Dinsdagmorgen vroeg belde school van Oudste. Of hij naar huis mocht, want hij had zo'n last van zijn maag. Natuurlijk mocht dat.
Hij was lamlendig, zonder er echt een naam aan te kunnen geven. Maar hij had de hele dag een enorm vol gevoel. Wilde niet eten en drinken. Niet vooruit te branden.
Dat bleef zo tot en met gisteravond. Heel vreemd, want in normale doen is hij een hol vat. De gezonde dingen onder lichte dwang en de chocola, toetjes, chips en limonade zonder aandringen. De hele dag door hoor ik zijn voetstappen richting keuken. Als er vloerbedekking had gelegen, zou het pad uitgesleten geweest zijn. Het geklik van de snoepla, het openen van de koelkast en het sluiten van het deurtje waar de chips achter ligt. Ik herken het uit duizenden.
Nu wilde hij he-le-maal niets.
Ik kreeg vandaag al de indruk dat er ineens vooruitgang in zat. Zijn praatjes en de kleur in zijn gezicht kwamen terug.
Eind van de middag wist ik het zeker. "Weet je waar ik zin in heb mam?"
Een terugkerend ritueel. Na een ziekteperiode met weinig eten, weet ik dat er een keerpunt is als hij vraagt om een patatje van Bram, een milkshake van de Mac of een Broodje Shoarma.
De allereerste keer keek ik hem aan of ik water zag branden. "Wat dacht je van thee en een beschuitje?"
Vond ie niks en omdat ik reuze blij was dat hij überhaupt weer eens iets wilde eten, gaf ik toe en ging ik het halen.
Inmiddels maakt hij er genadeloos gebruik van. Dus at hij vanavond met een big smile zijn lievelingseten.
Moeder spint. Want het kuiken is weer beter.
Fijn..!
BeantwoordenVerwijderenN