Vertrouwen is het zetten van de eerste stap, zonder dat je de hele trap ziet.
Het is zover Snakie. Je gaat naar de middelbare school. Er staan belangrijke dingen te gebeuren in je leven.
We gingen schoolspullen voor je kopen. En toen je jarig was kreeg je een Eastpak
rugzak. Dat schijnt er erg bij te horen. Ja, je moeder moest ook nog het één en
ander leren. Ze zijn er in 110-en kleuren en printjes en jij kon daar makkelijk uit kiezen. Die zwarte moest het worden, niks geen gekkigheid, gewoon zwart mam. Een klein kapitaal kostte hij, maar het moet gezegd, hij kan echt alle puberstormen doorstaan.
In de zomervakantie werden je boeken gebracht. Dat is ook heel erg nu. Ophalen op school hoeft niet meer. Met een paar muisklikken kun je ze vanaf thuis bestellen.
De basisscholen zijn gestart, jij hebt nog een bonusweek.
Maar vanaf woensdag zit je op de middelbare
school. Ben je een brugpieper, brugsmurf, brugmug en taskabouter.
We liepen samen rond tussen de schoolspullen en echt, het was een
bijna surrealistisch moment. Ik weet nog zo ontzettend goed dat IK daar
liep. Dat lijkt zoooo kort geleden, en nu ineens heb ik een kind van die
leeftijd. Ik! Een zoon! In de brugklas!
In de eerste plaats lijkt het alsof ik vorig jaar nog een ridderpak
voor je scoorde en je de hele dag met je plastic zwaardje op de vensterbank
stond te timmeren. Daarnaast ben je nu op een leeftijd waar ik me volledig in
kan verplaatsen. Ik weet nog veel te goed hoe het is om nog-maar-net-twaalf te
zijn. Om kaftpapier uit te zoeken. Om naar een nieuwe school te gaan. Om je
ouders te zien als mensen die werkelijk geen idee hebben wat er in je
omgaat.
Ouderschap is loslaten. En als ik ooit, in de twaalf jaar dat ik moeder
ben, het gevoel heb gehad dat ik moest loslaten, dan is dat nu. Straks
stap je op je fiets en rij je iedere dag een wereld in waar ik nog maar
nauwelijks iets mee te maken heb. Met vrienden die ik niet ken, leraren waar ik
-als het goed is, ahum- nooit mee praat en lesstof die me vreemd is.
Loslaten betekent niet laten vallen, maar iemand de kans
geven om op eigen benen te staan.
 |
| ~ je gymshirt ~ |
We hebben het er uitgebreid over gehad. Zo vaak zelfs dat je met je ogen
rolt als we er weer over beginnen. Maar het is zo belangrijk, kind. Je hebt
geen idee hoe je leven gaat veranderen, hoeveel er op jezelf aankomt en hoe ver
wij ons zullen terugtrekken uit je schoolbestaan. Ik bedoel, ik heb er echt
alle vertrouwen in dat je de MAVO aankunt. Je moet het alleen nog even doen.
Dat was vooralsnog een beetje een probleempje.
 |
| ~ je gymshirt van de Sportklas ~ |
Dat ga ik dus niet meer doen, nu. Je moet je best doen op school omdat JIJ dat wilt. Niet omdat we je achter je broek zitten. Het is niet ons huiswerk. Het zijn niet onze cijfers. Het is niet onze toekomst. Het is de jouwe.
Natuurlijk sta je er niet plotseling alleen voor. Daar hoef je nooit bang
voor te zijn. Als je oud genoeg zou zijn om alles zelf aan te kunnen, dan
woonde je hier niet meer. Dus totdat die tijd komt, hoop ik dat je blijft
delen; je uitdagingen, je moeilijkheden, en je overwinningen.
Wij zijn een gezin. We staan achter je.
Wij zijn een gezin. We staan achter je.
Ik kijk je na als je wegfietst. Daar ga je. Met een zware tas, vol met hopelijk de goede boeken, op je rug.
Succes man.
Je kan het.
Liefs, Mama
Verwacht het beste. Wees voorbereid voor het ergste. En laat je verrassen.