserigs te regelen. Want daar was hij niet van gediend.

  
Dus hing ik heel nederig één slingertje en een paar geslaagd-ballonnen op.

Bij thuiskomst en het ontdekken van de snoepjes kwam er zowaar toch een vrolijk moment voor mijn snelle cameraatje. Met toestemming.

Deze jongeman blijkt dus met een 6,4 - 6,9 - 7,3 - 7,5 en 8,1 zijn examens gemaakt te hebben.

Zijn eindlijst telt twee zessen, vijf zevens en twee achten.

Daarmee gaat hij door naar de volgende ronde. Volgende week volgt een intake gesprek met de VWO afdelingsleider. Onder welke voorwaarden en in welk jasje gaat hij daar toegelaten worden? 

Ik heb er nu alle vertrouwen in, dat waar hij het hele jaar in geloofd heeft, de uitkomst gaat worden. Dik en dik verdiend.