Gaaf vind ik dat. Een heel zwikkie klaprozen.
Schoonheid in het klein.
Ze zijn verdwaald en aan komen waaien.
Ze hebben een mooi plekje daar, tegen die schutting.
Het is een schril contrast met de andere kant van de schutting.
Wacht. Ik houd mijn camera er even boven. Kun je meekijken.
Beetje vol daar hè?
Heb je nog even? Dan loop ik even naar boven en maak vanuit ons slaapkamerraam ook een plaatje.
Een jaar of vier geleden werd bij ons de wijk opgehoogd. Dat betekende dat de beukenhaag van de buren op de hoek, twee huizen bij ons vandaan, tegen de vlakte moest. Daar waren wij niet rouwig om, want het veroorzaakte veel overlast.
Onze buren zijn nooit in de tuin. Ze hangen er geen wasje op, drinken er geen koffie, luchten niet hun huis door de schuifpui even open te zetten, rijden niet hun fiets in en uit de tuin, steken bij mooi weer geen bbq aan. En oh ja, ze tuinieren ook niet.
Kortom: veel overwoekering en totale chaos. De door hen ingeschakelde hovenier mocht een houten schutting plaatsen. Tegelijk kreeg hij het voor elkaar dat alle hoge bomen plat mochten. Dat leverde ons veel meer licht op en vroege lentezon op.
Maar zo ziet het er nu uit, na opnieuw vier jaar niets doen.
Maar buiten die schutting, gebeurt dit voorjaar iets moois.
Die klaprozen vind ik een cadeautje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten