Tegenwoordig kijk ik met een ach-gossie-blik naar de kinderfoto's van tien jaar terug. Het voelt als gisteren. Maar de langste tijd thuiswonen zit er misschien al wel op.
Gister kwam ie heel dicht tegen me aan staan. Even meten zegt hij dan. Waar hij een jaar geleden net borsthoogte haalde, heeft hij nu bijna mijn top bereikt. Nog even, en dan kijken we elkaar recht in de ogen.
En daarom mag voor mij de rem er wel een beetje op.
Ik dwaal af.
Dit was mijn januari-maand in mobiele plaatjes:
Moederdag valt altijd op de tweede zondag van de maand mei. Dat is een weetje. Maar een nog veel belangrijker weetje is, dat op de eerste donderdag van de maand januari Wie Is De Mol begint. En ik ben niet veel eisend en heel meegaand, maar vanaf dat moment gaat er geen voetbal meer bij ons aan op de televisie. Op de donderdagavond dan hè! De rest van de week heb ik gewoon net als altijd niets te vertellen hier.
Het goede nieuws is dat Jelmer het leuk vindt om mee te kijken, dus nu speuren we samen naar De Mol. Maar dan is er natuurlijk ook slecht nieuws: De Mol die ik op het oog had kreeg een rood scherm en zit dus al thuis.
Ik leer het echt nooit.
Deze dag scoorde ik bonuspunten. Jelmer was naar school vertrokken zonder brooddoosje. Dilemma: wat te doen? Ik ben uit principe tegen het nadragen van allerlei dingen. "Daar moeten ze zelf maar aan denken en daar leren ze van". En in principe houd ik me daar heel vaak dan toch niet aan. Ach ja. Zwak vlees.
Hij had die dag een lange dag. Acht uur school. Die begon op school in Vlaardingen, dan op de fiets naar Schiedam voor een culturele activiteit, terug fietsen naar Vlaardingen en de laatste twee uur Sportklas. Dan weer terug naar Schiedam, op de fiets.
Geen Eurocent op zak. En dan weet ik dat dit kind A.L.T.I.J.D. - en altijd, dat is als de hele dag door - "honger" heeft.
Die heeft dan niets bij zich.
Het is toch niet zo gek, dat ik dan bedenk dat ik toch nog naar de stad moet en dan best daar zijn fiets op kan sporen om zijn brooddoosje op zijn bagagedrager achter te laten?
Nou, dat deed ik dus.
Jelmer zelf snapte er niets van toen hij het vond, maar hij at zich nog lang en gelukkig.
Deze roken heel erg lekker. Geef mij de bollentijd maar.
Januari was al even aan de gang toen het ineens kouder werd.
En dat vertaalt zich in een wit laagje over de weilanden aan de Kerkweg. Met in de verte de zon, die de aarde verwarmt. De dampen komen er dan gewoon vanaf. Mooi begin van de dag.
Nou maken wij thuis met 4 best veel rommel. Wat denk je dat er gebeurt op een school met een lerarenteam van pak hem beet 25 man / vrouw?
Inderdaad. Die zijn net zo erg, maar dan dus het zesvoudige.
Had ik al eens verteld, dat ik hier en daar een helpende hand toe steek? Zo zit ik ook in de twee man sterke zolder-opruim-commissie. Elke keer als ik daar aan het puinruimen ben, voel ik me een tikkie schuldig over thuis.
Nee, natuurlijk is het hier geen beestenbende, maar ik schijn het beeld op te roepen van strak - georganiseerd - netjes. Ennuh, dat kan ik niet helemaal waar maken. Thuis dan. Op school lukt het me goed. Zegt men. En dat zou ik ook zeggen, zolang er iemand is die mijn rotzooi achter m'n kont opruimt en alle planken strak gevuld houdt. Die moet je ten alle tijden te vriend houden.
Niet iedereen heeft een fijne januari-maand. Meeleven gaat dan vanzelf.
Op een zaterdagavond vertrek ik richting Den Bosch voor een gezellig en lekker etentje. Daar at ik een toetje, zelden zo lekker geproefd. Laten we zeggen dat het een specialiteit van de stad is. Groot, bol en rond, met van binnen ijs en van buiten chocola. Mmmmm......
Zondagmorgen. Lekker lang in pyjama. Als het kan tot we 's avonds weer gaan douchen en er een frisse klaar ligt. De ontbijtboel nog op tafel. Croissantjes voor de mini-mannen. Jelmer aan zijn huiswerk. Wessel bezig met de voorbereidingen van een spelletje. En Wim onzichtbaar, maar o zo nuttig. Aan het werk dus.
Van mij mag het drie keer in de week zo zondag zijn.
Had ik al gezegd dol op bollen te zijn? Ik trakteerde mezelf op verse.
En deze staan in de tuin. Een blijvende herinnering aan de Boswachterdag. Het is maar een paar vierkante centimeter in de tuin, maar ik word er blij van.
Ook zo'n bol die ik graag mooi zie staan te wezen.
Ik had de wasbeurt voor Jelmer's voetbalteam. Dat betekent 15 shirts,
30 kousen en 15 broekjes in de was. Als je geluk hebt krijg je de was mee na een kunstgras-wedstrijd. Dat geluk heb ik nou nooit.
Voor de niet-voetbalkenners: kunstgras geeft niet af. Ook al maak je een buikschuiver of sliding van 15 meter.
Nee, ik heb altijd net de beurt na een gras-wedstrijd en dan ook nog na 6 dagen regen. Waardoor er veel modder op ligt.
Die witte broekjes worden bij mij dan niet schoon met 1x wassen in de machine.
En dus moet ik dan met een heuse schrobborstel in de aanval.
En denk ik veel aan oma. Oma had heul veul van die koters in haar huis opgroeien. En geen wasmachine. Chapeau voor oma!
Nog een plaatje vanuit de auto. De achterbak ligt vol met boodschappen, want ik heb net mijn wekelijkse rondje door Bas er op zitten. En dan zie ik ze. Nu al. De sneeuwklokjes. Nooit geweten dat de gelen de sterksten zijn, want in het voorjaar staan ze hier altijd in alle kleuren. Nu nog niet. Nu alleen de gelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten