Er zijn zoveel mensen die hardlopen, en die vinden het allemaal geweldig. Ze zeggen zelfs dat het verslavend is.
Ik vond er nooit een donder aan, maar ik wilde het proberen. Ik heb een sport nodig die niet aan een bepaalde tijd of plaats gebonden is, want daarvoor zijn mijn dagen te onvoorspelbaar, en lord knows dat ik de beweging wel kan gebruiken.
Tuurlijk, ik tennis iedere maandag. Maar dan weer niet als Wim werkt of de baan onder de sneeuw ligt of......nou ja, lang niet iedere maandag dus. Daarbij staan we ook wel eens zomaar een kwartier aan het net te kleppen.
Dus ik mag dit geen 'regelmatig sporten' te noemen.
Met Wessel deed ik een prestatieloop in het dorp afgelopen november. Hij had het nooit eerder gedaan, dus we gingen voor eenvoud. We liepen de 1,5 km. Hij wilde onderweg zéker 3x stoppen om te gaan wandelen. En dat had ik ook zo nodig! Het was een confrontatie met mijn eigen onvermogen. Geen splinter bleek er meer over van dat getrainde sportlijf van pakweg 15 jaar geleden. De conditie van een wijkagent.
 |
| ~ We werden gefilmd door Look TV en dus plaatselijke beroemdheden ~ |
Beweging heb ik genoeg, maar nu ik al een paar weekjes hardloop, merk ik dat de meeste spieren, zo vanaf mijn navel naar beneden, veel te lang in winterslaap zijn geweest. Zij zetten zich enorm af en beleggen bijna alle dagen van de week protestmarsen.
Hardlopen. Hoe verzin ik het. Ik, die uit een marathongezin kom, maar nooit besmet was geraakt door dit virus. Sterker nog, ik leek er allergisch voor.
Als mijn korfbaltraining in de zomervakantieweken stil lag, ging ik hardlopen, om in conditie te blijven. Maar man man, wat een saaie bedoening vond ik dat. De verveling sloeg al snel toe en na een kwartier hield ik het altijd wel weer voor gezien.
 |
| ~ Hier dook ik "vroeger" het park in voor mijn loopkilometertjes ~ |
Weet je waarmee ik dat ook heb? Strijken. Ja, ik weet dat een oplossing is: niet strijken, maar daar gaat het hier nu even niet over. Strijken doe ik, maar dan wél op mijn manier, zodat ik me niet zo verveel onderweg.
Dus ik ga er bij zitten, schenk mezelf een lekkere mok koffie in en zet een strijk-proof tv programma op, dat ik met voorbedachte rade heb opgenomen. Dus niets met ondertitels, want dat is me dan weer te ingewikkeld, maar Bloedverwanten bijvoorbeeld.
Zoiets zocht ik voor het hardlopen ook. Want nadat ik diverse succesverhalen had gelezen, zag ik toch wél de uitdaging.
Ik heb MP3's van de Belgische Evy gedownload op mijn Gio, waarmee je in 10 weken (het zal bij mij wel wat langer duren) kunt leren 5 kilometer te rennen - onafgebroken.
Drie keer per week volg je een les van ongeveer een half uur. De muziek draait, en daaroverheen komt de stem van Evy die je vertelt wat er moet gebeuren - dat je nu mag wandelen, dat je dan weer mag rennen. Ze moedigt je aan, vertelt hoe trots ze op je is en geeft adviezen.
Iedereen die gewoon een half uur kan wandelen kan uiteindelijk 5 kilometer rennen, zegt ze. Ik wil dat proberen. Ik moet dat toch kunnen?!
Dus begonnen we, op 15 maart. Ja, we, want Wim wilde wel meedoen. Ik dacht eigenlijk dat hij me keihard uit zou lachen - maar dat deed ie niet. Met zijn conditie en spieren zit het wel snor, maar zijn gewicht vormt zijn achilleshiel. En dat is leuk joh, zo samen, en motiverend. Inmiddels vertrekken we samen en komen we ook samen terug, maar alles wat daar tussen zit, zie ik alleen zijn hielen.
Maar, zegt Evy dan, probeer niet een ander bij te houden of ga niet ineens harder lopen als er mensen in de buurt zijn, want het is geen wedstrijd en je doet dit voor je zelf.
Ja, het is me er eentje.
Ze heeft me al meer dingen geleerd. Bijvoorbeeld dat tijdens het hardlopen bij elke stap je knieën 3x je lichaamsgewicht moeten opvangen. En dat je daarvoor dus demping in je schoenen nodig hebt om dat enigzins op te vangen.
Ze zei er nog nét niet bij dat ze het zéér onverstandig vond om op mijn 12 jaar oude sportschoenen te lopen en dat ik toch heus echte renschoenen moest aanschaffen.
Ik hoorde het haar denken en ik kocht ze. Tussen les 5 en les 6 in, en juist daar begonnen mijn knieën op te spelen.
Ik ga het niet mooier maken dan het is: het viel niks mee het gevoel te hebben of ik dagenlang mijn harnas vergeten was uit te trekken. Niet meer op mijn hurken en knieën te kunnen zitten. ECHT niet.
Ik voelde dat het waar was: je hart en longen passen zich vrij snel aan, maar je spieren, pezen, bandjes en gewrichten hebben veel meer tijd nodig om te wennen.
Dus ik vermande me, nam meer rustdagen, deed een lesje over en ging stug door.
Ook downloadde ik nog een app en na veel gesteggel om GPS-signaal te ontvangen, liep Endomondo uiteindelijk vanaf les 9 met me mee. Dat zijn de 'dingetjes' die rennen voor mij leuk maken. Het concept is simpel: ik ren en hij houdt voor me bij hoelang ik dat doe, hoe snel, waar precies, welke afstand dit was én hoeveel kilocaloriën ik daarbij verbruik. Als kers op de taart wordt dit gekoppeld aan de site en kan ik alle resultaten en statistieken inzien.
Dus toen ik gisteravond mijn muziek aanzette en de regen ophield, was ik weer blij dat ik was gegaan. En ik telde de seconden niet eens af, aan het eind. Ik kan meer dan ik dacht. Hoe cool is dat?
'Every long journey starts with a small step taken by a brave person like you. Now run!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten