Even lachen a.u.b.

Hij kwam huppelend uit school gisteren. En nee, dat is hier heus geen alledaagse aangelegenheid. Maar vandaag dus wel.

Of het nu door de vrije middag binnen handbereik, of de lucht van de vers gebakken wentelteefjes kwam, geen idee. Maar hij was goed gemutst.
En hij had een mop. Zelf verzonnen. Of ik even wilde luisteren.
Natuurlijk ben ik één en al oor.

"Het is groen en het kan vliegen".

Dat moet iets met een spruitje zijn, had ik zo bedacht. Ik had wel eens ergens de bel horen luiden. Maar nee, het was géén spruitjesmop.

"Nee mam, het is ANDUIVIE".

En toen hadden we een kwestietje. Want ik vroeg of ik een lach-foto van hem mocht maken.
Om hier bij te plaatsen. Vond ie niet zo'n goed plan. Hij zei letterlijk: dit is dus niet iets voor op je blog! Later nuanceerde hij het enigzins. De mop mocht er op, maar niet zijn kop.
Tja.
En nu heb ik vals gespeeld. Ik plukte zijn hoofd van een foto die ik j.l. zaterdag maakte, toen hij op zijn ik-ben-9 1/2-geworden-feestje lol had met zijn maten.

Niet zeggen dat je hem gezien hebt hè!

Het zet me aan het denken.
Als alles precies ging zoals hij het in zijn hoofd heeft, hadden we hier een suikerspinmachine in plaats van een koelkast. Stond er een trampoline in plaats van een bank en woonde zijn broer in de schuur.
Dat gaat dus niet.

Maar als het gaat over figureren op dit blog heeft hij wel een punt.
Deze stukjes zijn vooral voor ons, voor later, omdat het zo leuk is om dingen terug te zien en lezen van toen. En hij is pas 9 en roept de dingen meer om het roepen dan dat er echt een privacy-gedachte achter zit.
Maar de tijd dat ik er rekening mee moet gaan houden, komt wél dichterbij. Zijn leven wordt dan steeds meer en meer van hem. De jongeman die hij gaat worden gaat doorschemeren. Daar zal ik dan getuige van zijn en zwijgen.......