Ergens in september 1999 ging hier thuis de telefoon.
Of ik zin had om mee te gaan tennissen. Niet voor één keertje, nee. Er óp gaan.
Mijn eerste reactie was: Waarom moet je mij hebben?
Ik zat nog in mijn verse-moeder-cocon en was nog niet zo heel erg met de buitenwereld bezig.
Een paar minuten verder in het gesprek bedacht ik me dat het eigenlijk heel goed voor me zou zijn. Misschien was dit precies de stok achter de deur die ik nodig had?
Eind 2014 hadden we er vijftien tennisjaren opzitten toen het doek viel. Vijftien jaar lang op maandagavond naar de buitenbaan van Spieringshoek. Weer of geen weer. In korte broek of met handschoenen aan. Een bijpraat momentje met 'mijn tennisvriendin' of 'vriendin van de WK Hondjes'.
Het tennissen mis ik niet. Wel de verhalen. Dus ging ik vanavond in Gorinchem langs.
We blijken het nog niet verleerd. Het praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten