Bramen

Er valt niet meer aan te ontkomen. Het is herfst.

In de stille periode hier op mijn blog, is de zomer voorbij gevlogen. Een zomer waar ik veel herinneringen aan heb. Opgeslagen in mijn geheugen. Althans, in het stuk geheugen dat nog actief is. Want de laatste tijd mankeert er nogal wat aan. Maar dat is weer een heel ander onderwerp, als waar ik het nu over wil hebben.

Herinneringen aan de zomer van 2016.
Omdat ik ze alsnog graag wil vastleggen, ga ik hier de komende tijd teruggrijpen naar foto's en verhalen van die maanden. Om het te bewaren en er in terug te kunnen bladeren, als mijn eigen harde schijf het laat afweten.

24 augustus 2016

Het begon hiermee:

Pa was begin van de maand met Geocache-Gio op bramenjacht gegaan, hier vlakbij op de grens van Schie- en Rotterdam. Een plek waar blijkbaar geen sterveling kwam, òf waar geen hond van bramen houdt. Want met kilo's gingen ze naar huis. Er werd jam van gemaakt. 

Genoeg om de hele regio te voorzien. Maar één probleempje: er waren geen potten genoeg. Gelukkig had ik er nog een stel staan en ruimhartig als ik ben, had ik die gedoneerd. En tegelijk mijn keukenkastje flink leeg gemest.

Als dank kwam er een potje bramenjam retour. Ik heb er nog steeds plezier van, want de bodem is nog niet in zicht.

Maar. Dit bracht me op het idee om ook zelf eens te gaan zoeken. En dan natuurlijk niet op hun terrein, want dat zou een soort van broodroof zijn. Nee, ergens in de buurt van 'ons meertje' had ik voorgaande jaren wel eens mensen in de bosjes gespot, tijdens mijn hardlooprondjes.

Op de warme ochtend van vierentwintig augustus trok ik dan ook mijn renschoenen aan om wat oriënterend onderzoek op de plaats delict te gaan doen.

Er hing best nog wel wat.

's Middags verruilde ik mijn schoenen voor wandelexemplaren en begon aan mijn warme trip. De kranten kopten:

De temperatuur liep op tot vijfendertig graden. Het was zweterig, broeierig en eigenlijk had ik gewoon met een glas ijswater onder een parasol moeten zitten. Maar als ik iets in mijn kop heb.........

Terwijl er straaltjes over mijn rug en voorhoofd liepen, vond ik bosjes met uitgelopen paadjes.

Met over het algemeen verdroogde bramenstruiken.

Er was me blijkbaar niemand voor geweest en ik? Ik was gewoon veel te laat.

Met goed speuren ontdekte ik hier en daar toch nog iets van mijn gading.

Uiteindelijk kwam ik met geverfde handen én een schaaltje fruit weer thuis.

Niet he-le-maal voor niets geweest dus.

Ik kieperde het direct de blender in.

Het goedje zou eind van deze maand, ten tijde van Halloween, zéker niet misstaan.

Daarna vulde ik de ijsblokjeshouder ermee.

De volgende dag had ik mooie ingevroren blokjes bramen. Die zó in sluitzakjes de vriezer weer in konden. Hartstikke handig èn lekker om af en toe toe te voegen aan een smoothie.

Dàt kan ik nu alleen niet laten zien, want ik heb geen idee waar de foto gebleven is die ik van zo'n smoothie gemaakt had. Waarschijnlijk in de fotogalerij van mijn vorige smartphone, die in de zomer gesneuveld is.

Nu moet je me dus maar op mijn bruine ogen geloven.

Note to myself: in tweeduizendenzeventien al begin augustus op bramenjacht gaan.