Schakelen

Ik ben er weer en het is als vanouds. In alle opzichten.

Ik dacht na een hectische en chaotische tijd, deze periode afgesloten te hebben. Na een paar dagen resetten mijn overzichtelijke leven weer terug te hebben. Dat is nog niet gelukt.

Tijdens een onverwachte, maar reuze gezellige vrijdagmiddagborrel ging de telefoon. Twee klussers meldden zich aan om morgenochtend één en ander af te komen maken. Ondanks dat we beiden moeten werken, zeiden we daar natuurlijk geen 'nee' tegen.

Ik zou wel met mijn uren schuiven. En eigenlijk wilden we dan tóch die deurmat in huis hebben, zodat ook die morgen op maat gemaakt kon worden en de vloerplintjes er omheen gelegd. Maar. Na de borrel was het ineens kook- en etenstijd. Want Oudste zou zo thuis komen. Moest dan snel kunnen eten om klaar te zijn als hij door opa opgehaald zou worden. Want zij zouden samen een ijshockeywedstrijd gaan bezoeken. Met de auto.

De auto die ik nodig had om de kokosmat te kopen. Alle winkels in de buurt had ik al eens bezocht, maar op rol is het momenteel zeldzaam. Niet voorradig. Eén optie had ik nog. 
In Vlaardingen West.

"Dan eten we nú, en gaan we na het eten daar kijken."
Maar dat was een slecht plan, want na het eten zou het bijna half acht zijn en moest de auto thuis zijn.

"Dan moet ik nú gaan."
Niet ideaal, maar wel voor dit moment de beste optie. Hij zou koken en met de jongens eten. Ik zou eten als ik terug was.

In Vlaardingen wachtte me een verrassing. Onder de lege rol, lag een los stuk kokosmat. Eén meter drieëntwintig lang, terwijl ik één meter vijf nodig had. Kat in het bakkie dus. Ik riep de verkoper erbij, die het op maat zou gaan snijden. Op de grond. Met een stanleymes dat met een kettinkje vast zat aan de rol. Met een te kort kettinkje om de grond te bereiken. Ik zag de paniek in zijn ogen.

"Misschien zeg ik iets geks, maar jullie gaan niets doen met die achttien centimeter die overblijven. Ik ook niet. Als ik het nou eens zo in zijn geheel meeneem en het thuis zelf op maat (laat) snij(den)?"
Dàt vond ie een fijn plan.

Hij vond het minder fijn dat er geen nieuwe volle rol klaar stond. "Dan heb ik nieuws voor je, die krijg je voorlopig ook niet. Ik ben bij al je collega's langs geweest en het blijkt voorlopig niet leverbaar."

Afijn. Kan mij het schelen ook. Jammer voor al die andere kokosmat liefhebbers, maar ik had mijn stukkie. Ik zwiepte het in de auto en zag tevreden dat ik mooi op schema liep. Net zeven uur geweest. Ik zou ruim voor half acht thuis zijn mét de auto.

Bij Vlaardingen West draaide ik de snelweg op en na een meter of honderd, ik begon net wat vaart te hebben, klapte ik door een soort van greppel heen. Althans, zo voelde het. Geen idee wat het was, maar ik was direct alert. Pas na een kilometer of anderhalf begon ik een vreemd geluid van achter de auto te horen. Ik draaide de radio uit en constateerde dat het geluid met me mee ging en zelfs harder en onrustiger werd. Onraad. Ik rook onraad. Rustig aan reed ik nog even door tot snackbar Het Zwaantje, alwaar ik de auto voorzichtig de parkeerplaats op stuurde. Uitstappen, omlopen en ja hoor.

Tien over zeven. Ineens donderde mijn schema in elkaar. Ik besefte goed dat ik geen tijd te verliezen had en snel moest schakelen. Opa zou al op de fiets onderweg naar ons huis kunnen zijn. Of nog net niet. Snel zijn huistelefoon bellen. Geen contact. Mobiel nummer dan. En ja hoor. Hij nam op. Stond met zijn fiets in zijn achterom, in de startblokken om te vertrekken.

"Zo, jij hebt ècht mazzel dat je me te pakken krijgt"."
"Nou, dat valt nog te bezien. Volgens mij heb jíj mazzel, want anders zou jouw uitje in het water vallen." Want waar zou hij zijn zonder auto?
"Heb jij de wagen van mijn schoonzus tot je beschikking, terwijl zij op huwelijksreis is?" Wat een geluk, dat had ie.
Snel het verhaal uitgelegd en hij was het met me eens dat haar auto dé kans bood om toch naar het ijshockey te kunnen.

Mijn volgende plan was de ANWB te bellen, om hulp te vragen voor de band. 
"Dat kan toch morgen ook?" Maar dat kon niet, want die dag was al volgepland met klussers en werken. "Dan regel ik dat morgen wel. Ik heb er de tijd voor. Daar zijn vaders voor. Ik kom je ophalen. Die auto staat daar best vannacht."

Dat zijn van die momenten waarvan ik heb leren zeggen 'Nou graag, bedankt'.

Hij ging lopen naar haar huis en de auto ophalen. Ik ging oudste bellen dat opa later zou komen en hij moest zorgen startklaar te staan als hij uiteindelijk zou arriveren.

Het duurde lang voor hij de parkeerplaats bij me opdraaide. Of eigenlijk. Hij kwam helemaal niet. Wél ging mijn telefoon.
"Diaan, ik zit in haar auto, ben achteruit de afrit afgereden en nou doet ie niks meer. Ik krijg er geen beweging meer in en sta midden op straat de boel te blokkeren"
Het is een automaat hè toch effe anders dan een schakel-auto.
"Even geduld nog. Ik los het op."  Toen belde hij de hulplijn in Amerika. Gelukkig nam ze op. Op afstand gaf ze instructies, hij volgde ze op en hij kwam weer vooruit.

Vijf minuten later stapten ik en mijn kokosmat bij hem in en na een tussenstop bij Oudste konden ze op weg naar hun wedstrijd. Die verloren werd. Iedereen uitgeschakeld.

Als klap op de vuurpijl staarde ik in een lege spaghettisaus-pan. Alles op. Even vergeten dat moeder-de-vrouw ook nog moest eten.

Je hebt van die dagen, dat niets loopt zoals je het bedacht hebt.